H Σύνοδος Κορυφής της 25ης Μαρτίου διαμόρφωσε το πλαίσιο που θα ισχύσει εφεξής στην Eνωση και στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Στην ελληνική κοινή γνώμη επικράτησε η άποψη ότι το αποτέλεσμα για τη χώρα μας παρουσιάζει τόσο μια θετική όσο και μια αρνητική πλευρά. Θετική είναι η επιμήκυνση της εξόφλησης του δανείου των 110 δισ. ευρώ και η μείωση του καταβαλλόμενου επιτοκίου κατά μία ποσοστιαία μονάδα. Αρνητική πλευρά αποτελούν οι επιπτώσεις νέων περιοριστικών ρυθμίσεων με αντίκτυπο στις αμοιβές των εργαζομένων και τις δαπάνες του κράτους, όπως προκύπτουν από το Σύμφωνο για το ευρώ.

Το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα είναι ορατό πλέον ότι δεν τραβάει. Η χώρα οδεύει προς την χρεοκοπία και ο καθένας από τους υπουργούς βαράει το δικό του βιολί. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζουν σαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την επόμενη (προσωπική τους) μέρα, παρά για τη σωτηρία της χώρας. Εμφανίζουν αξιοσημείωτη ατολμία και τάση να παραπέμψουν στο απώτερο αύριο τις όποιες αλλαγές. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος έχει χαθεί, νόμοι που έχουν ψηφιστεί δεν εφαρμόζονται και όλοι δείχνουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον «από μηχανής ευρωπαϊκό σωτήρα».