Α​​υτή την περίοδο η χώρα βρίσκεται στη διάθεση πολλών και απρόβλεπτων γεγονότων. Θα αρκούσε απλά και μόνο ένα τυχαίο γεγονός, και όχι αναγκαία η συνδρομή πολλών, ώστε το εύθραυστο ελληνικό «σύστημα» να καταρρεύσει. Οι αρμοί που συνδέουν τα επιμέρους υποσυστήματα της χώρας (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά κ.λπ.) είναι ατροφικοί και αδύναμοι να συγκρατήσουν τις αντίρροπες δυνάμεις πίεσης.

Ώστε το 85% των αγροτών δηλώνει κάτω από 5.000! Ώστε ο μέσος φόρος είναι 300 ευρώ όταν ο μέσος είναι για τους άλλους 950! Καλώς ήρθατε στην κόλαση που φτιάξατε…
Θα πρέπει επιτέλους η ελληνική κοινωνία να μιλήσει με ειλικρίνεια για ό,τι μας συμβαίνει. Τα έσοδά μας, από φόρους και εισφορές, είναι παρακάτω από τα έξοδά μας σε μισθούς και συντάξεις; Οι απαντήσεις είναι πολλών ειδών.

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από τον σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και οι πρώτες εκατό μέρες της δεύτερης διακυβέρνησής τους, επιβεβαιώνουν τις υποψίες όσων η καλοπιστία είχε όρια.
Είναι πλέον προφανές ότι πρόκειται για μία πολιτικά ερμαφρόδιτη κυβέρνηση με οπορτουνιστική ηγεσία, της οποίας ο σκοπός δεν ήταν άλλος από την κατάληψη της εξουσίας – όταν είδε ότι αυτό ήταν εφικτό λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής συγκυρίας.

Πριν από 15 ημέρες πήρα την πρωτοβουλία να προτείνω ένα συγκεκριμένο οδικό χάρτη για την συνδιαμορφώση ενός ενιαίου πολιτικού οργανισμού – με την μορφή συμπαράταξης – όλων των δυνάμεων της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, και της Κεντροαριστεράς.

Η πρόταση όπως κατέγραψε και η μέτρηση της κοινής γνώμης στο “Βήμα”, είχε θετική αποδοχή από τους πολίτες, “τάραξε τα νερά”, προκαλώντας ένα έντονο και δημιουργικό διάλογο στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Αντιμετωπίζω όλες τις κριτικές κ τις προτάσεις ως καλόπιστες κ απαντώ να προχωρήσουμε.

Δύο μεγάλα προβλήματα που η αντιμετώπισή τους προϋποθέτει αμοιβαιότητα έχουν ορθωθεί ενώπιον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρώτο παρουσιάστηκε το πρόβλημα του χρέους, που παραμένει άλυτο – το ελληνικό χρέος είναι βαρύ για την ίδια τη χώρα μας, αλλά δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό του ευρωπαϊκού χρέους. Αντιθέτως, το συνολικό (δημόσιο και ιδιωτικό) ευρωπαϊκό χρέος σταθερά διογκώνεται και επιβαρύνει την ευρωπαϊκή οικονομία, καθώς όλοι, είτε είναι σε θέση να το εξυπηρετούν είτε δεν είναι, υποχρεωτικά περιορίζουν τη ζήτησή τους, με αρνητικές συνέπειες για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Στην σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς έγινε ομόφωνα αποδεκτή η εισήγηση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

... Το καμπανάκι έχει κτυπήσει και η κυβέρνηση νομίζει πως είμαστε στην εκκίνηση. Άμεσα η κυβέρνηση πρέπει να επιταχύνει όλες τις ενέργειες της. Στη δε Ε.Ε. πρέπει να συντονιστούν εκείνες οι δυνάμεις που έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για ευρωπαϊκό ζήτημα που απαιτεί κοινή αντιμετώπιση και ορισμένες χώρες της βόρειας Ευρώπης να μην επαναφέρουν θέματα σχετικά με την συνθήκη Σένγκεν γιατί απαιτείται περισσότερη και όχι λιγότερη Σένγκεν για την αντιμετώπιση του διεθνούς αυτού προβλήματος.

Το πλήρες κείμενο της απόφασης της Κ.Ε.

 

.. Θεωρώ αναγκαίο ο ευρύτερος χώρος μας να αυτοπροσδιορίζεται και να ονοματίζεται ως η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, ως ο χώρος που πρέπει να αρχίσει και στην Ελλάδα να θεωρείται ως εντασσόμενος στο πραγματικό δίπολο: Δεξιά –Αριστερά. Αυτό που στη Γαλλία λένε οι «Αριστερές της Γαλλίας» έτσι και στην Ελλάδα του 2016 εντός του υπερσυνόλου της ευρύτερης ελληνικής Αριστεράς να θεωρείται ότι εντάσσεται η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και κατ΄ επέκταση ο υπό συγκρότηση χώρος της Δημοκρατικής Προοδευτικής Μεταρρυθμιστικής Παράταξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. είναι κόμματα που ανήκουν στην αριστερά, αλλά δεν είναι η δική μας αριστερά. Και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και αυτά τα κόμματα είναι χώροι πρωτίστως ανταγωνιστικοί απέναντι στη Δεξιά, αλλά και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

Σταθερά βήματα με συναινέσεις

Η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία

Ούτε προοδευτικό κέντρο, ούτε Μεταρρυθμιστικός πόλος

ΠΟΤΑΜΙ, ΚΙΔΗΣΟ, ανέντακτες προσωπικότητες ΝΑΙ. Λεβέντης ΟΧΙ

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ έχει κύριο ρόλο στο εγχείρημα

Ολοι έχουμε την τάση να ανακαλύπτουμε με υπερβολική ευκολία ενδείξεις που επιβεβαιώνουν τις πεποιθήσεις και τις προβλέψεις μας. Συνεπώς, για να μη συγχέουμε τη φαντασία μας με την πραγματικότητα, καλό θα ήταν να περνάμε από ψιλό κόσκινο οτιδήποτε δείχνει, εκ πρώτης όψεως, πως αυτό που θα θέλαμε να συμβεί όντως συμβαίνει.

Με την ίδια λογική, αλλά αντίστροφα, όταν αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα δεν συμμορφώνονται με τις προσδοκίες μας, αυξάνονται οι πιθανότητες να μην πέφτουμε έξω. Κάπως έτσι αντιμετωπίζω τις επανειλημμένες και ισάριθμα αποτυχημένες απόπειρες να δημιουργηθεί μια κεντροαριστερή ή καλύτερα (για εμένα) μια σκέτα αριστερή σοσιαλδημοκρατική παράταξη.

Ίσως ήρθε ο καιρός ο κ. Τσίπρας να βάλει γραβάτα. Οχι για να συνομιλήσει με το «κίνημα της γραβάτας» αλλά για να συνειδητοποιήσει ο ίδιος πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα για το κόμμα του. Η συμμετοχή του στο γνωστό πάνελ του Νταβός έκανε εξόφθαλμη την αλλαγή. Η ενδυματολογική σημειολογία του κ. Τσίπρα, μόνος χωρίς γραβάτα, έχει πάψει να εκπέμπει την αντισυμβατικότητα ενός νεαρού ριζοσπάστη ηγέτη.

Στο βρετανικό Κοινοβούλιο, τα έδρανα της αντιπολίτευσης βρίσκονται αντίκρυ στα έδρανα της συμπολίτευσης. Οι βουλευτές είναι παραταγμένοι όπως οι αντίπαλες ομάδες στο βόλεϊ, με ένα μεγάλο τραπέζι αντί για δίχτυ ανάμεσά τους και τον προεδρεύοντα του Σώματος σε ρόλο διαιτητή. Ολοι μιλάνε από τις καρέκλες τους - υπερυψωμένο βήμα για τον αγορητή δεν υπάρχει.

Μας απειλούν, λέει, με έξωση από τη Σένγκεν, παρότι ξέρουν ότι αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα, επειδή δεν έχουν άλλο τρόπο να πιέσουν την Αθήνα. Εξυπνο. Ασε που μπορεί και να είναι αλήθεια. Ας περάσουμε τώρα στους μύθους.

Την Κυριακή στο γήπεδο, την Τρίτη στη Βουλή είδαμε πρόβες ενός έργου - ας το ονομάσουμε «δικομματισμός reloaded» - που δεν είναι, ακόμη, βέβαιο ότι θα δούμε και σε κανονική παράσταση.

Η ιστορία είναι γνωστή.

Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έζησε κοντά τέσσερις δεκαετίες αδιατάρακτου (σχεδόν) πλειοψηφικού κοινοβουλευτισμού.