Η αντιμετώπιση της γρίπης και η ζωή των μεταναστών

Μια μεγάλη “τρύπα” στους προγραμματισμούς για την αντιμετώπιση της πανδημίας της γρίπης υπονομεύει τις προσδοκίες προστασίας της δημόσιας υγείας. Τι θα γίνει, τί θα κάνει το κράτος με - και για - τους μετανάστες, πρωτίστως τους μη νόμιμους, τους πρόσφυγες; Θα συνεχιστούν οι πολιτικές “σκούπας” και μαντρώματος στα κρατητήρια που ακυρώνουν τον όλο σχεδιασμό πρόληψης της πανδημίας; Υπάρχει ακόμη χρόνος για να αντιστραφεί η κυβερνητική πολιτική.

Ας μην ξεχνούμε : Η γρίπη δεν θα πλήξει μόνον τους νόμιμους κατοίκους. Τα μέτρα δεν θα είναι αποτελεσματικά αν περιορίζονται μόνον στους νόμιμους. Κάθε επιδημία βρίσκει τον “ευκολότερο¨ δρόμο, τα πιο αδύνατα όσον αφορά την υγεία και τις συνθήκες διαβίωσης άτομα, για να “περάσει”.

Άρα, το πρώτο σημείο : Οι πολιτικές πρόληψης, υποστήριξης, θεραπείας – όχι μόνον τα εμβόλια – πρέπει να αφορούν, να φθάνουν σε όλον τον πληθυσμό.

Όμως, τα κρατικά μας σχέδια δεν προβλέπουν ξεχωριστές πρωτοβουλίες προς τους μετανάστες, που αποτελούν πάνω από το 10% των κατοίκων της χώρας;

Μόνον μια ενημερωτική πρωτοβουλία υπήρξε - κι αυτή στα τέλη Μαιου - με συνάντηση αρμοδίων και εκπροσώπων των συλλόγων μεταναστών. Μετά σιωπή ...

Ο λαλίστατος αρμόδιος υπουργός μόλις την Πέμπτη αναφέρθηκε γενικόλογα στους μετανάστες, ύστερα από αναφορά της γγ του ΚΚΕ – που, όμως, περιόρισε το θέμα στη διάθεση εμβολίων.

Τα μέτρα πρόληψης της γρίπης για να εφαρμοστούν προϋποθέτουν τακτική και πολύ ευρεία ενημέρωση του συνόλου του πληθυσμού, υλικές και κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης που να επιτρέπουν την εφαρμογή τους. Γίνονται πράξη μόνον όταν και όπου υπάρχουν ομαλές σχέσεις των ανθρώπων με τις κρατικές αρχές, ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα περίθαλψης.

Δηλαδή, θα πρέπει οι άλλες κρατικές πολιτικές να μην ακυρώνουν το κλίμα κοινωνικής ανοχής και συνοχής που απαιτείται. Να μην ωθούν σημαντικές ομάδες του πληθυσμού σε συνθήκες περιθωρίου, παρανομίας, εξαθλιώσεως, μαζικής διαβιώσεως χωρίς υποδομές υγιεινής.

Και αυτό είναι το δεύτερο σημείο. Οι πολιτικές δημόσιας υγείας για τη γρίπη δεν μπορούν να συνυπάρχουν με τα μαζικά αστυνομικά μέτρα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής - “σκούπες”, συγκέντρωση σε στρατόπεδα, εξαθλίωση στις πόλεις.

Πρώτη προτεραιότητα είναι η αναθεώρηση και η αντιστροφή της κυβερνητικής πολιτικής και την κρατικής στάσης, που δημιουργεί ένταση και ανασφάλεια στη σχέση μεταναστών – κράτους. Υπέρ μιας πολιτικής ανοχής, επικοινωνίας, συνεργασίας και συντονισμένων παρεμβάσεων βελτιώσεως των συνθηκών διαβίωσης, τήρησης των υποχρεώσεων έναντι των προσφύγων.

Αυτή η προσέγγιση αφορά και τις δυνάμεις της αριστεράς, και τις άλλες ομάδες που αναφέρονται στα δικαιώματα των μεταναστών.

Μετά τις εκλογές παίχθηκαν οι τελευταίες πράξεις ήττας των αριστερίστικων προσεγγίσεων με την αντιπαράθεση γύρω από το πρώην Εφετείο. Η αφετηριακή αντίδραση στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις αποδείχθηκε δικαιωμένη. Είναι προφανές ότι οι δυνάμεις που ρατσιστικά εχθρεύονται τους ξένους και η κυβέρνηση προσχηματικά ενδιαφέρθηκαν για τη υγεία των μεταναστών, των εργαζόμενων και των κατοίκων. “Σκούπισαν” τους ξένους και δε νοιάστηκαν, ούτε νοιάζονται πού και πώς θα ζήσουν. Ή τους στοίβαξαν στα κρατητήρια για το μεγάλο “έγκλημα” τους να αναζητήσουν μια ασφαλέστερη ή καλύτερη ζωή!

Όμως οι ευθύνες της ανανεωτικής αριστεράς είναι ευρύτερες. Όταν διαμορφώνονταν οι συσχετισμοί, όταν στην Αθήνα οι υπάλληλοι των κεντρικών γραφείων του ΙΚΑ κατέβαιναν σε στάση εργασίας για την κατάσταση στο γειτονικό τους κτίριο του πρώην Εφετείου, οι δυνάμεις της αριστεράς ή σιωπούσαν ή υποστήριζαν ότι πρέπει να συνεχιστεί η διαμονή στο πρώην Εφετείο.

Αντί να πρωτοστατήσουν σε πραγματικές λύσεις υγιεινής και αξιοπρεπούς διαβίωσης, έγιναν παρατηρητές της δεξιάς “επέλασης¨ και εξέδωσαν ανακοινώσεις καταγγελίας εκ των υστέρων.

Έστω από αυτοπαγίδευση, το επιχείρημα της δημόσιας υγείας “χαρίστηκε” στις δυνάμεις της δεξιάς, που διαμόρφωσαν κλίμα κοινωνικής ανοχής στην πολιτική τους.

Αυτοτελή ευθύνη φέρει το ΠΑΣΟΚ – εντός και εκτός νομαρχίας – με την κοντόθωρη και αυταρχική θεωρία της “μηδενικής ανοχής στη λαθρομετανάστευση”. Αποδείχθηκε ανίκανο να αντισταθεί στη γοητεία του καθημερινού ρατσισμού, παρά τις έντιμες δημοκρατικές φωνές από το χώρο του που δημόσια διαφοροποιήθηκαν.

Θα διδαχθούμε; Θα τιμήσουμε τις δημοκρατικές μας παραδόσεις; Θα επαναφέρουμε στο προσκήνιο τη λογική, με ενωτική και πειστική δράση, απωθώντας στην άκρη τις απειλητικές – και για τη δημόσια υγεία – ρατσιστικές προκαταλήψεις;