Πρόκειται για μια επίσκεψη που θα αφορά στην προώθηση θεμάτων χαμηλής πολιτικής αλλά που προμηνύεται υψηλού ρίσκου - η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Τ. Ερντογάν στην Αθήνα έχει προγραμματιστεί για τις 14-15 Μαΐου, με άλλα λόγια την επομένη ή τη μεθεπομένη μιας πιθανής νέας γενικής απεργίας, με τα παρελκόμενα που συνήθως αφήνουν πίσω τους ανάλογες κινητοποιήσεις. Μολονότι επομένως το θέμα της επίσκεψης αποτελεί «στροφή στα θεμελιώδη» της εξωτερικής πολιτικής -καθώς επικεντρώνεται στην καλλιέργεια μιας συστηματικής διμερούς συνεργασίας (κυρίως στον οικονομικό τομέα, αλλά και στον πολιτισμό ή την παιδεία)-, η συγκυρία της κοινωνικής αναστάτωσης έχει προκαλέσει προβληματισμό στην Άγκυρα για τη σκοπιμότητα της επίσκεψης και οι πληροφορίες αναφέρουν πως βρίσκεται σε διαβουλεύσεις με την Αθήνα. Η τουρκική πλευρά εξάλλου επείγεται για την επίδειξη μιας επιτυχίας. Μετά την αναστολή της διαδικασίας εξομάλυνσης των σχέσεων με την Αρμενία, το φιάσκο του ανοίγματος στους Κούρδους, τη στασιμότητα στο Κυπριακό, το πάγωμα της ευρωπαϊκής πορείας και τέλος το ναυάγιο στην αναθεώρηση του Συντάγματος, το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε η Άγκυρα θα ήταν ένα τηλεοπτικό πλάνο αποδοκιμασίας του Τούρκου πρωθυπουργού.

Η ελληνική κυβέρνηση θα ήθελε να γίνει η επίσκεψη Ερντογάν - αφενός διότι στρατηγικά θέλει να οικοδομήσει μια διαδικασία εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων, και αφετέρου, διότι τακτικά θέλει να εμπλουτίσει την ατζέντα με άλλα θέματα πέραν του ΔΝΤ. Μολονότι επομένως συμμερίζεται ενδομύχως τις ανησυχίες της Άγκυρας για το πλαίσιο της επίσκεψης, πολιτικά θέλει να γίνει η επίσκεψη, για να εμπεδωθεί η αντίληψη της ομαλής καθημερινότητας και να δοθεί ένα πολύτιμο μήνυμα τουριστικού περιεχομένου...

Ορισμένοι υποστηρίζουν, εξάλλου, πως τελικά ίσως πρυτανεύσει ανάλογη σκοπιμότητα και από την άλλη πλευρά. Η ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης εκτιμάται πως ανοίγει μια νέα περίοδο πολιτικής κρίσης στην Τουρκία - που είτε θα οδηγήσει την κυβέρνηση Ερντογάν εκ νέου στο Ανώτατο Δικαστήριο (ως παραβιάζουσα τις βασικές αρχές του κράτους δικαίου) είτε σε πρόωρες εκλογές κατά το φθινόπωρο. Η επίσκεψη της Αθήνας αναμφίβολα αποτελεί για τον Τούρκο πρωθυπουργό μια πλάγια φυγή και μια επίδειξη πολιτικού ελέγχου της κατάστασης.

Το αντικείμενο της επίσκεψης, άλλωστε, δεν ενέχει πολιτικό ρίσκο - η υπογραφή πολλών δεκάδων μνημονίων (που αφορούν την οικονομία, τον τουρισμό, την ενέργεια, τις μεταφορές, τον πολιτισμό και την παιδεία), η θεμελίωση της διμερούς συνεργασίας των σχετικών υπουργείων και η έναρξη λειτουργίας του συμβουλίου Ανώτατης Συνεργασίας είναι το πολιτικό πλαίσιο της επίσκεψης. Στο δεδομένο πλαίσιο της τεταμένης συγκυρίας στην Αθήνα, ωστόσο, εκτιμάται πως η επίσκεψη θα ανατροφοδοτήσει την πολιτική ένταση. Η Ν.Δ. υπό τη νέα της ηγεσία έχει δώσει δείγματα μεταστροφής και υποστήριξης των απόψεων των γαλλο-γερμανικών συντηρητικών κομμάτων που επιδιώκουν το «ειδικό καθεστώς» για την ευρω-τουρκική πορεία. Ταυτόχρονα, ο Αντ. Σαμαράς έχει επικρίνει την κυβέρνηση για το στρατηγικό της σχέδιο έναντι της Τουρκίας, υποστηρίζοντας ότι στη μειονεκτική θέση της οικονομικής συγκυρίας που βρίσκεται η χώρα, δημιουργείται επικίνδυνο υπόστρωμα στις συνομιλίες.

Βεβαίως, η κοινή λογική λέει ακριβώς το αντίστροφο: ότι σε μια περίοδο έντασης στο εσωτερικό της χώρας, η αναζήτηση ασφάλειας στον περίγυρό της είναι το ύψιστο εθνικό καθήκον. Ποιος ασχολείται όμως με τέτοιες λεπτομέρειες, καθώς στις μέρες μας το ύψιστο κομματικό καθήκον είναι αδήριτη προτεραιότητα, ακόμη κι αν αυτό αποτελεί προάγγελο του αρχαϊκού προτάγματος «γαία πυρί μιχθήτω»...