Η επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους, δεν θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο πρώτος στόχος είναι να περάσουμε σε αυτή τη διαδικασία, χωρίς τον κίνδυνο χρηματοδοτικής ασφυξίας.
Η αναγνώριση του δικαιώματος της ελληνικής κυβέρνησης να διαπραγματευτεί το δικό της πρόγραμμα, συνιστά πράξη γενικότερης σημασίας για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων εντός της Ε.Ε στη βάση της ισοτιμίας. Είναι κοινή παραδοχή ότι τα τελευταία χρόνια έχει υποχωρήσει στην Ε.Ε η διαβούλευση και ο συγκερασμός των διαφορετικών αποφάσεων που λαμβάνονται δημοκρατικά σε επίπεδο κρατών – μελών και έχει κυριαρχήσει η μεθοδολογία της λήψης των τελικών αποφάσεων στη βάση των θέσεων της Γερμανίας.

...Είναι λογικό, πιστεύω, να μην κατανοώ την αποδοχή του 70% του μνημονίου εκ μέρους του. Να μην κατανοώ, επίσης, την στροφή για την εκταμίευση των 7,5 δισ. ευρώ. Γιατί αυτό που ήξερα είναι ότι το μνημόνιο θα το σκίζαμε. Και ότι τα λεφτά δεν τα θέλαμε. Τώρα όλα αλλάζουν και πάλι. Νομίζω ότι δεν έχω άδικο να ζητάω από τον Υπουργό να δείξει λίγη κατανόηση και να σταθεροποιηθεί επιτέλους σε μια και μόνη θέση.

Η κυβέρνηση μπορεί να τα βρει με την Ευρώπη, όπως προσπαθεί να μας πείσει γι αυτό η συνιστώσα του ρεαλισμού, αλλά μπορεί και να μην τα βρει, εφόσον επιμένει σε μη ρεαλιστικές προσεγγίσεις. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι είναι το ποιος θα πληρώσει στο τέλος τον λογαριασμό. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Διότι το κράτος είναι σαν τον μινώταυρο που θέλει συνεχώς νέο αίμα. Δηλαδή, νέους φόρους. Καλά καταλάβατε! Κι όσοι νομίζετε ότι έχετε την ασφάλεια των ελβετικών τραπεζών θα πρέπει να κάνετε και πάλι τους λογαριασμούς σας!

Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν και πάλι. Γέμισαν με σκληροπυρηνικούς διαδηλωτές. Και με οργή. Αν ένας λαός που υποφέρει βγαίνει στους δρόμους ή, μάλλον, αν ένας λαός που υποφέρει επιστρέφει στους δρόμους, θα έχει τους λόγους του. Οι πολιτικοί πρέπει να κατανοήσουν αυτούς τους λόγους και να δρομολογήσουν λύσεις. Στην πραγματικότητα, πρέπει όχι μόνο να προτείνουν λύσεις, αλλά και να τις υλοποιήσουν.