Με τον Μιχάλη συμπορεύτηκα αρκετά χρονιά στην ανανεωτική αριστερά, στην περιπέτεια του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Βρεθήκαμε μαζί στην προσπάθεια για τη σύγχρονη αναθεμελίωση μιας ευρωπαϊκής, οικολογικής και μεταρρυθμιστικής ταυτότητας της Αριστεράς. Ο Μιχάλης, με το πάθος των ανοιχτών οριζόντων, με την αδιάκοπη αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων, έδινε πάντα τον τόνο μιας «αιρετικής» φωνής που αρνείται τα δογματικά στερεότυπα. Θα τοποθετηθώ ως… «λοιπός δημοκράτης», έλεγε σκωπτικά όταν έπαιρνε το λόγο στις συνεδριάσεις, μετά τις συνήθεις υπέρμετρες αριστερές κορόνες που άκουγε.

Λέγεται ότι σε μια διαπραγμάτευση η αδύναμη πλευρά καλό είναι να αποδεχθεί την πρώτη προσφορά που κάνει η άλλη πλευρά, γιατί η επόμενη θα είναι χειρότερη. Και αυτό έρχεται να επαληθευτεί για ακόμη μία φορά στη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές.

Την περίοδο του Μεσοπολέμου μαίνονταν οι διαμάχες ανάμεσα στους μαρξιστές που ήθελαν την απόλυτη κρατικοποίηση της οικονομίας και στους θεωρητικούς της Αυστριακής Σχολής, με επικεφαλής τους Φον Μίσες και Χάγεκ, που κατήγγελλαν την οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση στην αγορά.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μία από τις κρισιμότερες καμπές της ιστορίας της εξαιτίας των εγγενών αδυναμιών των θεσμών της αλλά και της εξασθένησής τους. Οι θεσμοί αποτελούν τον βασικό ιστό επάνω στον οποίο αναπτύσσονται όλες οι αποφάσεις και οι ενέργειές μας και αποτελούν τη μόνη εγγύηση μιας ευνομούμενης και δημοκρατικής πολιτείας.

Αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ή δεν είναι εμπόδιο στην κατάληξη σε μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, είναι μια συζήτηση που ίσως θα είχε κάποιο ενδιαφέρον αλλά στερείται πρακτικού αντικρίσματος σήμερα. Κάποτε, το ΔΝΤ θα απεμπλακεί. Προς το παρόν, ωστόσο, έχει εμπλακεί και στο προβλεπτό μέλλον θα συνεχίσει να εμπλέκεται στον δανεισμό της χώρας μας και στο πρόγραμμα που συνοδεύει αυτόν το δανεισμό.

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 6 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Η απουσία του στις σημερινές συνθήκες είναι ιδιαίτερη σημαντική. Λείπει από την αριστερά και την χώρα. Υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ύπαρξης ενός υγιούς παραγωγικού μοντέλου, της αειφόρου ανάπτυξης με οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ισορροπία. Ήταν ένα άνθρωπος χωρίς ιδεοληψίες και μακριά από τις βεβαιότητες του παρελθόντος.