Η τοπική αυτοδιοίκηση με απασχολούσε πάντα. Καλύτερα θα ήταν αν έλεγα ότι η συμμετοχή στα κοινά ήταν πάντα στην ατμόσφαιρα της οικογένειας που μεγάλωσα. Ο παππούς μου ήταν δημοτικός σύμβουλος πριν από την απελευθέρωση το 1912, ο μπάρμπας μου Κωστάκης Νιτσιώτας ήταν δημοτικός σύμβουλος και τακτικός στην ενορία της Αχειροποίητου, ο μπαμπάς μου υποψήφιος δύο φορές δημοτικός σύμβουλος και καμιά εικοσαριά χρόνια πρόεδρος στο συνδικάτο ποτοποιών και στη συνέχεια πρόεδρος στο Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου.

Η πόλη με ενδιαφέρει ως κέντρο του πολιτισμού», έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός δάσκαλος Ηλίας Ζέγγελης. Σκέφτομαι ότι, ίσως, αυτός να ήταν τελικά ο λόγος που αποφάσισα να είμαι υποψήφιος στο Δήμο Αθηναίων. Σ’ αυτή την ιδέα μοιάζουν να συγκλίνουν όλοι οι επιμέρους λόγοι -οι εμπειρίες, οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες- που με οδήγησαν στην απόφαση αυτή. Στην Αθήνα διακυβεύεται η έννοια του πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις της.