Την περασμένη Πέμπτη υπερψηφίστηκε, στην Επιτροπή Περιβάλλοντος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η γνωμοδότησή μου αναφορικά με το πλαίσιο χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας. Επειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις, καταφέραμε να συνασπίσουμε τις προοδευτικές φωνές και να παρουσιάσουμε ένα φιλόδοξο κείμενο που θέτει ένα νέο πλαίσιο όσον αφορά τις βιώσιμες επενδύσεις που απαιτούνται σε βάθος δεκαετίας.

Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τη στωική ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αυτό, δε, γιατί  η Πανδημία σπρώχνει την πολιτική να προσπαθήσει να κατανοήσει ότι  είναι συνέπεια επιλογών που έχουν σχέση με  την χρήση του φυσικού περιβάλλοντος. Κάτι παρόμοιο ισχυρίζεται  ο Antonio Guterres, Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ, κατά την Παγκόσμια Ημέρα  για το Περιβάλλον (5 Ιούνη 2020): « Η φύση μάς μίλησε δυνατά και ξεκάθαρα, δια μέσω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης της πανδημίας: μας είπε ότι το οικοσύστημά μας είναι άρρωστο... Υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ της πανδημίας, της ρύπανσης που προκαλεί τις κλιματικές Αλλαγές, το φτώχεμα της βιοποικιλότητας στον Πλανήτη.»

Οση καλή διάθεση και αν έχει κανείς απέναντι στο πόρισμα της επιτροπής του νομπελίστα καθηγητή Χριστόφορου Πισσαρίδη νιώθει με την πρώτη ματιά τη μονομέρεια και τα ελλείμματά του.

Υποτίθεται ότι η επιτροπή ανέλαβε να παρουσιάσει το ελληνικό αναπτυξιακό σχέδιο της μεταμνημονιακής εποχής, αλλά εν τω μεταξύ μας προέκυψε η πανδημία του κορωνοϊού, με αποτέλεσμα η οικονομική θέση της χώρας να επιδεινωθεί έτι περαιτέρω, οι συνθήκες, οικονομικές, κοινωνικές και άλλες, να αλλάξουν και οι προτεραιότητες επίσης.

Εδώ και λίγες ημέρες η Μασσαλία ζει τη δική της άνοιξη, παρότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Το πάλαι ποτέ προπύργιο της σκληρής Δεξιάς έχει περάσει στην εποχή της νέας δημάρχου, της Μισέλ Ριμπιρολά, οικολόγου, γιατρίνας επικεφαλής του συνδυασμού “Η Άνοιξη της Μασσαλίας”, που κατάφερε να ενώσει όλη τη γαλλική Αριστερά και να γυρίσει σελίδα η πόλη. Πρώτη γυναίκα, πρώτη αριστερή, οικολόγος δήμαρχος της πόλης, διαδέχεται τον ηλικιωμένο, δεξιό, δήμαρχο από το 1995 Γκοντέν που συμβόλιζε όσο λίγοι το δεξιό κατεστημένο.

Με την άσκηση ποινικής δίωξης κατά της εισαγγελέως Διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη επαναλήφθηκε ό,τι κατά τον συνήθη τρόπο γίνεται μέχρι σήμερα, προκειμένου να καλυφθούν ευθύνες πολιτικών κυρίως, ή μη, προσώπων σε άλλα σκάνδαλα.

Το σύστημα είναι δοκιμασμένο απ’ όσους έχουν λόγους να καλυφθούν ή να καλύψουν:

Η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες για τις εξελίξεις στο θέμα των αναδρομικών. Οφείλει μια τεράστια έμπρακτη «συγγνώμη» προς τους συνταξιούχους. Οφείλει να επεκτείνει άμεσα την ισχύ των δικαστικών αποφάσεων σε όλους ανεξαιρέτως, όπως επιβάλλουν οι αρχές του κράτους δικαίου και της χρηστής διοίκησης. Ας παραλείψει για μια φορά την επικοινωνιακή διαχείριση και ας σταματήσει να παίζει με τον πόνο και τα χρήματα των Ελλήνων.

Η διαπραγμάτευση για το πακέτο της «Ευρώπης της Νέας Γενιάς» - το Ταμείο Ανάκαμψης και νέος πολυετής προϋπολογισμός (Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο/ΠΔΠ, 2021-2027) της ΕΕ αποδείχτηκε τελικά πολύ πιο δύσκολη άσκηση απʼ ό,τι περίμεναν πάρα πολλοί. Οι τεράστιες συνέπειες της πανδημίας δεν οδήγησαν στις συγκλίσεις απόψεων που θα έκαναν τη διαπραγμάτευση πιο εύκολη. Το ερώτημα είναι γιατί τόσες δυσκολίες; Γιατί κατά κανόνα οι διαπραγματεύσεις γύρω από χρήματα στην Ενωση είναι πάντοτε βασανιστικές, πολύ περισσότερο τώρα που τα «χρήματα είναι πάρα πολλά», 1,850 τρισ. ευρώ. Αλλά και για τρεις άλλους κύριους λόγους:

Από το ξεκίνημα των συνεδριάσεων της Επιτροπής φάνηκε ότι η στόχευση της ΝΔ ήταν η δημιουργία πολιτικών τετελεσμένων και εντυπώσεων σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρόθυμοι σύμμαχοι του ΚΙΝΑΛ ήσαν απλώς το άλλοθι της πλειοψηφίας. Η εξαίρεση των μελών της Επιτροπής, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Πολάκη και Δ. Τζανακόπουλου, με το πρόσχημα της προγενέστερης εμπλοκής τους στην υπόθεση ήταν η «τροχειοδεικτική βολή» για όσα θα ακολουθούσαν.

Η μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί είναι μια ιστορία που κρύβει πολλές άλλες - οριενταλισμού, εθνικισμού, αυταρχισμού. Ασφαλώς δεν είναι μια ιστορία ελληνοτουρκική ή χριστιανο-ισλαμική, αλλά είναι κι αυτές όψεις των πολλών άλλων. Η μετατροπή της σε τζαμί αναλύεται ευρέως ως ενδοτουρκική υπόθεση. Στις 24 Ιουλίου -επέτειος της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης- ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εκφραστής της τουρκο-ισλαμικής ταυτότητας της Τουρκίας, ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με τον Μουσταφά Κεμάλ, ιδρυτή και εκφραστή της κοσμικής ταυτότητας της Τουρκίας. Αποκαθιστά έτσι -για λόγους ενίσχυσης της αποδυναμωμένης επιρροής του- μια φαντασιακή συνέχεια με την οθωμανική εποχή, την οποία έκοψε βίαια ο πατέρας των Τούρκων (Ατατούρκ).

Την Κυριακή 28.6.2020 η «Κ» δημοσίευσε ένα εύστοχο και περιεκτικό κύριο άρθρο. Διαπίστωνε «ότι θα ήταν καταστροφικό να μονοπωληθεί η δημόσια ζωή από ανταλλαγή ποινικών καταγγελιών. Τα κόμματα δεν είναι γραφεία ούτε εισαγγελέων ούτε ντέτεκτιβ. Οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να διατηρήσουν τη δυνατότητα συνεννόησης για τα μεγάλα θέματα. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να βαλτώσει στη λάσπη». Προσυπογράφω. Είκοσι ημέρες μετά, η χώρα δυστυχώς χορεύει στον βάλτο και η διάθεση αυτών που σέρνουν τον χορό είναι να την παρασύρουν ακόμα βαθύτερα. Φανατικοί και ανιστόρητοι νομίζουν ότι με τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία θα επιφέρουν καθοριστικό χτύπημα στον αντίπαλο, ο οποίος θα δεχθεί στωικά το πλήγμα και δεν θα απαντήσει.

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Το πιο άμεσο είναι οι τυχοδιωκτικοί σχεδιασμοί της Αγκυρας να στείλει πλοία για έρευνες νοτίως της Καρπάθου ή νοτίως της Κρήτης, μια πρόκληση που ενδέχεται να εκδηλωθεί το αμέσως προσεχές διάστημα (η όλη διαχείριση για την Αγία Σοφία, ενός θέματος που αγγίζει τον βαθύ ψυχισμό και των δύο λαών, ίσως εντάσσεται σε αυτούς τους σχεδιασμούς…) και που δεν θα μείνει αναπάντητη. Η Ελλάδα, αυτονόητα, θα υπερασπιστεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Αν η Αγκυρα δοκιμάσει να υλοποιήσει αυτά τα σχέδια, το τοπίο θα αλλάξει με τρόπο δραματικό και απρόβλεπτες συνέπειες.

Όπως η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία έχουν τις δικές τους θέσεις, έχει και η άλλη πλευρά τις απόψεις της, τις οποίες δεν μπορεί να αγνοούμε.

Η Τουρκία θεωρεί ότι η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία κάνουν «μονομερείς» κινήσεις. Ότι μέσω των συνεργασιών με Αίγυπτο και Ισραήλ, προσπαθούν να την αποκλείσουν από την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο.