Ένα χρόνο τώρα επιμένω από αυτές τις (ιστο)σελίδες ότι η Κρίση είναι ευρωπαϊκή και δεν επιδέχεται λύσης που να μην αντιμετωπίζει ταυτόχρονα, και σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο, την τριπλή κρίση: του τραπεζικού τομέα, του δημόσιου χρέους και της κατάρρευσης των παραγωγικών επενδύσεων στην ευρωζώνη.

Η επέτειος των 190 ετών από την Επανάσταση του 1821 και την έναρξη της συγκρότησης εθνικού κράτους βρίσκει τον Ελληνισμό στη μέση μιας αντίστροφης διαδικασίας. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε πλήρως (αφού μας αποπροσανατολίζουν συστηματικά τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» - επιβολής) γινόμαστε μάρτυρες μιας σιωπηρής αντεπανάστασης, που οδηγεί στην κατεδάφιση της κυρίαρχης κρατικής υπόστασης της Ελλάδας.

Τι κοινό έχουν ο Νικήτας Κακλαμάνης και ο Αλέκος Αλαβάνος, εκτός από το ότι είναι πολιτικοί επί πολλές δεκαετίες; Πολιτικά τίποτα. Ο ένας ανήκει στη Δεξιά κι άλλος στην Αριστερά.
Κι όμως, τους ενώνει κάτι: ο λαϊκισμός και οι προκλητικές δηλώσεις τους, με τις οποίες τον συνοδεύουν.

Πολλοί ανήσυχοι πολίτες που προβληµατίζονται για το µέλλον της χώρας πέρασαν τις τελευταίες τέσσερις ηµέρες από το συνέδριο της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς. Εκατοντάδες σύνεδροι, πολυάριθµα µέλη και φίλοι, ενταγµένοι σε κόµµατα ή ανένταχτοι. Μέσα στη γενικευµένη αίσθηση αδιεξόδου, η συλλογική συνείδηση προσδοκά µην τυχόν εµφανιστεί η καινούργια προοδευτική ιδέαπου θα απέτρεπε την οικονοµική και κοινωνική χρεοκοπία. Το κλίµα στο συνέδριο ήπιο, µια διάθεση ευγένειας και αλληλοκατανόησης, γνωστή επί δεκαετίες στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς.