Αυτές τις μέρες ζούμε και πάλι το αρχέγονο δράμα του πάθους και της ανάστασης.

Ένα δράμα που συμπυκνώνει πολιτικές, κοινωνικές, υπαρξιακές, οντολογικές και μεταφυσικές πραγματικότητες.

Ένα τελετουργικό που παραπέμπει σε μια αισιόδοξα τραγική αντίληψη της ζωής και της πραγματικότητας.

Εν’ όψει της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των προσεχών φοιτητικών εκλογών θα ήθελα να εκφράσω κάποιες από τις σκέψεις μου όσον αφορά στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η άποψη μου για τον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι αρνητική. Και δυστυχώς ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια δρα ως εκκολαπτήριο του μετέπειτα εργατικού συνδικαλισμού αλλά και του παθογενούς κομματικού συστήματος.
Πιο συγκεκριμένα , η νοοτροπία που αναπτύσσεται τόσο σε αυτούς που ασχολούνται ως φοιτητές αλλά και σε αυτούς που δεν ασχολούνται είναι εν πολλοίς καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας: