Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα είναι πράξη αυτοσεβασμού. Και δίκαιη πράξη απέναντι σε μια μακρά πορεία που, παρά τις ισχυρές αρνητικές πλευρές της, συνδέθηκε με μια μεγάλη συλλογική προσδοκία και με επιτεύγματα, όπως η ρύθμιση του χρέους και η συνθήκη των Πρεσπών, που επηρεάζουν θετικά τη χώρα στη μέση και, ίσως, στη μακρά διάρκεια.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι γνωστοί οι υποψήφιοι που θα διεκδικήσουν την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν ήταν, το κείμενο αυτό δεν θα γραφόταν. Στόχος είναι να περιγραφεί το στρατηγικό πεδίο εντός του οποίου η νέα ηγεσία θα κληθεί να δράσει.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας αρκετά νωρίτερα από τα τέλη του έτους που ήταν το consensus, ήταν κάτι περισσότερο από μήνυμα αισιοδοξίας. Ο Γ. Στουρνάρας έβαλε έναν πήχυ για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης: Θα ανακτήσουμε επενδυτική βαθμίδα στα τέλη Αυγούστου, είπε, εφόσον οι διεθνείς οίκοι πεισθούν από τις προγραμματικές δηλώσεις ότι υπάρχει βούληση να επιτευχθεί πραγματική σύγκλιση χωρίς μακροοικονομικές ανισορροπίες.

Η συμμετοχή του κόμματος Σπαρτιάτες στις εκλογές και το όχι ευκαταφρόνητο εκλογικό και κοινοβουλευτικό του αποτέλεσμα κατέδειξε τη μικρόνοια του θεσμικού εγχειρήματος στο οποίο επιδόθηκε, μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, η απελθούσα (και θριαμβευτικά επανελθούσα) κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο προεκλογικός χρόνος (και ο απροσχημάτιστος κυβερνητικός εκβιασμός:

Η περίοδος Τσίπρα υπήρξε συναρπαστική για την Αριστερά. Ο ίδιος, επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου, είχε υψηλή επίδοση στις δημοτικές εκλογές του 2006, τον διαδέχθηκε στη θέση του προέδρου το 2008, με μια ταυτόχρονη δημοσκοπική άνοιξη. Η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη δημιούργησε μια εκ νέου κάμψη στην Αριστερά. Τα γνωστά ποσοστά (4,7% στις ευρωεκλογές του 2009) επανήλθαν. Μετά τη χρεοκοπία του 2009-2010, άρχισαν να εγγράφονται το κόμμα και ο ίδιος ως τα άφθαρτα μέλη του πολιτικού συστήματος που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Υπήρξε μια συλλογική ανάθεση στον Τσίπρα και το κόμμα, επανόδου στην προ του 2009 κανονικότητα.

Μετά την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αποχωρήσει, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η έκβαση της εσωκομματικής σύρραξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα πάντως δεν θα είναι αναίμακτη.

Ποτέ στη μακρά πορεία της η Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της δεν έλυσε ειρηνικά τα προβλήματα που δημιουργούνταν μετά από εκκωφαντικές διαψεύσεις του αφηγήματός της. Στην καλύτερη περίπτωση είχαμε αποχωρήσεις και αλλαγή ηγεσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί, αναμφίβολα, κεφάλαιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Πιστώνεται την αλλαγή κατηγορίας του κόμματος, από ένα μικρό κόμμα σε κόμμα εξουσίας. Πιστώνεται και την κυριαρχία της Αριστεράς στα μέσα της περασμένης δεκαετίας και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστη κορμός της προοδευτικής παράταξης.

Η γενναιότητα και η καθαρότητα, που επέδειξε, τον ακολούθησαν και σε μια ακόμα ιστορική στιγμή, αυτή της αποχώρησής του. Θα τον ακολουθούν και την επόμενη μέρα.

Ανακοινώθηκε, μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης και το υπουργείο που κάθε μέλος της αναλαμβάνει. Οποία δυσαρέσκεια για την επιτροπή γυναικείων οργανώσεων για το οικογενειακό δίκαιο και τη συναινετική συνεπιμέλεια. Όχι μόνο δεν δημιουργείται υπουργείο ή υφυπουργείο για την ισότητα των φύλων, αλλά λείπει παντελώς από τον σχεδιασμό η ισότητα των φύλων. Απεναντίας δημιουργείται υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας.

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να εξελιχθεί σε δυναμική που θα αναζωογονήσει το χώρο της Αριστεράς υπό κάποιες προϋποθέσεις.

Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί χαρακτηρίζεται γενναία. Και δικαίως. Μπορεί να υπέστη την τρίτη του εκλογική του ήττα απο τον ίδιο αντίπαλο και η παραίτηση να φάνταζε μονόδρομος, ωστόσο ο πρώην Πρωθυπουργός ήξερε καλά (και το επιβεβαίωσε και μετεκλογικά) ότι η δημοφιλία του στις τάξεις των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε εξαιρετικά μεγάλη.

Ο Νίκος Μαραντζίδης γράφει στο NEWS 24/7, καταθέτοντας τη μαρτυρία του για τα όσα έζησε ως συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στη μάχη των εκλογών της 25ης Ιουνίου. Η σκληρή διαπίστωση στην αρχή της καμπάνιας και ο λόγος που δεν πρέπει να ειπωθούν τώρα όλοι οι αποχαιρετισμοί.

Το τριήμερο της απομόνωσης του Αλέξη Τσίπρα, μπροστά στη θάλασσα, για ένα βαθύ αναστοχασμό μιας πορείας 15 χρόνων στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, του έδωσε τη δυνατότητα να εγκαταλείψει την προσέγγιση της μεγάλης διπλής εκλογικής ήττας με το σχήμα των… επάλληλων κύκλων. «Έκλισε ένας μεγάλος και ιστορικός κύκλος», είχε υπογραμμίσει την Κυριακή το βράδυ…

O Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια συγκεκριμένη μορφή και εικόνα στην κυβερνώσα «ριζοσπαστική αριστερά» της χώρας για πολλά χρόνια. Ξεκινώντας από την παραδοσιακή κομμουνιστική νεολαία στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έγινε η κεντρική, ηγετική φιγούρα της ελληνικής νεο-κομμουνιστικής αριστεράς τη δεκαετία του 2000. Η εποχή των κρίσεων που συντάραξε τη χώρα, το κομματικό σύστημα και τα ήθη οδήγησε τον Α. Τσίπρα στην πρωθυπουργία.

Είναι ορισμένες στιγμές που καλείσαι να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις. Που καλείσαι να σταθείς απέναντι στην Ιστορία. Απέναντι σε όσους πορευτήκατε μαζί, απέναντι σε όσους σε πίστεψαν και στήριξαν προσδοκίες σε σένα. Απέναντι στον εαυτό σου. Αλλά και απέναντι σε όσους πολέμησες και σε πολέμησαν.

Έχω πια την εμπειρία αυτές τις αποφάσεις να μην τις λαμβάνω εν θερμώ. Να τις παίρνω στο μαξιλάρι μου και να τις βασανίζω. Να αποφασίζω με ψυχραιμία. Και αυτό έκανα για τρία εικοσιτετράωρα. Γιατί ξέρω καλά ότι οι αποφάσεις μου έχουν επιπτώσεις και σε άλλους ανθρώπους. Ξεπερνούν εκ των πραγμάτων τον δικό μου ατομικό ορίζοντα.