Στόχος μας να κάνουμε τα πάντα για τον κόσμο της εργασίας όχι για να κυβερνήσουμε
Ολιβιέ Μπεζανσενό, Συνέντευξη στην Ελένη Τσερεζόλε, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2009-02-15
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα του Ολιβιέ Μπεζανσενό, μετρά ήδη μία εβδομάδα ζωής και φιλοδοξεί να έχει μεγαλύτερη απήχηση από εκείνη της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας, την οποία διαδέχθηκε επισήμως το περασμένο Σάββατο. Ο Μπεζανσενό, ο 34χρονος ταχυδρόμος του Νεϊγί, που βρίσκεται εδώ και καιρό στην κορυφή της δημοφιλίας στη Γαλλία, θα εκλεγεί επισήμως τον Μάρτιο ένας από τους εκπροσώπους του ΝΑΚ, ωστόσο συνεχίζει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Η πρώτη δοκιμασία κάλπης για το νέο κόμμα θα έλθει τον Ιούνιο, στις ευρωεκλογές, στις οποίες, όπως όλα δείχνουν, θα κατέβει μόνο του και όχι μετέχοντας στο μέτωπο του Κ.Κ. και του κόμματος του Ζαν Λικ Μελανσόν. Ο Μπεζανσενό, μιλώντας στην "Κ.Α.", εξηγεί τους λόγους αυτής της επιλογής και δίνει παράλληλα το πολιτικό στίγμα του νέου κόμματος.
* Ποια είναι η πολιτική τοποθέτηση του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στο πλαίσιο της γαλλικής Αριστεράς;
Είμαστε ένα κόμμα που δεν πιστεύει καθόλου ότι είναι δυνατός ο εξανθρωπισμός ή η ρύθμιση του καπιταλισμού, ο οποίος εξάλλου γνωρίζει σήμερα μια από τις σοβαρότερες συστημικές του κρίσεις. Στο πλαίσιο αυτό αγωνιζόμαστε να κάνουμε να υποχωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, μέσω των κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση Σαρκοζί που έχει ξεκινήσει πραγματικό κοινωνικό πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας, του πολιτισμού και κατά της νεολαίας. Σε αυτούς τους αγώνες είμαστε υπέρ του ευρύτερου μετώπου με όλες τις πολιτικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε είναι ρεφορμιστικές είτε επαναστατικές. Αντιθέτως δεν είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος σε κυβερνήσεις ή εκτελεστικές εξουσίες με μια σοσιαλδημοκρατία που, μόλις ανέβει στην εξουσία, ασκεί φιλελεύθερη πολιτική. Στη Γαλλία, το Κ.Κ. και οι Πράσινοι έχουν χάσει την αξιοπιστία τους με αυτό το είδος των πολιτικάντικων ελιγμών. Για εμάς λοιπόν υπάρχουν δύο είδη αριστεράς: ένα είδος που αποδέχεται την οικονομία της αγοράς και ένα άλλο, που θέλει τη ρήξη με τον καπιταλισμό. Μπορούμε να ενεργούμε μαζί σε ορισμένα ζητήματα αλλά όχι να κυβερνήσουμε.
* Γιατί σήμερα αυτό το είδος κόμματος; Ποιοι οι στόχοι του;
Εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο κρίσης του καπιταλισμού και της ανοικοδόμησης μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σήμερα, η επιθετικότητα των εργοδοτών και η απαξίωση της ρεφορμιστικής αριστεράς αφήνει ανοικτό έναν χώρο σε μια ολόκληρη γενιά που θέλει να αγωνιστεί κατά της δεξιάς και δεν αποδέχεται τους συμβιβασμούς της επίσημης αριστεράς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν διαθέτουν πολιτικό όργανο για να αγωνιστούν και ούτε και εναλλακτική πολιτική έκφραση. Αυτό ισχύει για πολλές χώρες όπως η Ελλάδα ή η Γαλλία, που είδαν πρόσφατα εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχύνονται στους δρόμους. Ο στόχος μας είναι να είμαστε χρήσιμοι στους αγώνες και να συμβάλλουμε στη σύγκλισή τους για να γίνει επιτέλους δυνατή η δημιουργία των πολιτικών συνθηκών για έναν νέο Μάη του 68 που να πετύχει. Αυτό σημαίνει ανατροπή του καπιταλισμού για να φθάσουμε σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού θα αποφασίζει και θα ελέγχει έναν άλλο καταμερισμό του πλούτου.
* Κάποιοι προσάπτουν στο νέο κόμμα ότι δεν επιθυμεί να κυβερνήσει, ότι περιορίζεται σε εύκολα συνθήματα: τι απαντάτε;
Σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, ο στόχος μας δεν είναι να κάνουμε τα πάντα για να κυβερνήσουμε αλλά να κάνουμε τα πάντα για να υπηρετήσουμε τον κόσμο της εργασίας και να έχουμε την ίδια συμπεριφορά στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες, στους χώρους εργασίας μας ή στις εκλογές. Αν σήμερα αρνούμαστε να κυβερνήσουμε με το Σοσιαλιστικό κόμμα είναι γιατί δεν θέλουμε να είμαστε συνένοχοι μιας πολιτικής απαρνήσεων. Αλλά δεν πρόκειται για μια αντιπολίτευση αρχής. Σε μια άλλη κατάσταση στη βάση μιας γενικευμένης κινητοποίησης του λαού και ενός προγράμματος ρήξης με τον καπιταλισμό, είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος στην εξουσία. Σήμερα προτάσσουμε ένα επείγον πρόγραμμα διεκδικήσεων, το οποίο συνδέουμε με ένα κοινωνικό πρόγραμμα.
* Στις 29 Ιανουαρίου 2.5 εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους κατά της πολιτικής του Νικολά Σαρκοζί. Τι πρότεινετε για διέξοδο από την κρίση;
Πρόκειται για κρίση του συστήματος, για την οποίο ο κόσμος της εργασίας δεν έχει καμία ευθύνη. Τα ταμεία είναι άδεια για κάποιους και γεμάτα για κάποιους άλλους. Αυτό ακριβώς πρέπει να μεταρρυθμίσουμε, χωρίς να διστάσουμε να στραφούμε κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Στο άμεσο μέλλον προτείνουμε τη δημιουργία τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού δημόσιου τομέα υπό τον έλεγχο των υπαλλήλων και των χρηστών, αύξηση των μισθών και των συντάξεων κατά 300 ευρώ, 1.300 ευρώ μίνιμουμ μισθό, την κατάργηση του τραπεζικού απόρρητου, των φορολογικών παραδείσων και των χρυσών αλεξιπτώτων (σ.σ.: των παχυλών αποζημιώσεων που λαμβάνουν τα στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων που αποχωρούν), την ένταξη στον τομέα των δημόσιων υπηρεσιών των βασικών μέσων για την ύπαρξη του ανθρώπου, όπως είναι οι μεταφορές, το νερό, η ενέργεια, ο πολιτισμός, κ.ά.).
* Γιατί θέτετε αυτή την προϋπόθεση, της “διαρκούς συμφωνίας” που περιλαμβάνει και τις περιφερειακές εκλογές του 2010, για τον σχηματισμό κοινού μετώπου με το Κόμμα της Αριστεράς του Ζ. Λ. Μελανσόν και το Κ.Κ.;
Δεν θέλουμε πολιτικάντικη συμφωνία, ανάλογη με τις περιστάσεις, που προκαλεί αηδία τους ανθρώπους της πολιτικής. Μια προεκλογική εκστρατεία πρέπει να είναι η προέκταση αυτού που κάνουμε καθημερινά. Έτσι, λέμε στο ΚΚ ή και σε άλλους: ας συζητήσουμε για κοινό πρόγραμμα και δράση πριν συζητήσουμε για εκλογική συμφωνία. Επιπλέον, αν υπάρξει συμφωνία για το πρόγραμμα, αυτό θα σημαίνει κυρίως συμφωνία για άρνηση κάθε εκλογικού συνασπισμού στη Γαλλία ή στην Ευρώπη, με τη σοσιαλδημοκρατία. Και στο επίπεδο αυτό, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Εμείς δεν θέλουμε μια συμφωνία τον Ιούνιο για τις ευρωεκλογές με το Κ.Κ. και την επαύριο να δούμε το ίδιο Κ.Κ. να πέφτει στην αγκαλιά του Σοσιαλιστικού κόμματος ενόψει των περιφερειακών εκλογών, με μοναδικό του στόχο να διασώσει τους εκλεγμένους του. Δεν θέλουμε να ζήσουμε στη Γαλλία τη φοβερή εμπειρία του κόμματος της Ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης που στήριξε την κυβέρνηση Πρόντι διαδηλώνοντας στους δρόμους κατά της αποστολής στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και ψηφίζοντας στη Βουλή αυτή την ίδια αποστολή. Ή την εμπειρία της γερμανικής Die Linke που συγκυβερνά στην πόλη του Βερολίνου με τους σοσιαλδημοκράτες και ό,τι συνεπάγεται αυτό από πλευράς ιδιωτικοποιήσεων.
* Ποιο είναι το πρόγραμμά σας για την ενότητα της αριστεράς;
Η απάντηση είναι απλή: ενότητα όλης της αριστεράς στους αγώνες, αν αυτό είναι δυνατό, αλλά συσπείρωση μόνο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για τη δημιουργία κοινής οργάνωσης ή κάθοδος στις εθνικές εκλογές αν δεν υπάρχει δυνατότητα συμφωνίας σε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
* Είσαστε ένα πρόσωπο πολύ προβεβλημένο από τα ΜΜΕ και πολύ παρών σε αυτά: πώς χειρίζεστε αυτή την κατάσταση;
Με δυσκολίες. Υπάρχει εδώ όπως και αλλού, ένα επικίνδυνο φαινόμενο προσωποποίησης της πολιτικής ζωής που απολιτικοποιεί τα άτομα και επηρεάζει την ποιότητα της δημόσιας συζήτησης. Η τηλεόραση γίνεται ένα ρινγκ όπου γνωρίζουμε ποιος κέρδισε αλλά δεν θυμόμαστε το τί ειπώθηκε. Τα ΜΜΕ δεν μας βοηθούν πολύ στην ανάδειξη άλλων εκπροσώπων αλλά θα ασχοληθούμε σοβαρά με το θέμα και υπάρχουν πολλές δυνατότητες στο ΝΑΚ, κυρίως χάρη στους νέους, τις γυναίκες ή τους μετανάστες.
* Ποια είναι η πολιτική τοποθέτηση του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στο πλαίσιο της γαλλικής Αριστεράς;
Είμαστε ένα κόμμα που δεν πιστεύει καθόλου ότι είναι δυνατός ο εξανθρωπισμός ή η ρύθμιση του καπιταλισμού, ο οποίος εξάλλου γνωρίζει σήμερα μια από τις σοβαρότερες συστημικές του κρίσεις. Στο πλαίσιο αυτό αγωνιζόμαστε να κάνουμε να υποχωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, μέσω των κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση Σαρκοζί που έχει ξεκινήσει πραγματικό κοινωνικό πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας, του πολιτισμού και κατά της νεολαίας. Σε αυτούς τους αγώνες είμαστε υπέρ του ευρύτερου μετώπου με όλες τις πολιτικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε είναι ρεφορμιστικές είτε επαναστατικές. Αντιθέτως δεν είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος σε κυβερνήσεις ή εκτελεστικές εξουσίες με μια σοσιαλδημοκρατία που, μόλις ανέβει στην εξουσία, ασκεί φιλελεύθερη πολιτική. Στη Γαλλία, το Κ.Κ. και οι Πράσινοι έχουν χάσει την αξιοπιστία τους με αυτό το είδος των πολιτικάντικων ελιγμών. Για εμάς λοιπόν υπάρχουν δύο είδη αριστεράς: ένα είδος που αποδέχεται την οικονομία της αγοράς και ένα άλλο, που θέλει τη ρήξη με τον καπιταλισμό. Μπορούμε να ενεργούμε μαζί σε ορισμένα ζητήματα αλλά όχι να κυβερνήσουμε.
* Γιατί σήμερα αυτό το είδος κόμματος; Ποιοι οι στόχοι του;
Εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο κρίσης του καπιταλισμού και της ανοικοδόμησης μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σήμερα, η επιθετικότητα των εργοδοτών και η απαξίωση της ρεφορμιστικής αριστεράς αφήνει ανοικτό έναν χώρο σε μια ολόκληρη γενιά που θέλει να αγωνιστεί κατά της δεξιάς και δεν αποδέχεται τους συμβιβασμούς της επίσημης αριστεράς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν διαθέτουν πολιτικό όργανο για να αγωνιστούν και ούτε και εναλλακτική πολιτική έκφραση. Αυτό ισχύει για πολλές χώρες όπως η Ελλάδα ή η Γαλλία, που είδαν πρόσφατα εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχύνονται στους δρόμους. Ο στόχος μας είναι να είμαστε χρήσιμοι στους αγώνες και να συμβάλλουμε στη σύγκλισή τους για να γίνει επιτέλους δυνατή η δημιουργία των πολιτικών συνθηκών για έναν νέο Μάη του 68 που να πετύχει. Αυτό σημαίνει ανατροπή του καπιταλισμού για να φθάσουμε σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού θα αποφασίζει και θα ελέγχει έναν άλλο καταμερισμό του πλούτου.
* Κάποιοι προσάπτουν στο νέο κόμμα ότι δεν επιθυμεί να κυβερνήσει, ότι περιορίζεται σε εύκολα συνθήματα: τι απαντάτε;
Σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, ο στόχος μας δεν είναι να κάνουμε τα πάντα για να κυβερνήσουμε αλλά να κάνουμε τα πάντα για να υπηρετήσουμε τον κόσμο της εργασίας και να έχουμε την ίδια συμπεριφορά στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες, στους χώρους εργασίας μας ή στις εκλογές. Αν σήμερα αρνούμαστε να κυβερνήσουμε με το Σοσιαλιστικό κόμμα είναι γιατί δεν θέλουμε να είμαστε συνένοχοι μιας πολιτικής απαρνήσεων. Αλλά δεν πρόκειται για μια αντιπολίτευση αρχής. Σε μια άλλη κατάσταση στη βάση μιας γενικευμένης κινητοποίησης του λαού και ενός προγράμματος ρήξης με τον καπιταλισμό, είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος στην εξουσία. Σήμερα προτάσσουμε ένα επείγον πρόγραμμα διεκδικήσεων, το οποίο συνδέουμε με ένα κοινωνικό πρόγραμμα.
* Στις 29 Ιανουαρίου 2.5 εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους κατά της πολιτικής του Νικολά Σαρκοζί. Τι πρότεινετε για διέξοδο από την κρίση;
Πρόκειται για κρίση του συστήματος, για την οποίο ο κόσμος της εργασίας δεν έχει καμία ευθύνη. Τα ταμεία είναι άδεια για κάποιους και γεμάτα για κάποιους άλλους. Αυτό ακριβώς πρέπει να μεταρρυθμίσουμε, χωρίς να διστάσουμε να στραφούμε κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Στο άμεσο μέλλον προτείνουμε τη δημιουργία τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού δημόσιου τομέα υπό τον έλεγχο των υπαλλήλων και των χρηστών, αύξηση των μισθών και των συντάξεων κατά 300 ευρώ, 1.300 ευρώ μίνιμουμ μισθό, την κατάργηση του τραπεζικού απόρρητου, των φορολογικών παραδείσων και των χρυσών αλεξιπτώτων (σ.σ.: των παχυλών αποζημιώσεων που λαμβάνουν τα στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων που αποχωρούν), την ένταξη στον τομέα των δημόσιων υπηρεσιών των βασικών μέσων για την ύπαρξη του ανθρώπου, όπως είναι οι μεταφορές, το νερό, η ενέργεια, ο πολιτισμός, κ.ά.).
* Γιατί θέτετε αυτή την προϋπόθεση, της “διαρκούς συμφωνίας” που περιλαμβάνει και τις περιφερειακές εκλογές του 2010, για τον σχηματισμό κοινού μετώπου με το Κόμμα της Αριστεράς του Ζ. Λ. Μελανσόν και το Κ.Κ.;
Δεν θέλουμε πολιτικάντικη συμφωνία, ανάλογη με τις περιστάσεις, που προκαλεί αηδία τους ανθρώπους της πολιτικής. Μια προεκλογική εκστρατεία πρέπει να είναι η προέκταση αυτού που κάνουμε καθημερινά. Έτσι, λέμε στο ΚΚ ή και σε άλλους: ας συζητήσουμε για κοινό πρόγραμμα και δράση πριν συζητήσουμε για εκλογική συμφωνία. Επιπλέον, αν υπάρξει συμφωνία για το πρόγραμμα, αυτό θα σημαίνει κυρίως συμφωνία για άρνηση κάθε εκλογικού συνασπισμού στη Γαλλία ή στην Ευρώπη, με τη σοσιαλδημοκρατία. Και στο επίπεδο αυτό, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Εμείς δεν θέλουμε μια συμφωνία τον Ιούνιο για τις ευρωεκλογές με το Κ.Κ. και την επαύριο να δούμε το ίδιο Κ.Κ. να πέφτει στην αγκαλιά του Σοσιαλιστικού κόμματος ενόψει των περιφερειακών εκλογών, με μοναδικό του στόχο να διασώσει τους εκλεγμένους του. Δεν θέλουμε να ζήσουμε στη Γαλλία τη φοβερή εμπειρία του κόμματος της Ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης που στήριξε την κυβέρνηση Πρόντι διαδηλώνοντας στους δρόμους κατά της αποστολής στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και ψηφίζοντας στη Βουλή αυτή την ίδια αποστολή. Ή την εμπειρία της γερμανικής Die Linke που συγκυβερνά στην πόλη του Βερολίνου με τους σοσιαλδημοκράτες και ό,τι συνεπάγεται αυτό από πλευράς ιδιωτικοποιήσεων.
* Ποιο είναι το πρόγραμμά σας για την ενότητα της αριστεράς;
Η απάντηση είναι απλή: ενότητα όλης της αριστεράς στους αγώνες, αν αυτό είναι δυνατό, αλλά συσπείρωση μόνο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για τη δημιουργία κοινής οργάνωσης ή κάθοδος στις εθνικές εκλογές αν δεν υπάρχει δυνατότητα συμφωνίας σε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
* Είσαστε ένα πρόσωπο πολύ προβεβλημένο από τα ΜΜΕ και πολύ παρών σε αυτά: πώς χειρίζεστε αυτή την κατάσταση;
Με δυσκολίες. Υπάρχει εδώ όπως και αλλού, ένα επικίνδυνο φαινόμενο προσωποποίησης της πολιτικής ζωής που απολιτικοποιεί τα άτομα και επηρεάζει την ποιότητα της δημόσιας συζήτησης. Η τηλεόραση γίνεται ένα ρινγκ όπου γνωρίζουμε ποιος κέρδισε αλλά δεν θυμόμαστε το τί ειπώθηκε. Τα ΜΜΕ δεν μας βοηθούν πολύ στην ανάδειξη άλλων εκπροσώπων αλλά θα ασχοληθούμε σοβαρά με το θέμα και υπάρχουν πολλές δυνατότητες στο ΝΑΚ, κυρίως χάρη στους νέους, τις γυναίκες ή τους μετανάστες.
