Oταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι δύο πλευρές, κυβέρνηση και πιστωτές, δεν διαφωνούσαν μόνο για το ύψος του δημοσιονομικού κενού, τους συντελεστές του ΦΠΑ, την ασφαλιστική μεταρρύθμιση ή άλλα θέματα της διαπραγμάτευσης. Διαφωνούσαν, κυρίως, αν η υπογραφή συμφωνίας...είναι κοντά ή μακριά! Αν η συμφωνία είναι σε απόσταση αναπνοής, όπως έλεγε το Μαξίμου. Ή αν απέχουμε πολύ, αν μένει πολλή δουλειά για να επιτευχθεί συμφωνία, όπως εν χορώ απαντούσαν όλοι οι εκπρόσωποι θεσμών και ευρωπαϊκών κρατών, χαρακτηρίζοντας αβάσιμη την αισιοδοξία της Αθήνας.

Στον παρόντα πολιτικό χρόνο διαφαίνεται πλέον καθαρά πως ό,τι θεωρούμε σταθερά ταλαντώνεται και μετατοπίζεται, δημιουργώντας νέες ρωγμές, περιθωριοποιήσεις, αναδιατάξεις. Οι διαρκείς εκκεντρώσεις και μετατοπίσεις του Κεφαλαίου, οι αντιφάσεις της σχέσης κοινωνία – ανάπτυξη, οι παγκόσμιες διασυνδέσεις κάθε τοπικότητας, η άτυπη πολυπολικότητα στις διεθνείς σχέσεις, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ασταθές που επικαιροποιεί το ζήτημα της πολιτικής ως διαμορφωτικής δύναμης εκείνου που αποκαλούμε πραγματικότητα.

...Ο κύκλος των προαναφερόμενων αστικών αξιών είναι αδιαπραγμάτευτος για την ελληνική κοινωνία. Η ελευθερία της επιλογής είναι κτήμα της πια, δεν μπορεί να καταπιεσθεί, ούτε να ελεγχθεί. Αν επιχειρηθεί θα αποτελέσει βάση εξελίξεων που δεν μπορούν να φαντασθούν όσοι ορίζονται από το προπαγανδιστικό πλεχανοφικόν ψεύδος.

Στις 5 με 7 Ιουνίου πραγματοποιείται το Συνέδριο του ΠαΣοΚ. Πολλές αναλύσεις, με το «κύρος» μάλιστα είτε της φιλελεύθερης ιδεολογίας είτε της μαρξιστικής ανάλυσης, επιχειρούν να προσάψουν στο ΠαΣοΚ όλα τα κακά της μοίρας αυτού του τόπου. Είναι τόσο ρηχές που κανονικά κανένας δεν θα έπρεπε να ασχολείται με αυτές. Δυστυχώς όμως δημιουργούν πολιτικό κλίμα, το οποίο δυσχεραίνει τη δημιουργία ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού εξουσίας, που θα αντιμάχεται τον αριστερό εθνολαϊκισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και τον ακροδεξιό εθνικισμό.