«Αυτή είναι η Ελλάδα» λοιπόν, καταδικασμένη «σε παντοτινή κρίση - for ever in crisis», όπως έγραφαν σε ένα μάλλον καταθλιπτικό τους άρθρο οι «Financial Times»; Μια χώρα που ενώ πριν από δέκα χρόνια φαντασιωνόταν ότι θα μπορούσε να γίνει Βόρεια Ευρώπη, καταντάει να είναι όπως η Κεντρική ή Λατινική Αμερική, σύμφωνα με την παρατήρηση ενός σχολιαστή στην ίδια εφημερίδα (Al. Kitroeff). Εχουν οι Ελληνες όντως προσαρμοσθεί στην ιδέα «της παντοτινής κρίσης» όπως διατείνεται η εφημερίδα; Προφανώς δεν είναι «αυτή η Ελλάδα» και δεν είναι καταδικασμένη στην «παντοτινή κρίση».

Οσο πιο αυταρχική είναι μια κυβέρνηση και όσο πιο ανασφαλής αισθάνεται τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει από εχθρούς. Ανθρώπους, κόμματα και κοινωνικές κατηγορίες όπου να μπορεί να φορτώνει τις ευθύνες για τις δικές της αποτυχίες, να καταλογίζει συνεργασίες με τους δικούς της εχθρούς, να μετατοπίζει τη συζήτηση όταν το κλίμα δεν τη συμφέρει.

Αρκεί να σ’ έχει συνεπάρει, κάποτε, το «Hurricane», αυτό το μακρύ ζεϊμπέκικο του Μπομπ Ντίλαν για τον Ρούμπιν Κάρτερ. Ή να έχεις δει την ομώνυμη ταινία, για τη ζωή στη φυλακή εκείνου που «κάποτε ίσως γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής». Ή να σ’ έχει συγκινήσει ο καταπληκτικός Πολ Ποστλγουέιτ στον ρόλο του Τζουζέπε Κόνλον, του αθώου που πέθανε στη φυλακή για μια βόμβα του IRA, με την οποία δεν είχε καμία σχέση, στην ταινία «Εις το όνομα του πατρός» του Σέρινταν.

Εξ όνυχος τον λέοντα. Είναι προφανής η κυβερνητική προσπάθεια για να στραφεί, μετά την «ανάσα» του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης προς παρεμβάσεις που αγγίζουν μείζονα ζητήματα της καθημερινότητας. Τα μέχρι στιγμής «παραδοτέα» νομοθετήματα, δείχνουν μια ιδιαίτερη προσπάθεια να καλυφθούν, διασφαλισθούν και προσεταιριστούν πελατειακά κοινωνικές ομάδες. Θα παρακολουθούμε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες καθώς θα εξελίσσονται στην πράξη.