Η στασιμότητα της επιρροής και ανάπτυξής του ΣΥΝ μέσα στην ελληνική κοινωνία, μ’ αποτέλεσμα το άγχος της πολιτικής επιβίωσης ν’ αποτελεί τον καταλύτη για την εμφάνιση φαινομένων εσωστρέφειας και ανταγωνισμών, και η αποχώρηση του προέδρου από την ηγεσία του κόμματος, σηματοδοτούν την ιδιαίτερη σημασία του 4ου Συνεδρίου του ΣΥΝ, που αποτυπώνεται και στις διαφορές των δύο εκτενέστατων κειμένων.
Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Συνέντευξη στον ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗ, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2004-12-07
Χρειάζεται μια πλήρης αναστροφή: επικέντρωση στην πολιτική και προγραμματική δράση με τους πολίτες και τα κινήματα, διεκδίκηση της πολιτικής ευθύνης σε όλα τα επίπεδα, αξιόπιστες και πειστικές προτάσεις εξουσίας για ισχυρές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Απόρριψη της προοπτικής περιχαράκωσης της Αριστεράς και προσάραξής της στους αβαθείς και δήθεν ασφαλείς όρμους της παράδοσης και κληρονομιάς.
Μετά το προπατορικό αμάρτημα της απογραφής, ό,τι και να κάνει πια στην οικονομία η κυβέρνηση θα μοιάζει με πταίσμα. Αυτό μπορεί να είναι καλό για την ίδια (αν καλό θεωρεί ν’ αποφύγει να δημιουργήσει προσδοκίες και συγκρούσεις, δηλαδή να κυβερνήσει) είναι όμως κακό για τον τόπο.
Η εικόνα της ασυλίας που μοιάζει να απολαμβάνει η κυβέρνηση στην Ευρώπη, έχοντας στρέψει το ενδιαφέρον των κοινοτικών οργάνων στην προηγούμενη επταετία 1997-2003 και τις δημοσιονομικές λογιστικές πρακτικές των προκατόχων της, διαρκεί ακόμα λίγο.
Έχω την αίσθηση ότι ανήκω στην ανανεωτική αριστερά, χωρίς να μου είναι πολύ σαφές τι ακριβώς σημαίνει αυτό σήμερα. Θεωρώ ότι κλίνω προς οικολογικές απόψεις, όχι του είδους «η ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας είναι μια ακόμα από τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού»...
Η κομμουνιστική παράδοση σπάνια καταγράφει εναλλαγή προέδρων (ή γενικών γραμματέων) που δεν οφείλονται σε λόγους ...βιολογικούς. Συνήθως, η διαδοχή ερχόταν μετά το θάνατο του προκατόχου. Στο Συνασπισμό και οι τρεις του πρόεδροι (Φλωράκης, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος) έσπασαν αυτή την παράδοση και η διαδοχή τους έγινε –και γίνεται- ομαλά, ομαλότατα, έστω και αν οι λόγοι της εναλλαγής διαφέρουν στις τρεις περιπτώσεις
Στην πολιτική έρχονται τα προβλήματα και σε βρίσκουν. Βολικό θα ήταν να συμβαίνει το αντίθετο: να κατασκευάζεις τα προβλήματα και στη συνέχεια να τα επιλύεις, επιστρατεύοντας τις θεωρητικές σου απόψεις και, ακόμα βολικότερο, καθαρές και αμόλυντες τις ιδεολογικές σου αρχές.
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Συνέντευξη στον Ανδρέα Παπαδόπουλο, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2004-12-05
Η ανησυχία είναι διάχυτη για την επιβίωση και την προοπτική του ΣΥΝ. Ανησυχία για την αυτόνομη πορεία και ανάπτυξή του. Γιατί σε όλους και όλες είναι πρόδηλη η διαφορετική πολιτική οπτική για την επιτυχία αυτού του στόχου.
Δεν μπορείς να είσαι για μιαν «άλλη παγκοσμιοποίηση», αν δεν εργάζεσαι από τώρα, με κάθε τρόπο και κόστος, για την οικοδόμηση πολιτικών υποκειμένων που θα μπορούν να εξισορροπούν και να διαλέγονται ισότιμα με την μόνη σήμερα «υπερδύναμη» που αποδιαρθρώνει τον κόσμο και τον «ξαναφτιάχνει» χωρίς εμάς ...
Προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημα:"Διευρύνει την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης η προτεινόμενη συνθήκη Συντάγματος;", οφείλουμε να περάσουμε από τη βάσανο μιας διαλογικής συζήτησης και σύγκρισης του πολιτικού σχεδίου που έχουμε ως Αριστερά για την Ευρώπη, με το σύνολο των αξιών, κανόνων και πολιτικών που προτείνονται στη συνθήκη.
Αριστερή Οικολογική Πρωτοβουλία στο 4ο Συνέδριο, Δημοσιευμένο: 2004-12-02
Κείμενο συμβολής στον προσυνεδριακό διάλογο (κατατίθεται προς έγκριση από το σώμα των συνέδρων)
Στο πλαίσιο των διεργασιών που συντελούνται εν όψει του 4ου Συνεδρίου του ΣΥΝ, πολλά από τα μέλη της Πράσινης Αριστεράς –η οποία αποτελεί ένα ρεύμα ιδεών που διατρέχει όλες τις τάσεις του κόμματος και ως εκ τούτου δεν συμμετέχει ως τάση στις συνεδριακές διαδικασίες-, παρεμβαίνουν στο συνεδριακό διάλογο, με κείμενο συμβολής, το οποίο κατατίθεται προς έγκριση από το σώμα του συνεδρίου. Η «Αριστερή Οικολογική Πρωτοβουλία» υποστηρίζει το σχέδιο θέσεων με τον τίτλο «Για τη συνεργασία και την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς: Για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» (κείμενο Β’).
Ως γνωστόν, τα κόμματα παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή με σκοπό να τη στρέψουν προς την επιθυμητή γι’ αυτά κατεύθυνση. Δηλαδή, ξεκινώντας από κάποιες αρχικές ιδεολογικές επιλογές, προτείνουν τρόπους που θα μειώσουν την απόσταση ανάμεσα σε ό,τι συμβαίνει και ό,τι πρέπει να συμβεί.
Τι είναι η μεταπολίτευση; Μια εορταστική στιγμή, εκείνο το καλοκαίρι του 1974; Μια περίοδος μετάβασης στην δημοκρατία που άρχισε με την κατάρρευση της δικτατορίας και ολοκληρώθηκε με την έγκριση του νέου δημοκρατικού συντάγματος το καλοκαίρι του 1975 ή έστω με την πρώτη ομαλή εναλλαγή στην εξουσία το 1981; ‘Η μια ιστορική εποχή που συνεχίζεται; Ή μήπως μια περίοδος που κάποτε έφθασε σε ένα τέλος;
Εκατοντάδες ΜΜΕ αναμάσησαν πρόσφατα το κυβερνητικό non paper που μιλούσε για «έκρηξη Άμεσων Ξένων Επενδύσεων» (ΑΞΕ) της τάξης του «62%». Διαβάζοντας την είδηση, με προβλημάτισε η έννοια της «τριετίας». Αυτά τα στατιστικά μεγέθη υπολογίζονται σε ετήσια βάση. Με ξάφνιασε επίσης η υπερβολή: 62%; Αυτό μόνο «έκρηξη» δεν είναι!
Χρειάστηκε να ανατρέξω στην πηγή που παρέθετε η Κυβέρνηση (https://www.oecd.org/investment/statistics.htm) για να αντιληφθώ τη λαθροχειρία.
Που είναι πιθανότερο να συναντήσει κανείς μετανάστες στον δρόμο; Στην Φρανκφούρτη ή στο Μαγδεμβούργο; Στην Κολωνία ή στην Ερφούρτη; Η απάντηση είναι προφανής. Η μετανάστευση έλκεται πάντα προς τις περιοχές του κόσμου όπου η οικονομία είναι ισχυρότερη και η πιθανότητα να βρει ένας ξένος δουλειά μεγαλύτερη. Και παρότι έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την ενοποίηση της Γερμανίας, η οικονομική ανάπτυξη, το βιοτικό επίπεδο και οι ευκαιρίες απασχόλησης στην δυτική πλευρά της χώρας παραμένουν σημαντικά ανώτερες απ’ ότι στην ανατολική.
Πριν από πενήντα χρόνια η Λισαβόνα μόλις ξυπνούσε και όσοι άνοιγαν τα ραδιόφωνά τους άκουγαν το τραγούδι «Grandola Villa Morena».
Σε ένα στρατόπεδο τεθωρακισμένων στο προάστιο Σανταρέμ ο ταγματάρχης Οτέλο ντε Καρβάλιο μόλις άκουσε το τραγούδι διέταξε πορεία προς το κέντρο της πόλης.
Η δικτατορία που θεμελίωσε ο Σαλαζάρ το 1926 έκλεινε σαράντα οχτώ χρόνια.
Η Πορτογαλία ήταν τότε η πιο φτωχή χώρα της Δυτικής Ευρώπης, η χώρα με τη μακροβιότερη δικτατορία, αλλά και η χώρα με την τελευταία αποικιακή αυτοκρατορία, κυρίως στην Αφρική.
Τα τεθωρακισμένα του Καρβάλιο κατέλαβαν το κέντρο της πόλης και το απόγευμα της ίδιας μέρας μια ολιγάριθμη ομάδα πολιτών πλησίασε το όχημα που είχε τη σημαία διοίκησης της ίλης.
Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά.
Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές.
H ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα άβολο δίλημμα σε σχέση με τα αντίποινα στην επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν.Αν το πλήγμα είναι βαρύ, μπορεί να διευκολύνει τον Νετανιάχου που εδώ και έξι μήνες προσπαθεί να εμπλέξει το Ιράν στη σύρραξη.
Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;
Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2024-04-01
Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.
Η «έκπληξη του CHP», όπως λένε από χθες το βράδυ Τούρκοι αναλυτές, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στην Τουρκία και από σήμερα η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με το πιο πιθανό σενάριο αυτό των έντονων αναταράξεων στην εσωτερική πολιτική και ίσως και στην εξωτερική.
Η νίκη του CHP, που οφείλεται στον συνδυασμό δυνάμεων του Εκρέμ Ιμάμογλου και του αρχηγού του κόμματος Οζγκιούρ Οζέλ, αποτελεί αναμφισβήτητη ένδειξη ότι η τουρκική κοινωνία δεν έχει «λοβοτομηθεί» από τον ισλαμισμό και τον αυταρχισμό και αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντική προοπτική για την δημοκρατία στην χώρα.
Μάταια προσπαθούν να ανεβάσουν το πολιτικό θερμόμετρο, αποσπώντας την προσοχή των πολιτών. Η μόνη θερμοκρασία που κινείται ψηλά είναι αυτή που οφείλεται στην κλιματική κρίση. Μπήκαμε και τυπικά στην άνοιξη, αφήνοντας πίσω έναν ανεπαίσθητο χειμώνα, τον πιο θερμό στα χρονικά για την Ελλάδα, έναν από τους 6 θερμότερους χειμώνες όλων των εποχών, που «συνέπεσαν» όλοι την τελευταία δεκαετία.
Η κλιματική κρίση, για την οποία προειδοποιούμε -οικολόγοι και επιστήμονες- εδώ και δεκαετίες, θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, αν δεν μπει φρένο στην εξόρυξη και χρήση των ορυκτών καυσίμων.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2024-03-26
Οταν τα μέσα ενημέρωσης όλων των κατηγοριών είναι ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής άποψης στους πολίτες, όλα είναι μια χαρά. Καλώς καμωμένα. Η κυβέρνηση, επειδή δεν είναι αχάριστη, ανταποδίδει. Βοηθάει με κρατική διαφήμιση, με χορηγίες, με τις λίστες και με ό,τι άλλο θα σκαρφιστεί προκειμένου να έχει υπό τον έλεγχό της το σύστημα ενημέρωσης και να το καθοδηγεί στην επιχείρηση χειραγώγησης του πλήθους.