Πολλοί, μεταξύ αυτών ο Τζ. Σόρος, εκτιμούν ότι το «σημερινό διεθνές περιβάλλον θυμίζει έντονα την κρίση του 2007-08».
Η συζήτηση συνήθως επικεντρώνεται στην Κίνα. Η οικονομία της αναπτυσσόταν με ρυθμό 10% ετησίως από το 1980 έως το 2008, με μοχλό τις επενδύσεις για εξωστρέφεια, που απορροφούσαν το 38% του ΑΕΠ, είτε με αυτοχρηματοδότηση είτε μέσω της κεντρικά σχεδιασμένης τραπεζικής χρηματοδότησης, που έφτασε στο 120% του κινεζικού ΑΕΠ το 2002 και έκτοτε έμεινε στο ίδιο ύψος. Από το 2008 ήταν σαφές ότι αυτό το εξωστρεφές μοντέλο είχε φτάσει στα όριά του. Επρεπε να συγκρατηθεί ο ρυθμός επενδύσεων και να ενταθεί ο ρυθμός της εσωτερικής κατανάλωσης.

... Είναι μια στιγμή αυτογνωσίας αυτή που ζούμε. Η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν απότομη, τραυματική και για όσους δεν συμμερίστηκαν τις κινούσες αυταπάτες το τραύμα μοιάζει ίσως περιττό και το τίμημα υπερβολικά υψηλό. Αλλά αφού στην πράξη αποδείχθηκε αδύνατον να το αποφύγουμε, ας εξασφαλίσουμε τουλάχιστον ότι θα πιάσει τόπο, ότι δεν θα πάει χαμένο.

«Οπως η Ιστορία μάς έχει αποδείξει, τα μεγάλα και σημαντικά τα πετύχαμε ενωμένοι». Αυτή την εθνική κοινοτοπία την έχουμε ακούσει δεκάδες φορές, την ακούσαμε άλλη μια φορά από τον κ. Παυλόπουλο στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα. Συνηθίζεται ο κάθε Πρόεδρος της Δημοκρατίας να απευθύνει ενωτικές παραινέσεις και ο συγκεκριμένος προσπαθεί επιπλέον να βοηθήσει πολιτικά την κυβέρνηση Τσίπρα.

Χαιρετίσματα λοιπόν στον... κρατισμό

Ανοιγμα στην Κεντροαριστερά για να δημιουργήσει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τον μεγάλο πολιτικό πόλο απέναντι στη ΝΔ απευθύνει ο Στέργιος Πιτσιόρλας, πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, μέσα από τη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ». Το κάλεσμα Πιτσιόρλα έρχεται σε μια στιγμή που και οι αυριανές εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στον ευρύτερο εκσυχρονιστικό χώρο αλλά και την Κεντροαριστερά.

Τι τελικά σημαίνει η πρόταση του κ. Κατρούγκαλου και της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό; Θα έχουμε μειώσεις συντάξεων ή αυξήσεις; Θα υπάρξουν μειώσεις στις νέες συντάξεις, θα παραμείνουν οι ίδιες ή σε ορισμένες περιπτώσεις θα υπάρξουν μάλιστα και αυξήσεις, όπως διατείνεται η κυβέρνηση;

Ο κ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στους «Financial Times» ανέφερε ότι η κυβέρνησή του θέλει να εφαρμόσει τα μέτρα του προγράμματος διάσωσης όσο το δυνατόν γρηγορότερα, με στόχο να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία και να ξεφορτωθεί την τρόικα των δανειστών. Αυτό ακριβώς, χωρίς αναγκαστικά τη λαϊκίστικη ορολογία που μόνο ο κ. Τσίπρας ξέρει να χρησιμοποιεί (ξεφόρτωμα της τρόικας), έπρεπε να είναι η σημαία σύσσωμου του, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, φιλοευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος.

Οι πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης καταδεικνύουν ότι το πολιτικό κενό που υπάρχει ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία συνεχώς διευρύνεται. Καθημερινά και περισσότεροι πολίτες θεωρούν ότι είναι άστεγοι ανάμεσα στα δύο κόμματα που συνθέτουν τον σύγχρονο διπολισμό. Η δημιουργία μιας μεγάλης Κεντροαριστεράς δεν αποτελεί μόνο ανάγκη κάλυψης γεωγραφικά ενός πολιτικού χώρου, αλλά κυρίως ανάγκη να εκφραστούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι περιθωριοποιημένα λόγω της παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Κυρίως όμως αποτελεί και την πλέον ουσιαστική πρόταση για το τέλος του φαύλου κύκλου της υπανάπτυξης.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι επιτακτική η ανάγκη ύπαρξης μίας ισχυρής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας που θα αποτελέσει τον έναν από τους δύο πόλους στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι εξελίξεις με την εκλογή προέδρου στον άλλο πόλο, της συντηρητικής δεξιάς παράταξης, βεβαίως και επηρεάζουν την κομματική ζωή του τόπου. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί το αντίθετο. Όμως «η ανάγκη δημιουργίας του ενιαίου αυτού πόλου της Σοσιαλδημοκρατίας και του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου είναι εκ των ων ουκ άνευ». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Βέβαια η ταχύτητα με την οποία εμείς θα κινηθούμε δεν πρέπει να εξαρτάται από τις εξελίξεις στην συντηρητική παράταξη.

Σε λίγες ημέρες εκλέγεται πρόεδρος του ενός εκ των δύο κομμάτων, που μεσουράνησαν μετά τη Μεταπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε μόνη της επί 15,5 χρόνια, ενώ συγκυβέρνησε με άλλα κόμματα επί 4 χρόνια.
Σήμερα, που η χώρα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε τα τελευταία 41 χρόνια, σήμερα, που πρωθυπουργός είναι ο πλέον ανεπαρκής, που βιώσαμε τα τελευταία 100 χρόνια, αλλά και ο έχων έλλειψη έστω και των ελάχιστων προσόντων για να καταλάβει τη θέση του κυβερνήτη μιας χώρας σε πολιτισμική παρακμή, είναι αδήριτος η ανάγκη συγκρότησης των δύο πόλων λειτουργίας μιας αστικής ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.

Κραυγάζοντες μεγαλοστομούντες κατά πάντων με αοριστολογίες και ανερμάτιστα επιχειρήματα. Ιδεοληπτικοί, ημιμαθείς και ασυγκρότητοι ανέλαβαν ως ριζοσπαστική απαίτηση της κοινωνίας (τους) να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων με όσα που ξέρουν (!) και με αυτά που φαντάζονται (!).
Η «δυναμική» αρχή έγινε με τους «αγανακτισμένους» που ανέλαβαν να θέσουν τα θεμέλια του σύγχρονου «ριζοσπαστισμού». Ενα ανομοιογενές πλήθος (ανάξιων, επάξιων και διακεκριμένων, ακραίων εθνικιστών και διεθνιστών), που χλεύαζε και προπηλάκιζε… με αρχηγούς φυλών να διεκδικούν την ηγεσία του, με κριτήρια του ισχυρότερου χλευασμού και προπηλακισμού…

Όταν ιδρύθηκε το κόμμα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ πριν από πέντε χρόνια, δημιούργησε πολλές ελπίδες. Και όχι μόνο σε εμάς που το φτιάξαμε, αλλά και σε αρκετόν ακόμα κόσμο που είχε γοητευτεί από τις τότε υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Πολλοί εντάχθηκαν τότε στις γραμμές μας και ακόμα περισσότεροι έγιναν ψηφοφόροι μας. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν απανωτά εκείνο το διάστημα, πήραμε ένα αρκετά καλό ποσοστό. Πολύ καλή ήταν και η επίδοσή μας στις Δημοτικές Εκλογές.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη οφείλει την γέννησή της όχι μόνο στις προεκλογικές ανάγκες των πολιτικών φορέων, αλλά και στην ανάγκη για την διαμόρφωση ενός πόλου της σοσιαλδημοκρατίας με όρους και προϋποθέσεις μακρυά από την παλαιοκομματική λειτουργία,με προγραμματική σύγκλειση σε βασικά θέματα ,και με την προοπτική της περαιτέρω συνεργασίας των δύο κομμάτων ΠΑΣΟΚ -ΔΗΜΑΡ.

Η αρχή ήταν καλή ,και με ελάχιστες εξαιρέσεις,η προεκλογική περίοδος σε επίπεδο ηγεσίας ,αλλά κύρια σε επίπεδο βάσης (Νομαρχιακές Επιτροπές) ήταν ομαλή ,με μικρές παραφωνίες που άπτονται προσωπικών φιλοδοξιών.