H είδηση ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από τις σημαντικότερες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του κόσμου, ανέλαβαν να διοργανώσουν την επόμενη σύνοδο του ΟΗΕ για τον περιορισμό των ορυκτών καυσίμων προκάλεσε την ίδια έκπληξη με εκείνη που είχε προκαλέσει η ανακοίνωση ότι το Κατάρ απέσπασε τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου!

Oι επικείμενες εκλογές έχουν χαρακτηριστεί από πολλούς ιστορικές και ορθώς. Από την πλευρά του, ο Κ. Μητσοτάκης και το σύστημα που τον στηρίζει θα παίξουν τα ρέστα τους προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Και έχουν πολλούς λόγους να το κάνουν, οικονομικούς και άλλους. Από την πλευρά της Αριστεράς και της μεγάλης λαϊκής πλειονότητας, δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκλογική αναμέτρηση που θα κρίνει πρώτα απ’ όλα την πορεία της χώρας ως σύγχρονης Δημοκρατίας.

Το αν θα επαναπατριστούν τα μάρμαρα της Ακρόπολης και υπό ποιους όρους δεν το γνωρίζω. Πολλά λέγονται και γράφονται, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βρετανία. Το πού θα κάτσει η μπίλια, θα το μάθουμε όταν έρθει η ώρα. Αντί για προβλέψεις λοιπόν, θα άξιζε ίσως τον κόπο να δούμε από πιο κοντά τις αντιδράσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και κατ’ επέκταση τα βασικά χαρακτηριστικά και την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα σήμερα.

Το νέο βιβλίο του Πάνου Σκοτινιώτη αποτελεί –χωρίς υπερβολή- μια εγκυκλοπαίδεια 731 σελίδων, η οποία μελετά σε βάθος μια πολιτική περίοδο τριάντα και πλέον χρόνων, από το 1934 ώς το 1967, ιδιαίτερα ταραγμένη αλλά και ενδιαφέρουσα. Εστιάζει στη Μαγνησία, με την οποία ο συγγραφέας έχει μια βιωματική σχέση, αφού την έχει υπηρετήσει ως βουλευτής, νομάρχης, αλλά και δήμαρχος Βόλου. «Παντρεύει» όμως με μαεστρία την τοπική ιστορία με την εθνική πραγματικότητα, προσφέροντας στον αναγνώστη μια συνολική εικόνα των πολιτικών και εκλογικών εξελίξεων. Η συνέντευξη είχε αφορμή το βιβλίο, αλλά επεκτείνεται μέχρι το σημερινό πολιτικό σκηνικό και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί.

Η ώρα της κάλπης πλησιάζει στην Κύπρο, οι υποψήφιοι για την Προεδρία σκιαγραφούν έναν σημαντικό ρόλο για την Ευρωπαϊκή Ενωση για την επίλυση του Κυπριακού. Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Με ποιο τρόπο θα εκμαιεύσουν την ανάμιξη της Ε.Ε. και γιατί εκείνη να ανταποκριθεί; Με τα δεδομένα σήμερα στο Κυπριακό, τα ερωτήματα είναι πολύ περισσότερα από όσα διακηρύσσουν.

Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα, και για δικούς της λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και εξωτερικής εικόνας, η Τουρκία όντως καταφεύγει σε μια έξαρση της προκλητικότητας. Μια προκλητικότητα, όμως, με την οποία, ύστερα από την εμπειρία τόσων χρόνων, λογικά θα έπρεπε να είχαμε εξοικειωθεί, και να μην της επιτρέπαμε να αγγίζει τόσο καίρια την εθνική μας συνείδηση. Δείχνει έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης και μικρό πολιτικό ανάστημα η νευρικότητα με την οποία η πολιτικo-στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας αντιμετωπίζει την κάθε δήλωση του Τούρκου προέδρου και των φερέφωνων.

Οσες φορές κι αν το διαβάσεις, αδυνατείς να το πιστέψεις. Δεν θέλεις να το πιστέψεις. Με τον κυνισμό της πολιτικής εξουσίας και την ανηθικότητά της έχεις εξοικειωθεί. Τη συνήθισες χρόνο τον χρόνο, δεκαετία τη δεκαετία, «αλλαγή» την «αλλαγή». Την περιμένεις μοιρολατρικά. Σχεδόν την ανέχεσαι, νομιμοποιώντας την. Για την ετοιμότητα της κρατικής μηχανής, σε όλες τις υποστάσεις της, υπουργεία, αστυνομία, λιμενικό, πυροσβεστική, αυτοδιοίκηση, δεν έχεις αυταπάτες. Ξέρεις πως όσο αυτοθαυμαστικότερα διαφημίζεται τόσο μικρότερη αποκαλύπτεται.

Mε τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται, τους Τούρκους να απειλούν καθημερινά να εισβάλουν και να βομβαρδίσουν την Αθήνα, τον Μητσοτάκη να παρακολουθεί φίλους και αντιπάλους και τις τιμές να εκτινάσσονται, το μόνο που δεν χρειάζεται σήμερα η χώρα μας είναι η αναβίωση του μακεδονικού και της συνακόλουθης εθνικιστικής υστερίας.

Η απόκλιση ΗΠΑ –Γερμανίας κορυφώθηκε στο Ραμστάιν, με το Βερολίνο να συνδέει την προώθηση των Λέοπαρντ στην Ουκρανία με μια ανάλογη κίνηση από αμερικανικής πλευράς, αλλά και με ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ.

Το βαρομετρικό χαμηλό στις σχέσεις ΗΠΑ – Γερμανίας χρονολογείται από την δεκαετία του ‘90 όταν ο Κολ και στη συνέχεια ο Σρέντερ άφησαν αναπάντητη την προσφορά του Μπους πατρός και του Κλίντον να αναδειχθεί η Γερμανία σε «συνεταίρο στην ηγεμονία» ( partner in leadership), σε προνομιακό δηλαδή συνεταίρο των ΗΠΑ στην διεθνή σκηνή.

Θα συνεχίσουμε στον δρόμο του Μεντερές είπε ο Ερντογάν αναφερόμενος στις 14.5.1950 -ημέρα που ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος, νικητής των εκλογών, αναλάμβανε τα καθήκοντα του πρωθυπουργού- για να προσδιορίσει τη 14η του Μαΐου 2023 ως την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών.

Μέχρι το 1945 η Τουρκία είχε μονοκομματικό καθεστώς, με το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα CHP που ίδρυσε ο Κεμάλ να κυβερνά συνεχώς από το 1923.

Κοσμοσυρροή; Λαοθάλασσα; Οχι βέβαια. ∆έκα χιλιάδες άνθρωποι δεν αποτελούν καν σοβαρό γεγονός, όσο κι αν το ξεχειλώνουν οι κίτρινες φυλλάδες, που ξύπνησαν σίγουρες ότι ο αποθανών τέως «είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», οι ροζ φυλλάδες, που βρήκαν «συγκλονιστική» –αν είναι δυνατόν– την «πρόβα κηδείας» στο Α΄ Νεκροταφείο, κι από κοντά οι ανούσια και ανιστόρητα μακρόσυρτες καναλικές εκπομπές, που είδαν την όλη υπόθεση σαν ένα ριάλιτι σόου πρώην και νυν εστεμμένων. Και δεν συνιστούν απειλή για τη δημοκρατία.

Η θετική εισήγηση της κυβέρνησης Μπάϊντεν προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ για πώληση στην Τουρκία 40 νέων πολεμικών αεροσκαφών F-16 και εκσυγχρονισμό άλλων 79, προκάλεσε –ως μη όφειλε– «έκπληξη» σε μεγάλη μερίδα του πολιτικού συστήματος και των Μέσων Ενημέρωσης στην χώρα μας.