« Η Ευρώπη συνεχίζει να αναζητά τον Ρούζβελτ της» (τον πρόεδρο που έβγαλε τις ΗΠΑ από την Μεγάλη Ύφεση) έγραφε την επομένη της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου, η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊς», «αλλά η οικονομία και η πολιτική δείχνουν να ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις». Καθώς η οικονομία απαιτεί στήριξη του οικοδομήματος του ευρώ και βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ενίσχυσή του, οι ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν ευχαριστημένοι με τις συμβιβαστικές λύσεις που προτείνονται και οι οποίες συνήθως στερούνται φιλοδοξιών.

Για να καταλάβουμε τη διαφορά του σημερινού δημάρχου Αθηναίων από τη μέχρι τώρα κατάσταση, πρέπει να πάμε πίσω στο 2006 και να παρακολουθήσουμε τις διακηρύξεις, όχι μόνο των κατεστημένων κομμάτων, αλλά του τότε φρέσκου αριστερού υποψηφίου δημάρχου Αλέξη Τσίπρα.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, των Ελλήνων οι κοινότητες, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του συντοπίτη μου Διονύση Σαββόπουλου, έχουν ελάχιστη συμμετοχή στο ξεπέρασμά της.

Μιλώντας στην «Κ.Ε.», ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ διαπιστώνει ότι κάθε Βουλή είναι χειρότερη από την προηγούμενη, το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη από νέα μυαλά και ο λαός από αλήθειες αντί για «χάδια» λαϊκισμού. Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, στρέφεται κατά όσων ήταν επί σειρά ετών στα «ηγετικά κλιμάκια του βαθέος ΠΑΣΟΚ και τώρα κουνάνε το δάχτυλο». Δηλώνει ότι στη ΔΗΜΑΡ αναμένουν με ενδιαφέρον τις δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, ενώ τάσσεται κατά εκλογών τονίζοντας ότι η παρούσα Βουλή «μπορεί να δώσει άλλη κυβέρνηση».

Ποιος να θυμάται άραγε σήμερα το μήνυμα των τελευταίων δημοτικών εκλογών, των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010; Οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα ότι οι δήμοι-πολιτικό εφαλτήριο, οι δήμοι-παραμάγαζο κομματικό εξυπηρετήσεων, οι δήμοι των πανάκριβων έργων βιτρίνας και όχι υποδομών, χρεοκόπησαν. Οι πολίτες ήταν οι πρώτοι που διαπίστωσαν, και εν τέλει καταδίκασαν σε πολιτική χρεοκοπία, ένα σύστημα πολιτικής και συνδικαλιστικής συναλλαγής, που για τον τελευταίο που ήταν χρήσιμο ήταν για τον δημότη, για τον κάτοικο, για τον πολίτη.

Αν μου ζητούσατε να ορίσω την ουσία της πολιτικής πράξης, θα σας έλεγα ότι αποτελείται από δύο θεμελιακά και απαραίτητα στοιχεία: το πρώτο είναι μια αρχική ιδεολογική επιλογή και το δεύτερο η συστράτευση με ομόγνωμους άλλους για να προωθήσουμε όσο μπορούμε το δικό μας πολιτικό όραμα. Με αυτά, τα μάλλον προφανή, κατά νου διάβασα διάφορα κείμενα πο

«Η πρόταση του Ολι Ρεν στην Ισπανία για μια λύση τύπου Λετονίας για την ανεργία (μείωση μισθών και μετανάστευση) θα απαιτούσε τη φυγή εκατομμυρίων Ισπανών από τη χώρα τους». «Μια αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ευρώπη στο άμεσο μέλλον θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία για την επανεξέταση των ευρωπαϊκών πολιτικών»

Καιρό τώρα -και όχι μόνο από επαγγελματική διαστροφή, ούτε από κεκτημένη ταχύτητα ενδιαφέροντος για το χώρο της νεανικής μου στράτευσης- παρακολουθώ το σίριαλ του «902» TV. Τα τελευταία χρόνια, κι ακόμα περισσότερο τους τελευταίους μήνες, δεν πήγαινε καλά.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ, αλλά να αλλάξει εν λειτουργία. Δεκάδες λόγοι. Ο τελευταίος από αυτούς, αλλά, καθόλου ασήμαντος, ήταν η μετάδοση και στην Ελλάδα του μεγαλύτερου διεθνούς τηλεοπτικού-πολιτιστικού κατορθώματος: 24 ώρες ελληνικό πρόγραμμα σε παγκόσμια μετάδοση από το πολιτιστικό παιδί του Κολ και του Μιτεράν, το ARTE.

Ο κ.Δένδιας, ο πρωτομάστορας της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς» και υπουργός προστασίας του πολίτη στην κυβέρνηση ΝΔ/ΠαΣοΚ, πρόσθεσε πια στο βιογραφικό του την εξέγερση των κρατούμενων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα και την πάταξή της.

Σκέφτηκα να σχολιάσω τη συνέντευξή του για τρεις λόγους. Κατ’ αρχήν, επειδή η προγραμματική αντιπαράθεση πάνω σε συγκεκριμένα θέματα μου φαίνεται προτιμότερη από την ανταλλαγή προσβολών που (ιδίως τον τελευταίο καιρό) περνιέται για πολιτική συζήτηση στη χώρα μας. Επίσης, επειδή οι απαντήσεις του Χρονόπουλου είναι πολύ πιο συγκροτημένες από ό,τι εκείνες μεγαλύτερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια έρευνα. Τέλος, επειδή ο Ηλίας Χρονόπουλος είναι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου (και καλό παιδί), και γι’ αυτό αξίζει μια δίκαιη κριτική. Ελπίζω να μου συγχωρήσει - και οι αναγνώστες το ίδιο - το κάπως δασκαλίστικο ύφος (επαγγελματική διαστροφή).

Στα «παρά ένα τεσσαράκοντα» χρόνια της Μεταπολίτευσης, επιτεύχθηκαν πολλά. Υπήρξε η καλύτερη, πιο ασφαλής, πιο δημιουργική περίοδος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Η δυναμική της, όμως, εξαντλήθηκε προ πολλού. Χρειαζόμαστε μια νέα ελληνική Δημοκρατία, με μείζονες αλλαγές.