Η Υπατία και ο Ύπατος (;) Ραγκούσης

Τις μέρες αυτές παίζεται ένα δράμα με άγνωστο και ας ελπίσουμε όχι απευκταίο τέλος: οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν, ύστερα από τη γνωστή κωμικοτραγική περιπέτεια, από τη Νομική στο μέγαρο Υπατία πριν ένα μήνα, φτάνουν πλέον στα όρια των αντοχών τους. Είναι πια ζήτημα ημερών ή και ωρών να έχουμε θύματα, πέρα από τις όποιες μη αναστρέψιμες βλάβες έχει υποστεί ήδη η υγεία τους από την παρατεινόμενη απεργία τους.

Η κυβέρνηση μέσω των αρμοδίων υπουργών –που πετάνε κανονικά το μπαλάκι ο ένας στον άλλο– στέκει αμήχανος θεατής και περιμένει. Αλήθεια, τι ακριβώς περιμένει; Το πρώτο θύμα, τον πρώτο νεκρό, για να παρέμβει, όταν θα είναι ήδη πολύ αργά και για τον άνθρωπο αλλά και για την πόλη (και για ολόκληρη τη χώρα);

Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Ραγκούσης, διαμηνύει: «Είναι αδύνατο για την Ελλάδα να προβεί σε μαζικές νομιμοποιήσεις. Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε, η χώρα θα ήταν πραγματικά ενώπιον πολύ σημαντικών κινδύνων, αφού αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι μπορεί να συμβεί αν κάποια καράβια από τη Βόρεια Αφρική προσεγγίσουν λιμάνια της Κρήτης γεμάτα με χιλιάδες μετανάστες που θα αρχίσουν απεργία πείνας. Μπορεί η Eλλάδα να το αντέξει αυτό;»

(Και μπορεί η Ελλάδα, κύριε υπουργέ, να αντέξει το θάνατο μεταναστών-απεργών πείνας και ό,τι άλλο σίγουρα θα επακολουθήσει;)

Και ταυτόχρονα απευθύνει έκκληση –έκκληση που ακούγεται λιγάκι σαν εκβιασμός: ή αυτό ή τίποτα …– στους μετανάστες να διακόψουν την απεργία πείνας, με αντάλλαγμα την υπαγωγή τους σε ειδικό καθεστώς 6μηνης ανοχής.

Αυτή η ανυποχώρητη στάση –όσο κι αν η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι δεν φέρει η ίδια την ευθύνη για την πολύ δυσάρεστη όσο και επικίνδυνη τροπή της κατάστασης, αρκούμενη να δείχνει με το δάχτυλο τους υπαίτιους και καλώντας τους να σταματήσουν να ενθαρρύνουν τους απεργούς και «να αναλογιστούν τις συνέπειες για τους ίδιους τους μετανάστες και για τη χώρα» –κροκοδείλια δάκρυα σαν να λέμε, μιας εξουσίας που στερείται παντελώς συγκροτημένης μεταναστευτικής πολιτικής…– παραπέμπει σε κραυγαλέα πολιτική εθελοτυφλία και ασυγχώρητη ανθρωπιστική αναλγησία, ιδίως για μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, τόσο μάλιστα που πραγματικά εκπλήσσει…

Από την αρχή, οι χειρισμοί, ένθεν και ένθεν, στην όλη υπόθεση υπήρξαν, επιεικώς, ερασιτεχνικοί. Δεν είναι της στιγμής να αναφερθούμε πάλι σε αυτά – άλλα επείγουν και μας καίνε! Ποιος έφταιξε πιο πολύ, δεν έχει πλέον καμία σημασία. Γιατί ο θάνατος έστω κι ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για τα δίκια του –έστω και με νομικά στρεβλό, μη «πολιτικά ορθό» τρόπο– ακυρώνει όλα τα επιχειρήματα και τις αντιπαραθέσεις απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Γι’ αυτό κι ο υπουργός Εσωτερικών δεν έχει το δικαίωμα να φέρεται ως άτεγκτος Ύπατος απέναντι στους απεργούς πείνας της Υπατίας. Ας αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες, τις κυβερνητικές ευθύνες, κι όχι των όποιων πραγματικών ή κατά φαντασίαν «υπαιτίων υποκινητών» –τώρα πια ποιον ενδιαφέρει ο καταλογισμός ευθυνών–, αν συμβεί το απευκταίο: γιατί τότε φαντάζομαι, η ενδεχόμενη μεταμόρφωσή του από Ύπατο σε Πόντιο Πιλάτο δεν θα σταθεί ικανή να αποσοβήσει ούτε στο τόσο τη βίαια έκρηξη που, με βεβαιότητα, θα επακολουθήσει.

ΥΓ: Και κάτι τελευταίο, σαν υστερόγραφο και σαν φιλική έκκληση: από τον δήμαρχο Γιώργο Καμίνη, που με τόση πίστη, έμπνευση και όρεξη υποστηρίξαμε –και υποστηρίζουμε– όλοι εμείς (ανάμεσά τους και ο γράφων, με μαχητική αρθρογραφία), θα περίμενα μια πιο θετική στάση, μια πιο σθεναρή παρέμβαση στο τόσο σημαντικό, για πολλούς λόγους, αυτό θέμα: θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επισκεφτεί τους μετανάστες στην Υπατία, να συνομιλήσει μαζί τους, να τους αφουγκραστεί ανθρώπινα και πολιτικά. Να δώσει ένα διακριτικό «παρών», όπως ακριβώς του ταιριάζει, χωρίς επικοινωνιακά τρικ, και κατόπιν να προβεί στις όποιες κινήσεις του – και προς το δημοτικό συμβούλιο και βέβαια προς την κυβέρνηση. Με γνώμονα πάνω απ’ όλα την ανθρωπιστική, και συνάμα πολιτική, διέξοδο, έστω και με κάποιες “αβαρίες” στην κατά γράμμα τήρηση του νόμου και του κοινωνικού συμβολαίου.

Ακόμη ίσως να μην είναι αργά, δήμαρχε, φίλε Γιώργο Καμίνη, και για τους μετανάστες-απεργούς πείνας και για την πόλη μας – και για όλους μας …