Το πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης σχολικών μονάδων και το «διάταγμα» της ΟΛΜΕ

Συνέβη κι αυτό. Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, στο πλαίσιο της γενικής εκστρατείας αντίστασης στα πρόσφατα νομοθετικά μέτρα του Υπουργείου Παιδείας, απέστειλε πρόσφατα μακροσκελές κείμενο – υπόδειγμα σε μορφή διατάγματος εναντίον της εγκυκλίου για την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Δ.Σ, οι σύλλογοι καθηγητών των σχολείων καλούνται όχι μόνο να απορρίψουν το πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης που εισηγείται η σχετική υπουργική εγκύκλιος, αλλά και να συμπεριλάβουν στα επίσημα βιβλία πρακτικών των σχολικών μονάδων την επιχειρηματολογία του «διατάγματος». Εκτός αυτού σε συνοδευτικό κείμενο το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, σε ύφος πολεμικό, καλεί τους εκπαιδευτικούς σε γενική ανυπακοή: να μην παίρνουν υπερρωρίες, να μην αναλάβουν ρόλο μέντορα – αξιολογητή για τους νεοδιοριζόμενους εκπαιδευτικούς κλπ.

Η εν λόγω πρωτοβουλία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, η οποία σημειωτέον αποτελεί προϊόν ομόθυμης διαπαραταξιακής σύμπλευσης ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος που καλύπτει το χώρο από τη ΝΔ μέχρι ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, πρώτα απ’ όλα υποτιμά και προσβάλλει τις χιλιάδες των εκπαιδευτικών που καλούνται να συγκατανεύσουν στο «διάταγμα». Πέραν αυτού, θέτει και ζήτημα υπέρβασης της δικαιοδοσίας που οι νόμοι και το σύνταγμα προβλέπουν για τις συνδικαλιστικές ενώσεις. Κανένας νόμος του ελληνικού κράτους δεν προβλέπει ότι τα συνδικάτα συνδιοικούν τις δημόσιες υπηρεσίες. Η ΟΛΜΕ όμως απ’ ό,τι φαίνεται, εκτός από την προσχώρησή της στο κλίμα μιας γενικής ανομίας και αμφισβήτησης της συνταγματικής τάξης, αναπολεί το συνδικαλισμό σοβιετικού τύπου∙ συνδιοίκηση και δεσμευτικές κεντρικές ντιρεκτίβες για τα υποκείμενα φυσικά και νομικά πρόσωπα.

Ως προς το περιεχόμενο του «διατάγματος», την άρνηση δηλαδή της αξιολόγησης, η οποία, όπως με περισσή οίηση διακηρύσσεται, αποτελεί «πάγια θέση του κλάδου» τα τελευταία 30 χρόνια, εάν κανείς προσπεράσει τη βαρετή κοινοτοπία του καταγγελτισμού του παντός και της πιο σκοτεινής κινδυνολογίας, αυτά που μένουν είναι η λυσσώδης υπεράσπιση του εξισωτισμού προς τα κάτω, η διατήρηση του συστήματος της αναξιοκρατίας και τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων, στη διαχείριση των οποίων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι προφανές ότι η συντήρηση αυτού του πνιγηρού σκηνικού, πέρα από το ότι βρίσκεται εκτός της νεωτερικής θέσμισης, ο πολιτισμένος κόσμος έχει μάθει να μετράει και να αποτιμά από την εποχή του Γαλιλαίου, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε οργανικό στοιχείο της παθογένειας της δημόσιας εκπαίδευσης.

Τυχαίνει να υπηρετώ σ’ ένα σχολείο (το 2ο Πειραματικό Γυμνάσιο της Αθήνας), όπου η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αψήφησε την τρομοκρατία της «μοναδικής σκέψης» και αποφάσισε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα πιλοτικής αξιολόγησης. Ξέρω ότι μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ελάχιστα σχολεία θα ακολουθήσουν αυτό το δρόμο (απ’ ότι πληροφορούμαι στην Αττική είναι μόνο δύο μέχρι στιγμής), ωστόσο η ένταση της αντιπαράθεσης τα καθιστά ισχυρό αντιπαράδειγμα στον ισοπεδωτισμό και στον λαϊκισμό της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και του κομματικού συστήματος που την υποβαστάζει.

Χρέος της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας είναι να υποστηρίξει και να προστατεύσει αυτήν την προσπάθεια, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς συμβιβασμούς και στρογγυλέματα που στο παρελθόν οδήγησαν σε ναυάγιο ανάλογες προσπάθειες.

*Ο Γιάννης Αντωνίου είναι Διευθυντής του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών