Από την κατάρρευσή του το 2012, ο χώρος της Κεντροαριστεράς εγκλωβίστηκε σε μια στρατηγική περιδίνηση και στη διαρκή αναζήτηση μιας ανεύρετης ενότητας βασισμένης κυρίως στα πρόσωπα και όχι στις ιδέες.

Η απολεσθείσα υπό το βάρος των μνημονιακών καταναγκασμών προοδευτική ταυτότητα και η βεβιασμένη σύμπλευση με τον άλλοτε ασυμφιλίωτο αντίπαλο, την ώρα που ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ σάρωνε τον χώρο στα αριστερά του Κέντρου, διαμόρφωσαν ένα κλίμα όπου οι φυγόκεντρες δυνάμεις ήταν ισχυρότερες από τις κεντρομόλες.

Στο πρόσφατο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, για πρώτη φορά (με την εξαίρεση ίσως της «έκκεντρης» απόπειρας της κίνησης των 58), ο χώρος αυτός επιχειρεί να ανακτήσει την πολιτική του ορατότητα και συνοχή.

Με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έχει ισοπεδώσει την οικονομία, να έχει ξεχαρβαλώσει τους θεσμούς, να έχει κουρελιάσει τις ανεξάρτητες αρχές, να πραγματοποιεί ολομέτωπη επίθεση κατά της θεμελιώδους για τη δημοκρατία ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και με την αξιωματική αντιπολίτευση εγκλωβισμένη σε παραδοσιακές συντηρητικές αγκυλώσεις, παρά τις όποιες προθέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, να περιμένει να πέσει το ώριμο φρούτο, η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς αποκτά ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα.

Για να αναγεννηθεί η μεσαία τάξη, να προστατευθούν πραγματικά τα πιο αδύναμα στρώματα και κυρίως για να υπάρξουν δουλειές και ελπίδα για τις νεότερες γενιές.