Αναδεικνύει και σειρά ζητημάτων που έχουν να κάνουν με τις εγγενείς σχεδιαστικές αδυναμίες του ευρώ. Αλλωστε και αυτές «ξεχωρίζουν» περισσότερο όταν οι καιροί δυσκολεύουν. Ετσι, έρχονται σήμερα ξανά στην επιφάνεια άρθρα στον ευρωπαϊκό και διεθνή τύπο σχετικά με τις αδυναμίες, ή καλύτερα, την αποκλίνουσα οικονομική συμπεριφορά και επιδόσεις των τεσσάρων «γουρουνιών» (PIGS), δηλαδή της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.

Από πολλές πλευρές εκφράζεται η άποψη ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει υποκατασταθεί από μηχανισμούς εξουσίας χωρίς καμία νομιμοποίηση, στεγανοποιημένους και αδιαφανείς, που εκμεταλλεύονται την απίσχνανση των μεγάλων αφηγήσεων για να σταθεροποιήσουν και να διευρύνουν την επιρροή τους.

Τη στιγμή που ο Χουμάμ Χαλίλ Αμπού Μουλάλ αλ Μπαλάουι, ο 32χρονος Ιορδανός γιατρός, πυροδοτούσε τα εκρηκτικά που είχε πάνω του, αφού είχε εισέλθει στην «καρδιά» της βάσης Τσάπμαν της CIA στη νοτιοανατολική επαρχία Κοστ του Αφγανιστάν, τίποτε δεν μπορούσε να αλλάξει: επτά πράκτορες της CIA έχαναν τη ζωή τους, καθώς κι ο Ιορδανός σύνδεσμός του (μακρινός ξάδελφος του βασιλιά Αμπντάλα), φέρνοντας στην επιφάνεια, με τον τραγικότερο τρόπο, τα κενά της αμερικανικής παρουσίας στη δύσβατη χώρα

Οι επιθέσεις ενάντια στην καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και νυν ειδική γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Θάλεια Δραγώνα, οι οποίες ξεκίνησαν με το πρωτοφανές γεγονός της οργάνωσης από το ΛΑΟΣ πορείας διαμαρτυρίας με σύνθημα «Έξω οι ανθέλληνες από το Υπουργείο Παιδείας!» και η αποδοχή --εκφρασμένη ή σιωπηρή-- του αιτήματος αυτού από βουλευτές της Ν.Δ., διαμορφώνουν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη πολιτική πραγματικότητα.

Ο 45χρονος κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου και πρώην γ.γ. της νεολαίας ΕΔΟΝ Στέφανος Στεφάνου βρίσκεται σχεδόν μια δεκαετία στο πλευρό του Προέδρου Χριστόφια. Με μεγάλη προθυμία ανταποκρίθηκε στο αίτημα της "Αυγής της Κυριακής" για μια συνέντευξη την παραμονή της έναρξης των «εντατικών συνομιλιών» Χριστόφια - Ταλάτ και μια βδομάδα πριν από την επίσκεψη του Προέδρου της Κύπρου στην Αθήνα.

Πολλά σενάρια κυκλοφορούν, αλλά ουσιαστικά παραμένουμε σε άγνοια ως προς τα συγκεκριμένα μέτρα με τα οποία θα επιδιωχθεί η δραστική μείωση του δημοσίου ελλείμματος, κατά 4 μονάδες του ΑΕΠ φέτος και κατά άλλες 6 μονάδες μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Ακόμα διερευνώνται και παζαρεύονται από τον αρμόδιο υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Όμως απόλυτα σαφές έγινε πλέον, μετά και την ψυχρολουσία από τους κοινοτικούς στην Αθήνα, ότι θα είναι επώδυνα. Ότι θα σημάνουν δηλαδή συμπίεση εισοδήματος για ευρείες κατηγορίες του πληθυσμού.

Κάθε φορά που η δημοσιονομική κρίση μάς χτυπά την πόρτα (μια φορά ανά δεκαετία) και κάποια κυβέρνηση (που κατά σύμπτωση και το ΄85 και το ΄94 και τώρα ήταν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) εξαγγέλλει μια πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής, το ίδιο ερώτημα ανακύπτει: έχει πολιτικό ή ιδεολογικό πρόσημο η λιτότητα; Υπάρχει αριστερή ή δεξιά λιτότητα;

Η πρώτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας (για τον χριστιανικό κόσμο φυσικά) αποτελεί πλέον παρελθόν. Πολλά είναι τα γεγονότα που μπορούν να θεωρηθούν ως hotspots της δεκαετίας. Από τα πλέον σημαντικά είναι αυτό της αποτυχίας της διάσκεψης για την κλιματική αλλαγή στην Κοπεγχάγη. Η αποτυχία- απροθυμία των ισχυρών του κόσμου να συμφωνήσουν για ένα πρόβλημα που διαρκώς διογκώνεται και πλήττει την πραγματική οικονομία και την καθημερινότητα δισεκατομμυρίων πολιτών σ’ όλο τον πλανήτη, με προτεραιότητα τους πιο φτωχούς και αδύνατους δείχνει ότι τα συμφέροντα και οι ελίτ που κυριαρχούν διεθνώς δεν είναι διατεθειμένες να προχωρήσουν στις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες και δεσμεύσεις

Η κυβέρνηση ετοιμάζει τη Διοικητική Μεταρρύθμιση και για την Τ.Α. Ο ΣΥΝ πότε θα δημοσιοποιήσει τη συγκεκριμένη άποψη/πρότασή του; Πώς και πότε θα κάνει παρέμβαση στην κοινωνία; Αν περιμένουμε για να τοποθετηθούμε το νομοσχέδιο ή την Επιτροπή διαβούλευσης, θα μοιάζει ως απλή αντίθεση. Ή ως άμυνα. Αφού τότε θα έχουν διαμορφωθεί «πράγματα». Σημαντικό, για λόγους ευνόητους, είναι να προβάλουμε «επιθετικά» τη θέση μας. Υπάρχουν κείμενα (π.χ. η μελέτη του Ινστιτούτου Τ.Α., η Εισήγηση του Δ.Σ. της ΚΕΔΚΕ και άλλα). Για ποιο πράγμα και τι αναμένουμε; Γιατί δεν έχουμε αρχίσει τον εσωκομματικό διάλογο; Πώς θα πάμε χωρίς αυτόν;

Το 2010 είναι η χρονιά που θα γίνουν οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Και όπως λένε τα δημοσιεύματα θα είναι για πρώτη φορά εκλογές για την περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Αν προλάβουμε βεβαίως γιατί ακόμη δεν έχουμε κανένα δεδομένο, αφού ακόμη και οι περιφέρειες υπολογίζονται από 10 έως 15 και οι δήμοι από 350 έως 500. σ’ αυτό το ασαφές τοπίο ας προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για το χαρακτήρα αυτών των εκλογών και πως θα μπορούσε η κοινωνία των πολιτών αντί για θεατής των εξελίξεων να έχει μια όσο γίνεται περισσότερο πιο έντονη παρουσία.

Την Κυριακή, συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει τις προτάσεις Ραγκούση για τον Καποδίστρια ΙΙ που αφορά την νέα διοικητική δομή της περιφερειακής αυτοδικοίκησης, αλλά και τον νέο εκλογικό νόμο, την ιδιότυπη εφαρμογή του Γερμανικού μοντέλου στην ελληνική πραγματικότητα.

Ηδη τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν εκφράσει τις διαφωνίες τους πρίν ακόμη δούνε την πρόταση. Διαφωνούνε όλοι.

Η Αριστερά ξαναθυμήθηκε την πάγια θέση της για απλή και άδολη αναλογική και έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ –με όσες ενστάσεις έχει κανείς για την τοποθέτησή του στην αριστερά- σπεύσαν να καταδικάσουν την νέα πρόταση σαν μια νέα προσπάθεια καλπονοθείας.

Ο ΧΡΟΝΟΣ που πέρασε υπήρξε κομβικής σημασίας για Ευρώπη και Ελλάδα. Υπήρξε ο χρόνος μέσα στον οποίο κορυφώθηκε η οξύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 1930 αλλά και ο χρόνος που έδειξε ότι η Ευρώπη «δουλεύει».