Η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου δεν είμαι ένα ζήτημα αγοράς. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Προϋποθέτει δε και συνεπάγεται, πρώτα και πάνω από όλα, τον επικοινωνιακό πλουραλισμό, όχι μόνον διότι τον επιβάλλει το (αναθεωρημένο) άρθρο 15 του Συντάγματος (επιτάσσοντας την τήρηση των αρχών της ισότητας, της αντικειμενικότητας και την ποιότητας) αλλά και διότι αποτελεί το βασικό αξιολογικό κριτήριο για το αν μια τηλεοπτική πραγματικότητα είναι όντως συμβατή με την ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία, όπως αυτή έχει διαπλασθεί στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμού.

Στην Αυγή και στο φύλλο της Κυριακής 24.1.2016 ο δημοσιογράφος Θανάσης Καρτερός και στο άρθρο του με τίτλο «Καζάνι και κατσαρόλα», αφού διαπιστώνει ότι «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά…», δηλαδή «..όλο το σινάφι του χρήματος, του ξεπλύματος, του ξεπουλήματος…και τα κόμματα της αντιπολίτευσης…» επιτίθενται στην Κυβέρνηση, που «προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται..», διερωτάται: ποια εναλλακτική λύση έχουν να προτείνουν άραγε;
«Διότι – κατά τον αρθρογράφο- εμείς πάντα, μα πάντα στην Αριστερά, όταν βάζαμε ζήτημα να φύγει μια Κυβέρνηση, είχαμε και πρόταση τι να έρθει στη θέση της. Πρόταση στοιχειωδώς ρεαλιστική βέβαια ….». Και καταλήγει:

Οι επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στη λιμενική βιομηχανία και στη χώρα μας, μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ως άστοχες…
Αφορά και στη μέθοδο αλλά και τελικά στο αποτέλεσμα…
Η ανάθεση εξ’ ολοκλήρου αυτής της διαδικασίας στο ΤΑΙΠΕΔ, ανέδειξε την υψηλή στην καλύτερη περίπτωση άγνοιας της ιδιαιτερότητας και των χαρακτηριστικών της λιμενικής βιομηχανίας…

Η Χάνα Αρεντ υποστήριζε πως υπάρχουν δυο «Αριστερές». Η πρώτη έχει ως κεντρικό της χαρακτηριστικό τον οίκτο και η δεύτερη τη δικαιοσύνη και τη μείωση των ανισοτήτων. Βεβαίως αν ζούσε σήμερα η Αρεντ θα μπορούσε να γράψει και για τη νεοφιλελεύθερη «Δεξιά του οίκτου». Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αρνείται πως στο πλαίσιο της αγοράς παράγονται αυτά που ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν αποκαλεί «κοινωνικά απορρίμματα». Θεωρεί όμως υπεύθυνα για αυτό τα ίδια «τα απορρίμματα» και όχι την αγορά. Ως λύση για αυτά «τα απορρίμματα» προτείνει τη δημιουργία ενός δικτύου ασφαλείας. Αυτό το νεοφιλελεύθερο «δίχτυ ασφαλείας» στην Ελλάδα εκλαμβάνεται ως «αριστερή ιδέα».

930.000 εργαζόμενοι, οι περισσότεροι οικογενειάρχες, βρίσκονται στους δρόμους σε μπλόκα, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας καθώς θίγονται από την επιλογή της κυβέρνησης να αυξήσει τις ασφαλιστικές εισφορές υπέρ των Ταμείων τους στο ύψος των εισφορών που καταβάλλουν εδώ και δεκαετίες οι μισθωτοί και οι εργοδότες τους στο ΙΚΑ.

Δύο από τους κινδύνους που απειλούν τον πλανήτη στη 10ετία που άρχισε φέτος και που, αν επιβεβαιωθούν, θα έχουν τις πιο βαριές συνέπειες, είναι η κλιματική αλλαγή (1ος) και η εξ ανάγκης μαζική μετανάστευση (4ος). Και μεταξύ των κινδύνων που έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβεβαιωθούν είναι πάλι η εξ ανάγκης μαζική μετανάστευση (1ος) και η κλιματική αλλαγή (3ος). Μεταξύ 29 κινδύνων, αυτούς ξεχώρισαν 750 ειδικοί, επιχειρηματίες, πολιτικοί που συμμετείχαν στο Φόρουμ του Νταβός και απάντησαν στην Global Risks Perception Survey, που διενεργήθηκε στο πλαίσιο του Φόρουμ. Παράλληλα με αυτούς τους δύο κινδύνους, άλλος ένας ήταν αναβαθμισμένος: Η αστάθεια που απειλεί τις κοινωνίες.

Ο Γιάννης , διδάκτωρ Συγκριτικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, στο βιβλίο του «Ευρωκομμουνισμός: Από την κομμουνιστική στη ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά» (εκδ. Πόλις), που αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής του διατριβής, καταθέτει μια υποδειγματικά δομημένη μελέτη, ιστορική αναδρομή σε ένα πολιτικό ρεύμα που ανανέωσε και διατύπωσε με νέους όρους την αριστερή ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Το κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου αποτελεί - μεταξύ των άλλων - και μια αλληγορία για την Αριστερά στον Εμφύλιο: Ενα απόσπασμα επιλέκτων του Δημοκρατικού Στρατού διατάσσεται να μεταφέρει ένα σιδερένιο κλειδωμένο κιβώτιο από μια πόλη σε μια άλλη εν μέσω εχθρικών πυρών και πάσης φύσεως αντιξοοτήτων.

«Δηλαδή, ο Ομπάμα θα έπρεπε να κρατήσει στο γραφείο του τους ανθρώπους του Μπους; Ή ο Ολάντ τούς επιτελείς του Σαρκοζί;»

Η ρητορική αυτή ερώτηση ήταν το κεντρικό επιχείρημα στην απάντηση που έδωσε η κυβέρνηση μετά τον μεγάλο (και απολύτως δικαιολογημένο) θόρυβο που προκλήθηκε για τον διορισμό, ως μετακλητών υπαλλήλων σε θέσεις ευθύνης του Δημοσίου, ανθρώπων που μόνο προσόν είχαν τις αγωνιστικές τους περγαμηνές,

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις μια καθεστηκυία αντίληψη, που εδώ και χρόνια έχει περάσει ως κανόνας, στα ελληνικά δεδομένα και που αφορά στην ορθολογική ή όχι αξιολόγηση του φορολογικού καθεστώτος των εχόντων εισόδημα από ναυτιλιακή δραστηριότητα. Η φορολογική τους συμβολή μέχρι σήμερα, ρυθμίζεται με ιδιαίτερους νόμους (Α.Ν. 89/1967, 378/68 , 27/75, 2234/94 άρθρο 4, 3427/2005 κλπ…).

Το Κεντρικό Συντονιστικό Συμβούλιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης συνεδρίασε σήμερα και αποφάσισε:

1.Η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα κινηθεί με την πολιτική της αυτονομία με αυτοδύναμη στρατηγική σε αντιπαράθεση με την δεξιά και τον αριστερό λαϊκισμό. Προχωράμε σταθερά στα επόμενα βήματα για ένα ισχυρό πόλο της σοσιαλδημοκρατίας του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς που θα αποτελέσει κρίσιμο καταλύτη για τη αλλαγή των συσχετισμών, για τη διέξοδο από την κρίση και την αντιμετώπιση των ασκούμενων κυβερνητικών πολιτικών.

Γενικά εμείς καλούμε όλο το Ποτάμι, γιατί όταν συζητάς με ένα κόμμα, συζητάς με όλο το κόμμα, χωρίς να επιχειρούμε μια απόπειρα διείσδυσης τροτσκιστικού χαρακτήρα, για να βρούμε αυτούς που είναι κοντά σε εμάς. Το εάν το Ποτάμι όμως, σαν συλλογικότητα, αποφασίσει να συνεργαστεί με την Δημοκρατική συμπαράταξη, είναι δικό του θέμα. Όπως δικό τους θέμα είναι, σε ψηφοφόρους, παράγοντες και στελέχη που προέρχονται από την Σοσιαλδημοκρατία και βρίσκονται στο Ποτάμι, να καθορίσουν την δικιά τους επιλογή.