Στη σημερινή συγκυρία, βρισκόμαστε σε ένα σημείο του έργου «Χρέος της Ελλάδας», όπου μόλις έφτασε το ιππικό (τελευταία συμφωνία με επαναγορά ομολόγων, μερική μείωση του χρέους και είσπραξη σημαντικών ποσών, άνοιγμα πιστοδοτικών γραμμών για τις τράπεζες από την ΕΚΤ, σημαντικές κινήσεις παροχής κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, κάποια κινητικότητα με τις επενδύσεις), αλλά είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν οι βαριά τραυματισμένοι αξιωματικοί (σημερινή κυβέρνηση) και οι βαριά τραυματισμένοι στρατιώτες (μεγάλες μάζες σε ή υπό εξαθλίωση), που κράτησαν το φυλάκιο όρθιο από τις επιθέσεις των Ινδιάνων (αγορές, τροϊκανές πολιτικές) θα επιβιώσουν.

Στις παρέες των μαθητών στα τέλη του 1970 κυκλοφορούσαν εκφράσεις - ανέκδοτα που στο άκουσμά τους θύμιζαν ξένες φράσεις, ενώ στα ελληνικά είχαν ελάχιστα σημασία όπως «λαιμοί μπουκαλιών», «ρηχά είναι ρε, μπείτε», και «Βόλο - Λαμία αλλά με κάρο». Η τελευταία έκφραση μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό διαβάζοντας δημοσιεύματα του αθηναϊκού και θεσσαλικού Τύπου περί μετακίνησης τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από τον Βόλο στη Λαμία!
Εδώ τα πράγματα δεν σηκώνουν αστειάκια. Η αναγκαία και πολυαναμενόμενη αναδιάρθρωση του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει στο πόδι, χωρίς ακαδημαϊκά, επιστημονικά ή έστω δημοσιονομικά κριτήρια.

Τα επίσημα στοιχεία αποτυπώνουν μια δραματική πραγματικότητα. Από τα τέλη 2008 μέχρι τα τέλη του 2012, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά ένα εκατομμύριο. Σήμερα, είναι 1.345.715 συμπολίτες μας, σύμφωνα με τη Στατιστική. Από αυτούς, στα τέλη Δεκεμβρίου, ήταν εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ προς εύρεση εργασίας οι 786.000. Και από αυτούς, είχαν τις προϋποθέσεις να λάβουν επίδομα ανεργίας οι 215.000 – μόνον. Επίδομα ανεργίας δικαιούται ένας στους έξι ανέργους. Και αυτό, περιορισμένο σε ύψος και διάρκεια - έως ένα έτος.

μου, την οποία υιοθέτησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε σαφείς ενδείξεις από το φάκελο που είχε φτάσει στη βουλή και από όσα γενικότερα κατεγράφησαν αναφορικά με την περιβόητη λίστα. Δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρξει μια συγκεκριμένη παρέμβαση για τη σύσταση αυτής της επιτροπής. Μιας επιτροπής που θα ερευνήσει όλες τις πτυχές του ζητήματατος και μην εκπλαγείτε αν έχουμε εκπλήξεις. Εννοώ να προκύψουν άγνωστα έως σήμερα στοιχεία τα οποία θα βαρύνουν ίσως κι άλλα πρόσωπα διευρύνοντας την έρευνα της επιτροπής.

...Είναι εντυπωσιακό. Ενας επαγγελματίας της πολιτικής που δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να εκπονεί κομματικές γραμμές, να στήνει ομάδες, να εκφωνεί τσιτάτα και, γενικώς, να κατατρίβεται στα κλισέ της εξουσίας και των διαδρόμων της, αναρωτιέται ποιος είναι ένας από τους σοβαρότερους, εργατικότερους, συστηματικότερους και δημοκρατικότερους πανεπιστημιακούς δασκάλους.

Με την έναρξη του νέου έτους όλοι θα πρέπει να είμαστε κάπως σοφότεροι. Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε: δεν υπάρχουν ακλόνητες βεβαιότητες. Κάθε κρίση βεβαίως αναδεικνύει ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Και η ελληνική κρίση έχει διαλύσει πίστεις με τις οποίες πορευτήκαμε αμέριμνοι για δεκαετίες, όπως:

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός επιστήμονας: βρισκόμαστε, τις τελευταίες εβδομάδες, μπροστά σε μία επιχείρηση ανάκαμψης της δημοτικότητας και της πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης, με όπλο την επιλεκτική κάθαρση. Από τον Παπακωνσταντίνου και τον Παπαντωνίου μέχρι τον Βουλγαράκη, όλα τα καμένα χαρτιά του πολιτικού συστήματος θα σταλούν στην Δικαιοσύνη, και πιθανώς ορισμένα στην φυλακή.

Όσο περνά η ώρα και βλέπω πιο ψύχραιμα τα πράγματα με τις καταλήψεις, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα φρικιά (αντεξουσιαστές, που λέει ο λόγος) που κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, ως αντίδραση στην έξωσης των φίλων τους από την επανακατάληψη της Βίλας Αμαλία, είχαν δίκιο. Απόλυτο δίκιο.
Γιατί έκαναν κατάληψη στα γραφεία του μοναδικού κόμματος που βρίσκονται κάπως απόκεντρα και δεν φυλάσσονται διαρκώς από καμιά διμοιρία ΜΑΤ. Επιπλέον δε επειδή τα φρικιά γνώριζαν ότι μέσα στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ δεν θα τους περίμεναν τίποτε μποντιμπιλνταράδες με σημαίες – στειλιάρια.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: Το φάντασμα του Νικολάι Μπουχάριν. Κι ενώ από το Κρεμλίνο, ο μεταμοντέρνος τσάρος Βλαντίμιρ Πούτιν προσφέρει απλόχερα τη ρωσική υπηκοότητα στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος επιστρέφει επιδεικτικά το γαλλικό του διαβατήριο και εγκαθίσταται στο Βέλγιο, η σύγκρουση του ταλαντούχου πλην πλουσίου ηθοποιού, με τον σοσιαλιστή πλην φορομπήχτη πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, βγάζει από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας» το σχεδόν αιωνόβιο ερώτημα: Είναι εφικτός ο σοσιαλισμός σε μία χώρα;

Συναντήθηκαν επιτέλους στο ΥΠΕΚΑ όλοι οι αρμόδιοι για την καταπολέμηση της ρύπανσης από αιωρούμενα σωματίδια, δύο μήνες μετά την έξαρση του φαινομένου της αιθαλομίχλης. Αν κρίνει κανείς από τη σχετική ανακοίνωση, δεν πρέπει να πήγε και πολύ καλά η συνάντηση. Και αυτό γιατί ο κάθε αρμόδιος πήγε στην συνάντηση χωρίς ιδέες και λύσεις, αλλά με μία κρυφή ευχή: να εμφανιστεί κάποιος με ένα γιγάντιο αποσμητικό χώρου που θα έκανε την αιθαλομίχλη άοσμη και αόρατη.

Γιατί αυτό είναι το βασικό πρόβλημα με την αιθαλομίχλη. Είναι σαν το Soupline: τη βλέπεις, τη μυρίζεις, την αισθάνεσαι, δεν μπορείς να την κρύψεις για να γλιτώσεις και να προχωρήσεις με την -κατά τα άλλα καταστροφική για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία- ατζέντα σου.

Οι γιορτές τελείωσαν. Ώρα για ανα/στοχασμούς και ανα/δράσεις.
Προαπαιτούμενα. Οι απορίες:
1. Τι ακριβώς αναζητεί η Νέα Διακυβέρνηση; Την άδικη κατανομή της ισότητας (πλούτος) ή τη δίκαιη αναδιανομή της ανισότητας (φτώχεια);
2. Τι ακριβώς έχουν στο πλάνο τους οι «μπαχαλάκηδες»; Την εξουσία από μηδενική βάση ή την επανάσταση μηδενισμού;
3. Τι ακριβώς προσδοκούν να πετύχουν οι οικονομολόγοι της κρίσης; Την μαθηματική διάγνωση και θεραπεία των κοινωνικών ασθενειών ή την κοινωνική πρόληψη των πολιτικών παρεκκλίσεων;
4. Τι ακριβώς καλλιεργούν οι υψηλοί αντιπολιτευτικοί τόνοι; Τον (αντι)κοινωνικό αυτοματισμό του λαϊκισμού ή την κινητοποίηση της συνετής πολιτικής των μεταρρυθμίσεων;

Το νέφος αιθαλομίχλης, προϊόν της εκτεταμένης και ανεξέλεγκτης χρήσης κάθε είδους καυσόξυλων για θέρμανση, πυκνώνει και τείνει να μονιμοποιηθεί πάνω από τα αστικά κέντρα, με σοβαρές συνέπειες για τη δημόσια υγεία των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος.

Η υγιών δημοσιονομικών προθέσεων προσπάθεια της κυβέρνησης για την πάταξη της λαθρεμπορίας και φοροδιαφυγής στα καύσιμα, με την απότομη και μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης που συνεπαγόταν, δείχνει να έχει «ανθυγιεινά» αποτελέσματα, όσο μένει ατελής και ανολοκλήρωτη και όσο δεν υλοποιούνται μέτρα, άμεσα και μεσοπρόθεσμα, που έπρεπε να τη συνοδεύουν. Έτσι απαιτείται: