Δ. Παπαδημούλης: Δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ενοποίηση χωρίς οικονομική και πολιτική ενοποίηση

Μιλώντας σήμερα στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (Π. Τσούτσιας, Ν. Σαράντης, Γ. Ρουμπάτης) ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Περιφέρεια της Αθήνας Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

Για την απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής:

«Χθες πήραμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση μια πολιτική υποστήριξη, με αντάλλαγμα μια τριπλή σκληρή επιτροπεία, πρωτοφανή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωζώνη, με την προσθήκη μάλιστα ότι θα ληφθούν και πρόσθετα μέτρα. Αυτό που διεκδικεί η αριστερά, διαφωνώντας με τα κυβερνητικά μέτρα, είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών. Αυτό δεν είναι μόνο κοινωνικά δίκαιο, αλλά και οικονομικά επιβεβλημένο. Για να βγει η χώρα από το δημοσιονομικό αδιέξοδο, χωρίς να παγιδευτεί σε μια μακροχρόνια ύφεση, χρειάζεται τα βάρη να κατανεμηθούν δίκαια.

Τα δεδομένα μέτρα, το πακέτο που μέχρι τώρα γνωρίζουμε, γιατί έρχονται κι άλλα, επιβαρύνουν πολύ- πολύ περισσότερο τους ασθενέστερους και τους συνεπείς φορολογούμενους, παρά δύο άλλες κατηγορίες: Πρώτον, τους έχοντες και κατέχοντες και την καλπάζουσα φοροδιαφυγή και δεύτερον αυτό το σπάταλο πελατειακό και κομματικό κράτος, σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο, που ξοδεύει τα λεφτά των φορολογουμένων όχι για το δημόσιο συμφέρον, αλλά για να αναπαράγει την εξουσία του, βλέπε «σκάνδαλο Siemens», που προφανώς δεν είναι η μοναδική περίπτωση.»

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ:

«Αυτό που γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, με αδύνατο κρίκο την Ελλάδα, φανερώνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ενοποίηση χωρίς οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Το λέγαμε από το 2000, όταν η Ελλάδα έμπαινε στο Ευρώ, ότι, όταν προσπαθείς να ενώσεις με κοινό νόμισμα οικονομίες με τόσο μεγάλες ανισότητες –στη μια άκρη η Γερμανία και στην άλλη άκρη η Ελλάδα- και δεν προσπαθείς να δημιουργήσεις πολιτικά και οικονομικά εργαλεία που να εξασφαλίζουν όχι μόνο κοινό νόμισμα, αλλά μια πορεία πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, τότε «το μεγάλο ψάρι θα φάει το μικρό».

Το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά τη συνδρομή του ΔΝΤ αποτελεί κραυγαλέα ομολογία αυτού του ελλείμματος. Είναι αδύνατον να σταθεί κοινό νόμισμα στο χρόνο, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι «οικονομικός γίγαντας» και «πολιτικός νάνος», χωρίς οικονομική ενοποίηση, μηχανισμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στους ασθενέστερους και τους ισχυρότερους και χωρίς πολιτικά εργαλεία που να ελέγχουν την ασύδοτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Απαιτείται επειγόντως να εγκαταλειφθεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα «θα έχουμε κοινό νόμισμα, αλλά ο καθένας θα πρέπει να κόβει το λαιμό του στις δυσκολίες».

Επιπλέον, αυτό που κάνει την Ελλάδα «αδύνατο κρίκο» είναι και η αναξιοπιστία των δημόσιων στατιστικών της. Αυτό δεν το πληρώνει μόνο ο ελληνικός λαός, μόνο το κράτος και οι Έλληνες πολιτικοί που εκπροσωπούν τη χώρα, το πληρώνουν και κάθε ελληνική επιχείρηση που έχει εξαγωγές και όταν πηγαίνει να πουλήσει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της, δέχεται ειρωνικά σχόλια περί «greek statistics».»

Για τις πολιτικές ευθύνες και τις προτάσεις της Αριστεράς:

Αυτή την ώρα που καλείται ο ελληνικός λαός να πληρώσει το λογαριασμό για τα ελλείμματα και τα χρέη, πρέπει να το «χρεώσει» και σε αυτούς που τα προκάλεσαν. Διότι δεν διογκώθηκαν τα ελλείμματα και τα χρέη δημιουργώντας κοινωνικό κράτος και υποδομές, αλλά με ένα κομματικό, πελατειακό σύστημα, που χρησιμοποιεί το κράτος για «πάρτη» του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Έρχονται τώρα αυτοί που «ξεσάλωσαν» στις πλάτες μας, να μας λένε «πληρώστε κορόιδα» το λογαριασμό».

Εμείς πιέζουμε και με προτάσεις, χρόνια τώρα, να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα χρόνια τώρα, να περιοριστεί η φοροδιαφυγή, να μπει η χώρα σε έναν δρόμο παραγωγικής ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού και φυσικά να μοιράζονται δίκαια τα βάρη. Μέχρι πριν ένα χρόνο, ενώ η μισθωτή εργασία φορολογείτο με συντελεστή 40%, τα μερίσματα από μετοχές φορολογούντο με 0%. Ο κ. Αλογοσκούφης το έκανε 10%. Στην Ελλάδα έχουμε φορολογικά έσοδα 5-6% του ΑΕΠ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που σημαίνει 12,5 με 15 δισ. ευρώ ετησίως λιγότερο, παρότι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν αναλογικά πιο πολλά από τους ευρωπαίους συναδέλφους τους.»