Στην χώρα μας πολύ συχνά η αποτυχία εορτάζεται ως επιτυχία. Φτάνει να φυσήξει λίγο εθνικό αεράκι και να μας πάρει τα μυαλά. Έτσι και με τις τελευταίες περιοδείες των σούπερ-σταρ της νέας κυβέρνησης. Το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμά τους ήταν ότι μας έκοψαν την φτηνή ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Το 1893 τα πράγματα στην Ελλάδα ήτανε σκούρα. Μετά από δεκαετίες συσσώρευσης υπέρογκων δανείων και σπατάλης, το κράτος βρισκόταν στα όρια της κατάρρευσης. Λεφτά στο ταμείο δεν υπήρχαν. Η μόνη ελπίδα ήταν ένα νέο, ιλιγγιώδες δάνειο από τους Άγγλους (με τοκογλυφικούς όρους) το οποίο ο βασιλιάς αρνήθηκε να υπογράψει. Έτσι, το Δεκέμβριο ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης εμφανίστηκε στη Βουλή (όχι στο Καστελόριζο), και ανακοίνωσε στο έθνος ότι, δυστυχώς, επτωχεύσαμεν.

Εκανε καλά ο κ. Βαρουφάκης να αναφερθεί στους ναζί στην κοινή συνέντευξη με τον κ. Σόιμπλε; Κατ’ άλλους ήταν το δεύτερο ταμπού, εκτός του ενδυματολογικού, που έσπασε μέσα σε λίγες ώρες. Aκουσα κάποιον ρεπόρτερ να λέει πως στη Γερμανία μπορείς να αφήνεις υπονοούμενα για το ζήτημα, αν είσαι επισκέπτης εννοείται, όμως δεν δικαιούσαι να το αναφέρεις ρητά.

Άκουγα τις δηλώσεις του Γιάνη για το μνημόνιο. Ο Γιάνης, ο πρώτος υπουργός Οικονομικών μιας αριστερής κυβέρνησης, συμφωνεί με το μνημόνιο σε ποσοστό 67%. Θα μπορούσε να συμφωνεί κατά 66% ή 71%, αλλά αυτός ξέρει γιατί τελικά συμφωνεί με το 67%. Γενικά, ο Γιάνης ξέρει. Το ερώτημα είναι αν εκείνοι που τον ψήφισαν ξέρουν πόσο συμφωνούν οι ίδιοι με το μνημόνιο. Μία απορία: Εγώ που συμφωνώ κατά 50%, θεωρούμαι μνημονιακός;