Συχνά υποτιμούμε τις αλλαγές που συντελούνται στο διεθνή χώρο. Η τάση να βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από την τοπική τους διάσταση, αδικεί κάποτε την πραγματικότητα. Και όμως, γίνεται, λύνονται μεγάλα προβλήματα!

Το κυπριακό πρόβλημα, το οποίο στην τρέχουσα εκδοχή του χρονολογείται από το 1963 (έτος που ο πρόεδρος, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος θέλησε να τροποποιήσει το Σύνταγμα), έχει φθάσει σε μια κρίσιμη στιγμή στη διαδικασία επίλυσής του. Οι διαδοχικές προσπάθειες που έχουν γίνει από τη δεκαετία του 1970 για επίλυση δεν έχουν καρποφορήσει, με ευθύνη όλων των πλευρών (Τουρκοκυπρίων, Ελληνοκυπρίων, Τουρκίας, Ελλάδας) σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό για την καθεμία ξεχωριστά. Και κατά κανόνα η κάθε νεότερη προσπάθεια ή σχέδιο επίλυσης είναι δυσκολότερη ή και χειρότερη από την προηγούμενη.

Ο κόσμος αλλάζει, ο «τυφώνας» Τραμπ μπήκε ήδη στη ζωή μας και όλα πλέον τελούν υπό την επίδραση των ιδεών που κομίζει ο νέος αμερικανός πρόεδρος.

Οι πρώτοι λόγοι του, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους προεκλογικούς που τον έφεραν στην εξουσία, ήταν ένα μνημείο συντηρητισμού, προστατευτισμού και απόλυτου διχασμού. «Πρώτα η Αμερική» το δόγμα του και ο Θεός επίσης σε πρώτο πλάνο, καθώς δικαιωματικά(!) προστατεύει το αμερικανικό έθνος.

Η επέλαση του εθνολαϊκισμού, η κατασυκοφάντηση πολιτικών αντιπάλων, η στοχοποίηση των μέσων ενημέρωσης και η διαρκής επίκληση μιας αριστερής «εθνικοφροσύνης», που ταυτίζεται βέβαια με την ιερή συμμαχία Τσίπρα - Καμμένου, έχουν δημιουργήσει ένα βαθύτατο διχαστικό υπόστρωμα που έχει υπονομεύσει όλα τα θετικά στοιχεία της μεταπολιτευτικής μας κουλτούρας. Και άλλοι Μεγαλέξανδροι που θα λύσουν τον γόρδιο δεσμό του διχασμού και της απελπισίας δεν φαίνονται στον ορίζοντα...

...Για τον Μπαράκ Ομπάμα η ΕΕ είναι ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, της αναταραχής στη Μέση Ανατολή αλλά και της προσφυγικής κρίσης. Για τον διάδοχό του, η ΕΕ είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα. Την ίδια άποψη έχει και ο Πούτιν.

Αν στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης υπήρχε ένας χώρος που παρά τα λάθη του, μερικές φορές και τις υπερβολές του, υπεράσπιζε τον ορθό λόγο, τις σταθερές αξίες της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, τον διάλογο και τον πλουραλισμό, αυτός ήταν κυρίως ο χώρος που κάλυπταν οι δύο εφημερίδες του ΔΟΛ, «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Από την άλλη πλευρά, την αποκαλούμενη και συντηρητική, που σε πολλά πράγματα ήταν πιο προοδευτική από κάποιους δήθεν ριζοσπάστες αριστερούς, υπάρχει η «Καθημερινή». Σήμερα ο χώρος της μετριοπάθειας, της σύνεσης και της συναίνεσης κινδυνεύει να χάσει τις δύο πιο σοβαρές εφημερίδες του.

Το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα η χώρα, είναι ένας νέος κύκλος αστάθειας, αβεβαιότητας, ακυβερνησίας. Αυτό εκτιμά η Moody’s, αυτό επαναλαμβάνει ο πρόεδρος του ΣΕΒ, αυτό τονίζει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, αυτό ξεχώρισε και ο πρόεδρος του Eurogroup, κ. Ντάισελμπλουμ, στην «Κ» την περασμένη Κυριακή. Ο τόπος χρειάζεται σταθερότητα – για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες επτά ετών, αν μη τι άλλο για να διατηρηθεί ζωντανή η ρεαλιστική προσδοκία δικαίωσής τους. Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε την αποκατάσταση ενός πνεύματος εθνικής συνεννόησης, σύνεση και σταθερή γραμμή πλεύσης. Είναι η ώρα της ανακωχής και της ευθύνης. Για όλα τα άλλα, υπάρχει καιρός – αργότερα.

Η αξιολόγηση δεν πρόκειται να κλείσει εντός του Ιανουαρίου γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από την πρώτη στιγμή δεν έχει καταλάβει ότι όσο πιο πίσω πάει την διαπραγμάτευση, τόσο σε χειρότερη διαπραγματευτική θέση είναι η χώρα μας και τελικά στο τέλος αναγκάζεται να δεχθεί τα πάντα. Ο κ. Τσίπρας το παίζει νταής και βαρύμαγκας στο εσωτερικό ενώ στο τέλος δέχεται τα πάντα στο εξωτερικό ακόμη και τις πιο ακραίες απαιτήσεις δανειστών, όπως ο κόφτης ή το Υπερταμείο για έναν αιώνα. Αυτό θα γίνει για άλλη μία φορά, η κυβέρνηση θα δεχθεί και νέα μέτρα τους επόμενους μήνες.

Τα τελευταία χρόνια ο Βολταίρος θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως ο πιο επίκαιρος στοχαστής για τον σχολιασμό της ελληνικής δημοκρατίας. Όχι φυσικά ο Βολταίρος του: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Ποτέ αυτός δεν έγραψε μια τέτοια κοινοτοπία. Ο πραγματικός Βολταίρος είναι αυτός ο παθιασμένος και οργισμένος υπερασπιστής του καλβινιστή Ζαν Κάλας, ο οποίος είχε κατηγορηθεί ως δολοφόνος του παιδιού του και κατά του οποίου έπεσαν εξουσία και λαός να τον «ξεσκίσουν»

Μιλώντας στη Βουλή για «ΤΑ ΝΕΑ», ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι η εφημερίδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τον προπηλάκιζε.

Τον προπηλάκιζε; Απ’ όσο ξέρω, και είμαι συνήθως καλός αναγνώστης, η εφημερίδα κανέναν δεν προπηλάκισε. Κανέναν δεν έβρισε. Η εφημερίδα ουδέποτε χρησιμοποίησε εκφράσεις όπως «Μισθούς, συντάξεις, μας τα ’κανες κουρέλι, άντε και μπιπ σύντροφε Κουβέλη» (σύνθημα που φώναζαν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ όταν η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά), ουδέποτε προσέβαλε τον θεσμικό ρόλο του Πρωθυπουργού αποκαλώντας τον με τη γνωστή λέξη - κάτι που είχε κάνει μιλώντας για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, στη Λαμία, ο τότε διευθυντής του κομματικού ραδιοσταθμού του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίθετα, «ΤΑ ΝΕΑ» σε πολλές περιπτώσεις επέκριναν αυστηρά για τις πολιτικές του τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Ασκησαν συχνά κριτική, είτε πρωτοσέλιδα είτε με αρθρογραφία, για δηλώσεις του, επιλογές του, παραλείψεις του, ανακολουθίες του. Και προφανώς τον επέκριναν για τις υποσχέσεις που έδινε χωρίς να μπορεί να τις τηρήσει. Τον επέκριναν διότι είχε ισχυριστεί ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο - και όπως αναμενόταν από τους νουνεχείς όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις (αλλά όχι και από τους ψηφοφόρους που παρέσυρε), δεν το έπραξε. Του άσκησαν κριτική γιατί δεν χόρεψε τις αγορές στους ήχους του ζουρνά, γιατί συνεργάστηκε με ένα κομμάτι μιας Ακροδεξιάς, γιατί δεν σεβάστηκε τη διάκριση των εξουσιών. Τον έψεξαν για την πολιτική της «περήφανης διαπραγμάτευσης» του Γιάνη Βαρουφάκη, για το δημοψήφισμα και την κυβίστηση αμέσως μετά την έκβασή του, για το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε αυτός, ένας αντιμνημονιακός. Για το πελατειακό κράτος που κτίζει. Για τον διχαστικό λόγο του. Για πολλά ακόμα.

Αυτή είναι η δουλειά του Τύπου. Η άσκηση κριτικής στους πολιτικούς, η άσκηση κριτικής στην εξουσία. Μόνο αν συγγενεύεις με αυταρχικές ιδεολογίες μπορείς να θεωρείς τη θεμιτή και απαραίτητη κριτική προπηλακισμό.

Στη δημοκρατία η κριτική είναι υποχρεωτική.

Μία διχασμένη Αμερική περιμένει να δει πόσα πράγματα θα αλλάξει ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου. Αλλά και η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τον αλλοπρόσαλλο Ντόναλντ Τραμπ.

Ερώτηση κατέθεσε στην Βουλή ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, προς τους Υπουργούς Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης σχετικά με την διαδικασία του αυτόφωρου και την διεκδίκηση επιβολής εξοντωτικών χρηματικών ποινών σε δημοσιογράφους σε υποθέσεις συκοφαντικής δυσφήμισης για τον Τύπο.