Αγαπητές φίλες,

Οι γυναίκες ψηφοφόροι είμαστε η πλειονότητα του εκλογικού σώματος και είμαστε εμείς που θα καθορίσουμε με την ψήφο μας την 25η Ιουνίου το εκλογικό αποτέλεσμα.

Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία για το μέλλον του τόπου μας ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μας καλεί να τον ψηφίσουμε στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη ότι είναι το μόνο κόμμα που έχει τόσο ψηλά στην πολιτική του ατζέντα την ισότητα των φύλων και των ίσων ευκαιριών.

Οι επιλογές των πολιτών δεν εξαρτώνται μόνο από την πολιτική στάση των κομμάτων, από το διακηρυγμένο πρόγραμμα και τις προθέσεις τους, ούτε μόνο από ταξικές αναφορές. Σε αρκετούς κυριαρχεί το αίσθημα αυτοσυντήρησης ακόμα και σε περιόδους ανατροπών, χωρίς να είναι συντηρητικοί πολιτικά· απλώς νιώθουν ότι δεν πρέπει να βγουν έξω από τη ζώνη ασφάλειάς τους (comfort zone) καθώς δεν αντέχουν το όποιο ρίσκο, αναζητώντας την «ασφαλέστερη» οδό απέναντι στις προσπάθειες εκσυγχρονισμού. Μεγάλο ζήτημα λοιπόν για κάθε πολιτικό φορέα αλλαγής είναι να εμπνέει εμπιστοσύνη και να μπορεί να περιορίσει αυτή την αβεβαιότητα.

Με τον όρο «μειονότητα» εννοούμε μια ομάδα του πληθυσμού με διαφορετική από την πλειονότητα εθνότητα, θρησκεία ή/και γλώσσα. Η Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια επιλέξει μια στενή ερμηνεία: Αναγνωρίζει ως μειονότητα αυτή που ορίζεται ως τέτοια μόνο από διεθνείς συνθήκες. Άρα αναγνωρίζει την εξής μια, τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Αυτή η μειονότητα απαρτίζεται από τους Πομάκους, τους Ρομά και τους Τουρκικής καταγωγής ή όπως αναφέρεται από το 1991, τους «τουρκογενείς».

Είναι έκδηλη η μετεκλογική ανησυχία της Νέας Δημοκρατίας, ότι ενδεχόμενη είσοδος της Νίκης στην επόμενη Βουλή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της αυτοδυναμίας της. Η αγωνία όμως αυτή την έχει στρέψει σε μια προσπάθεια επαναπατρισμού των ακροδεξιών ψήφων και επαναπροσδιορισμού της ατζέντας της. Η πρώτη, αντανακλαστική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά την αναμέτρηση και τα υψηλά ποσοστά της Νίκης, ήταν η μετάβαση στο Αγιον Ορος – επίσκεψη που αναβλήθηκε τελικά λόγω κορωνοϊού.

Στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου, εκεί όπου η αφρικανική πλάκα βυθίζεται κάτω από την ευρασιατική, κοντά σε μια τάφρο που ξεπερνάει τα 5.000 μέτρα, ναυάγησαν στοιβαγμένα πάνω σε ένα καρυδότσουφλο τα όνειρα και οι ελπίδες εκατοντάδων ανθρώπων.

Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ τα ονόματα και τις ιστορίες όσων χάθηκαν στο Φρέαρ των Οινουσσών, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτό το έγκλημα έγινε στο όνομά μας, όπως ξέρουμε τα ονοματεπώνυμα όλων εκείνων που το προμελέτησαν.

Είναι η συμφωνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση κα το Άσυλο ιστορική; Αυτό είναι το ερώτημα που ανακύπτει μετά την ανακοίνωση της έγκρισης κοινής θέσης των Κρατών Μελών με πλειοψηφία για το κρίσιμο φάκελο της Μετανάστευσης και του Ασύλου.

Είναι επιτυχία για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αφού πλέον είναι πιθανό να εγκριθεί το Σύμφωνο πριν τις ευρωεκλογές του 2024, κάτι που η Επιτροπή διακαώς επιθυμεί, αφού το ζήτημα θα κρίνει και την θητεία της.

Πάντα έτσι γινόταν. Τα κόμματα τα τελευταία τριάντα χρόνια είχαν αποφασίσει να ακολουθούν αυτήν την τακτική τού «don’t ask, don’t tell». Δεν ήταν σχολαστικά με τα βιογραφικά και τις απόψεις των μειονοτικών υποψηφίων τους. Κι αυτή η συγκατάβαση, λένε κάποιοι, δεν ήταν αθέμιτη. Βοηθούσε να αρθούν οι περιχαρακώσεις, ώστε να επικοινωνεί το πολιτικό σύστημα με όλες τις συνιστώσες της μειονότητας, οι οποίες δεν αφήνονταν έτσι να ολισθήσουν σε ακρότητες.

Η άλλη άποψη δεν συμβιβάζεται πια με τη στρατηγική σιωπή. Γιατί να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε όταν ο ίδιος ο εκλογικός χάρτης είναι πειστήριο παρεμβατισμού; Η κραυγαλέα αυτή περίπτωση δεν είναι άραγε μια ευκαιρία για να συζητήσουμε ξανά το επίπεδο και τις πολιτικές ένταξης της μειονότητας, αντί να τα αφήνουμε από φόβο να κακοφορμίζουν αθέατα;

Υπάρχει μια υπόθεση που έχει γαγγραινιάσει εκεί στη Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς την παρακολουθούμε όλοι από απόσταση, σαν να μη μας αφορά. Πρόκειται για την υπόθεση Χρυσοχόου. Ποιος ήταν αυτός; Ενας στρατηγός που ήταν στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης επί Κατοχής.

Ναι μεν τη διοικούσε τη Θεσσαλονίκη ο γερμανικός στρατός, αλλά υπήρχαν και σκιώδεις και οι παλιές κρατικές δομές.

Ζούμε στην εποχή της εντύπωσης. Ολα στην υπηρεσία του φευγαλέου. Να ενσταλάξουν τη λέξη, με την οποία θα κοιμηθούν και θα ξυπνήσουν οι πολίτες. Μια λέξη, που σκιαγραφεί εφιάλτες. Που θα στραγγίσει τη λογική και τη μετριοπάθεια. Μια λέξη που προκαλεί πανικό και ίλιγγο.

«Νομίζω ότι χάσαμε μια σημαντική επιστήμη: την ηθική. Ο κόσμος θαυμάζει το ψέμα». Αυτά, ανάμεσα σε άλλα, διαπιστώνει ο Αργεντινός συγγραφέας Μπόρχες, σε συνέντευξή του που αναδημοσιεύτηκε και στην Ελλάδα (περιοδικό Δέκατα, 67, 2021).

Στο έργο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κεντρική ήταν η στήριξη των δημόσιων μονάδων ψυχικής υγείας. Τον Ιούνιο 2019, η αποτύπωση των τομεοποιημένων κοινοτικών μονάδων ψυχικής υγείας σε όλη την Ελλάδα πρόβλεπε και τη σταδιακή τους ενίσχυση.

Συνέχισε τη μετεξέλιξη των τριών μεγάλων ψυχιατρικών νοσοκομείων προς ένα σύνολο μονάδων κοινοτικής ψυχιατρικής, νοσηλείας και αποκατάστασης.

Με τον νόμο 4461/2017, ξεκίνησε το κεντρικής σημασίας εγχείρημα των περιφερειακών διοικήσεων των τομέων ψυχικής υγείας σε κάθε ΥΠΕ μαζί με την οργάνωση επιτροπών για τα δικαιώματα των ασθενών.

Αν την 21η Μαΐου τα αποτελέσματα επέτρεπαν στη Ν.Δ. να τραγουδάει «Ολη η Ελλάδα είναι μπλε», δηλαδή και η Ροδόπη, μάλλον δεν θα μαθαίναμε ποτέ δυο-τρία ασήμαντα πράγματα. Πρώτον, ότι στις «εθνικά ευαίσθητες περιοχές» (αλήθεια, υπάρχει τμήμα της χώρας μη ευαίσθητο εθνικά;), η ΚΥΠ, τοις Κείνου ρήμασι πειθόμενη, παρακολουθούσε Ελληνες πολίτες, υποψήφιους βουλευτές, και βαθμολογούσε την εθνική τους συνείδηση, καταγράφοντας πόσες φορές έλεγαν «μουσουλμανική μειονότητα» και πόσες «τουρκική».

Συζήτηση για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και ειδικότερα για τη μειονότητα στη Θράκη είναι αδύνατον να διεξαχθεί με ψυχραιμία και χωρίς (αυτό)λογοκρισία στις συνθήκες της προεκλογικής περιόδου.

Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Ν.Δ. και το πανίσχυρο εθνικιστικό λόμπι που διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους καλλιεργούν ένα κλίμα «υπερπατριωτικής» τρομοκρατίας, στο οποίο υποχρεώνονται να υποταχθούν οι πάντες επί ποινή υψηλού εκλογικού κόστους.