Η ελληνική κοινωνία αλλά και τα πολιτικά κόμματα έχουν συνηθίσει να κινούνται με βάση το συναίσθημα και όχι την λογική. Εξάλλου και η προεκλογική εκστρατεία σχεδόν όλων των κομμάτων απευθύνονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στα συναισθήματα: φόβος, οργή, ελπίδα, εμπιστοσύνη. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι πολίτες ενθουσιάστηκαν και ένοιωσαν υπερήφανοι από την στάση του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη προς τον Ντάισελμπλουμ, αλλά δεν πολυκατάλαβαν την «εθιμοτυπική» συνάντηση του υπουργού με τον Τόμσεν, στο Παρίσι ή τα εγκωμιαστικά σχόλια του για τον Σόιμπλε!

Η Δημοκρατική Αριστερά, όταν οι μεν «έσχιζαν» το μνημόνιο και οι δε κατασκεύαζαν μια εικονική έξοδο από αυτό, είχε σταθερά ταχθεί υπέρ μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους με στόχο την ουσιαστική μείωση του χρέους και τη σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία.
Η νέα κυβέρνηση σήμερα επιλέγει, και καλώς πράττει, να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους, στοχεύοντας σε μια νέα συμφωνία. Αυτή η διαδικασία δεν θα είναι ένας δρόμος εύκολος και ατάραχος. Θα εμπεριέχει συμμαχίες και αντιπαλότητες, διάλογο και αντιπαραθέσεις, με τελικό ζητούμενο εκ μέρους της Ελλάδας έναν προωθητικό συμβιβασμό που θα αλλάξει το πολιτικό πλαίσιο εξόδου από την κρίση.