Η ετυμολογία της λέξης «δυστύχημα» μας δίνει τον ορισμό της: είναι το κακό που μας συμβαίνει κατά τύχη. Αν όμως υιοθετήσουμε αυτή την κυριολεκτική σημασία, τα δυστυχήματα θα περιορίζονταν στο ελάχιστο.
Γιατί με εξαίρεση να μας έρθει στο κεφάλι μετεωρίτης ή κάτι άλλο εξίσου απίθανο και απρόβλεπτο, τα κακά που μας πλήττουν δεν είναι ποτέ εντελώς τυχαία. Πάντα έχει προηγηθεί το λάθος, η απροσεξία, η ιδιοτέλεια. Και πάντα πρέπει να έπεται ο καταλογισμός της ευθύνης.
Η φωτιά στο Γκρένφελ του Λονδίνου με την εκατόμβη των νεκρών δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δυστύχημα επειδή ήταν η προβλέψιμη συνέπεια του εξής τρόπου σκέψης που εδώ και δεκαετίες έχει αποκτήσει το κύρος του αυτονόητου: ό,τι είναι να πουληθεί από το Δημόσιο περνάει στα χέρια των ιδιωτών, και ό,τι δεν πουλιέται υποβαθμίζεται.

Οι θέσεις του Συνεδρίου του 2015 της Δημ. Αριστεράς, η αλλαγή ηγεσίας αλλά κυρίως η πρόταση του ΠΑΣΟΚ που σαφώς έθετε το ζήτημα της δημιουργίας σοσιαλδημοκρατικού πόλου δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της συνάντησης των δύο ιστορικών ρευμάτων. Του μικρού αλλά με ιστορικό βάθος ρεύματος της ανανεωτικής αριστεράς και του μεγάλου λαϊκού κινήματος της μεταπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός υποθήκευσε ελπίδες και όνειρα και έδωσε φιλί ζωής στην Συμπαράταξη. Δεν είναι αυτάρεσκο και εγωιστικό ότι η ΔΗΜΑΡ υπήρξε ο καταλύτης αυτής της συνεργασίας. Ήταν πρώτη φορά που η συνεργασία του χώρου δεν είχε να κάνει με διευθετήσεις εντός των τειχών