Τις τελευταίες εβδομάδες δύο από τα θέματα που κυριαρχούν στα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι οι διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σκάνδαλο της HSBC, της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο.

Για όσους η ενασχόληση με τα ημέτερα δεν τους επέτρεψε να ενημερωθούν για την HSBC, συνοψίζω τι συνέβη: η εν λόγω τράπεζα διατηρούσε στην Ελβετία ένα υποκατάστημα, στο οποίο τοποθετούσαν τα (πολλά) λεφτά τους διάφοροι μεγαλόσχημοι, από αστέρες του σινεμά μέχρι έμποροι όπλων και ακόμα χειρότεροι.

Το αποτέλεσμα του Eurogroup αποτελεί αναμενόμενη τεράστια ήττα του πολιτικού βερμπαλισμού της ελληνικής κυβέρνησης που έχει και συνέχεια.

Η κυβέρνηση εγκατέλειψε την όποια αμφισβήτηση του χρέους και την παραμικρή υπεκφυγή επί των ευθυνών αποπληρωμής του. Συμφώνησε στην 4μηνη παράταση του μνημονίου αποδεχόμενη την αξιολόγηση. Επικαιροποίησε την εξάρτηση των εκταμιεύσεων της οικονομικής βοήθειας από την αξιολόγηση επί της πορείας εφαρμογής των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.

Αν ο Σύριζα μετά τις εκλογές του 2012 είχε επεξεργαστεί ένα πραγματικό πρόγραμμα αλλαγών στη χώρα χωρίς να επενδύει διαρκώς στην εθνικοανεξαρτησιακή ρητορεία και στα εγκεφαλικά ”προτάγματα” των radical διανοουμένων, δεν θα βρισκόταν σε κατάσταση σοκ.

Στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αποδειχτεί ότι οι «καλύτερες» συμφωνίες ή μάλλον αυτές που έχουν κάποια ελπίδα να περάσουν από το χαρτί του ανακοινωθέντος στην πραγματική ζωή είναι εκείνες που αφήνουν όλες τις πλευρές ελαφρώς …δυσαρεστημένες. Και αυτό συνέβη με βεβαιότητα την Παρασκευή το βράδι στις Βρυξέλλες. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι η ελληνική πλευρά θα ήθελε αρκετά πράγματα παραπάνω.