Η εξασφάλιση άμεσων ξένων επενδύσεων και η ανταγωνιστικότητα των λιμένων επιτυγχάνονται μέσω πετυχημένων παραχωρήσεων τερματικών σταθμών λιμένων σε ιδιώτες παρόχους λιμενικών υπηρεσιών. Την άποψη αυτή καταθέτει μιλώντας στη «Ν» ο πρόεδρος της Ενωσης Ναυτιλιακών Οικονομολόγων Ελλάδος, Θάνος Πάλλης.
Θάνος Πάλλης: «Aν πολιτική ηγεσία και όλοι οι εμπλεκόμενοι συνυπογράψουν την «κοινή λιμενική λογική» επιταχύνοντας τις διαδικασίες, τότε τα θετικά για τη χώρα μας θα είναι εμφανή σύντομα».
Οπως επισημαίνει, αυτό επιτυγχάνεται με ισχυρές αυτόνομες δημόσιες λιμενικές αρχές που λειτουργούν ως ρυθμιστές για τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και την προώθηση του κοινού συμφέροντος όλων των εμπλεκομένων

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά αγανακτισμένοι; Οι αγανακτισμένοι πολίτες στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ήταν εκείνοι που στέκονταν δίπλα τα ΜΑΤ για να ξυλοφορτώνουν διαχρονικά αριστερούς διαδηλωτές, εσχάτως δε ατυχείς σκουρόχρωμους μετανάστες.

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά κατσαρόλες; Κατσαρόλες χτυπούσαν οι διαδηλωτές στις όντως μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Αλιέντε, πριν τον ανατρέψει ο Πινοτσέτ, στην Χιλή το ’73.

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα σύµφωνα µε την οποία ο έλληνας Πρωθυπουργός είναι σαν τον (δικτάτορα της Χιλής) Πινοσέτ, και ιδιαίτερα η «διόρθωση» πως εννοούσε όχι ότι είναι δικτάτορας αλλά νεοφιλελεύθερος, είναι όλα τα λεφτά. Είναι µνηµείο για το πώς κατανοεί αυτός ο χώρος και ο αρχηγός του τι είναι πολιτική αντιπαράθεση.

<<Ο Όμιλος Μυτιληναίου, που κατέχει το 43% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας(ΕΛΒΟ) και έχει εκχωρήσει εδώ και μερικούς μήνες το μάνατζμεντ κατέστησε σαφές στο υπουργείο Οικονομικών ότι επιθυμεί να επιστρέψει και μάλιστα δωρεάν (με ένα ευρώ) στο δημόσιο τις μετοχές του.
Αν και το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει δώσει ακόμα την απάντησή του η εξέλιξη αυτή είναι σημαντική. Για μεν τον Όμιλο Μυτιληναίου αποτελεί μια στρατηγική κίνηση επιλογών για δε το δημόσιο η αποδοχή της πρότασης το θέτει ενώπιον της ανάγκης να βρει επενδυτή ο οποίος θα πάρει είτε το μειοψηφικό ποσοστό και το μάνατζμεντ είτε ακόμα και την πλειοψηφία.>>

Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι.

Τις αλλαγές δεν θα φέρουν μεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αμόλυντοι πολιτικοί, οραματιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν  ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρμονίζουν παραμυθητικά, και υποκριτικά, τα ασυμβίβαστα. Δεν θα έρθουν από ξεφτισμένες και αναχρονιστικές δοκιμές εξεγέρσεων κάθε λογής ούτε από φοβικά και τρεμάμενα βήματα αγκυλωμένα στο χθες. Θα προκύψουν όταν εμείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουμε την παρουσία μας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από το χυλό της παραλυσίας.

Ο πρωθυπουργός άκουσε τις προτάσεις μας. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η ακρόαση των προτάσεων, αλλά η αξιοποίηση των προτάσεων που κατατίθενται. Κι’ αυτό δεν υπάρχει.

Επεσήμανα, για παράδειγμα, ότι το έλλειμμα πρέπει να μειωθεί με αύξηση των εσόδων από δίκαιη φορολογία. Οι δαπάνες πρέπει να περισταλούν. Η κυβέρνηση απέτυχε και στα έσοδα και στις δαπάνες και η φορολογία που προωθεί θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους οικονομικά ανίσχυρους και θα τροφοδοτήσει την ύφεση. Δεν μπορεί η μόνη πηγή εσόδων να είναι η περικοπή αποδοχών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, την ώρα μάλιστα που η παραοικονομία και η διαφθορά εξακολουθούν να λυμαίνονται τεράστια ποσοστά του Α.Ε.Π.

Το κόμμα μας, από θέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας, πρότεινε μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση, που συνδυάζει την προσπάθεια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και τη διεκδίκηση στο επίπεδο της ΕΕ για θετική αναδιάρθρωση του χρέους και χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος επενδυτικών δραστηριοτήτων, το οποίο οφείλει να προωθήσει η ελληνική κυβέρνηση. Είχα την ευκαιρία να εκθέσεω προ ημερών στον πρωθυπουργό, στην κατ’ ιδίαν συνάντησή μας, αυτό το πρόγραμμα και να του υπογραμμίσω ότι εμείς δεν επενδύουμε πολιτικά στην καταστροφή της χώρας, αλλά υπερασπιζόμαστε την ανόρθωση της κοινωνίας.

«Τώρα πια τα κόµµατα δεν κατόρθωναν να συνοψίσουν τις αποκλίνουσες πολιτικές επιδιώξεις και να οδηγούν τα ετερόκλητα συµφέροντα σε µια ορισµένη κατεύθυνση. Εντυπωσιακά προγράµµατα και εντυπωσιακές νοµοθετικές πρωτοβουλίες αποκλείονταν, γιατί το δηµόσιο ταµείο ήταν άδειο και η Ελλάδα είχε τεθεί υπό τον διεθνή οικονοµικό έλεγχο». (Hering G., Τα πολιτικά κόµµατα στην Ελλάδα 1821-1936 , τ. Β’, σ. 723, Μορφωτικό Ιδρυµα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2004. Αναφέρεται στη µετά τη χρεοκοπία του 1893-97 περίοδο).

Η συγχαρητήρια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα προς την κυβέρνηση της Σερβίας με ευκαιρία την σύλληψη του κατηγορούμενου για γενοκτονία Ράτκο Μλάντιτς, αποτελεί το αποκορύφωμα της υποκρισίας. Διότι ως ασφαλώς γνωρίζει ο κ. Δρούτσας τόσο το κόμμα του όσο και ιδιαίτερα ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου, υποστήριζαν ανοιχτά τον Μλάντιτς κατά την διάρκεια του πολέμου στην Βοσνία.

Πόση λιτότητα µπορεί να δεχτεί µια οικονοµία σε ύφεση χωρίς να συνθλιβεί; Πόση «εµπιστοσύνη των αγορών» µπορεί να κερδίσει µια υπερχρεωµένη χώρα, υποβάλλοντας τον εαυτό της σε εξαντλητική αφαίµαξη; Και πώςείναι σωστό να συµµαζεύει τα ελλείµµατά της µια χώρα; Με περισσότερους φόρους ή µε περικοπή δαπανών;

Οταν την πρώτη φορά άκουσα τον πρόεδρο του ΣΕΒ κύριο Δασκαλόπουλο να δηλώνει πως «αν δεν τα καταφέρουµε, θα πεινάσουµε» – η χρήση πρώτου πληθυντικού συµπεριλαµβάνει και τους βιοµήχανους στους µελλοντικούς πεινασµένους – σκέφτηκα πως πιθανόν να πρόκειται περί lapsus µε τη ψυχαναλυτική του έννοια, ως ένα λάθος δηλαδή χωρίς προφανές νόηµα.