Ο «νόμος Χατζηδάκη» συγχαίρει εαυτόν για την αύξηση των προσλήψεων και τη μείωση δήθεν της ανεργίας, ωστόσο οδήγησε μόνο στην υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου υπέρ των δικών τους παιδιών-υπεργολάβων και όχι των εργαζομένων. Το ελληνικό Δημόσιο πλέον πληρώνει διπλάσια ή ακόμα και τριπλάσια τον μισθό του κάθε «ενοικιαζόμενου» υπαλλήλου. Η πρακτική αυτή προσβάλλει την αρχή́ του κράτους δικαίου κρατώντας σε «ομηρία» μεγάλο αριθμό́ εργαζομένων. Μιλάμε λοιπόν για ένα trafficking εργαζομένων με όρους «πιάτσας», καθώς στην τσέπη του εργαζομένου μπαίνει ένας μισθός της πείνας, χωρίς να του αναγνωρίζονται ακόμα και τα τυπικά προσόντα, πόσο μάλλον οι αποζημιώσεις, οι αναρρωτικές, οι γονικές ή οι άδειες λοχείας.

Χρόνια τώρα η Αριστερά ταλαιπωρείται από την έννοια του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Σύμφωνα με αυτή, οι αποφάσεις λαμβάνονται με (τάχα μου) δημοκρατικό τρόπο εντός του κόμματος και μετά όλοι στρατεύονται για την προπαγάνδισή τους. Ουαί κι αλίμονο αν κάποιος πει μια κουβέντα παραπάνω ή θέσει καμιά ερώτηση του στυλ «αν έχουμε δικτατορία όταν Ελληνες αξιωματικοί στέλνουν τανκς στη Βουλή το 1967, τότε τι έχουμε όταν σοβιετικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Πράγα το 1968;».