Η πρόσφατη εξαγγελία για την μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου για τα Πανεπιστήμια άνοιξε έναν νέο κύκλο έντονων αντιπαραθέσεων ως προς το παρόν και το μέλλον τους, οι οποίες όμως, δυστυχώς, κινούνται και πάλι στη λογική του άσπρου μαύρου.

Από την μια οι υπερασπιστές του παλαιού νόμου, οι οποίοι έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι ήταν πολύ ορθός και άκρως εκσυγχρονιστικός και άρα κακώς τολμάει η κυβέρνηση να τον αλλάξει και από την άλλη αυτοί που υποστηρίζουν ότι μόνο το νομοσχέδιο που κατατέθηκε συνιστά την αναγκαία ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στον χώρο του Πανεπιστημίου.

Με αφορμή την πρόσκληση της Χρυσής Αυγής στο ΕΣΕΠ, δεν μπορώ να μη σχολιάσω την επιλογή και των άλλων κομμάτων, Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, να παραστούν χωρίς καν να αντιδράσουν στην παρουσία του κατηγορούμενου υμνητή του Χίτλερ, Χρήστου Παπά. Η αποχώρηση είναι το λιγότερο που θα έπρεπε να πράξουν, πρέπει η αντιπολίτευση να έχει πιο καθαρή και συνολική θέση απέναντι στους ναζί

... Αν ήταν να βοηθήσουν οι άγιοι να μην αποδιαλυθεί το ΕΣΥ, θα το είχαν κάνει επί κυβερνήσεως του ευλαβούς κ. Σαμαρά, που μας κατατρόμαξε προεκλογικά λέγoντας πως αν δεν τον ψηφίσουμε, θα έρθουν στα πράματα οι άθεοι που «θα κατεβάσουν τις εικόνες».

... Η πίστη δεν μετριέται με προσκυνήματα ιερών σκηνωμάτων. Εκτός αν στην τάση για μετονομασία (βλ. τρόικα - θεσμοί κ.ο.κ.) προστεθεί και «το εμπόριο ελπίδας». Από εδώ και πέρα: «θρησκευτικό συναίσθημα»

Στόχος μας πρέπει να είναι η επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο. Σε αυτό θα συμβάλλει η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση και εμβάθυνση σε προγραμματικές επεξεργασίες όλων των προοδευτικών, αριστερών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, με προοπτική πρώτον, μια σύγχρονη ελληνική αριστερή αφήγηση, τη μόνη ρεαλιστική αριστερή πρόταση και δεύτερον, έναν σύγχρονο αριστερό συνασπισμό εξουσίας που θα αντιπαρατεθεί με τις συντηρητικές πολιτικές και θα κυβερνήσει με έμπνευση για χρόνια τη χώρα.

Η νομοθετική πρωτοβουλία για την αλλαγή στα Πανεπιστήμια, που αναγγέλθηκε πρόσφατα, είναι τυπικό δείγμα πολιτικής η οποία, παρότι εκκινεί από καλές προθέσεις, υποκύπτει εν τέλει σε έκδηλες ιδεολογικές προκαταλήψεις και πολιτικές αγκυλώσεις (με πρώτη επιβεβαίωση την επαναφορά των «αιωνίων φοιτητών», χωρίς κανένα πρόσφορο, για τη –μερική– δικαιολόγησή της, κριτήριο…).
Αλλά και οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν σπανίως χαρακτηρίζονται από νηφάλια αντιμετώπιση, καθώς συνήθως πάσχουν από ιδεολογική μονομέρεια, προσωπική ιδιοτέλεια και πολιτική αναξιοπιστία.