Δεν νομίζω ότι υπάρχει τούτη την ώρα πολίτης που μπορεί να υποστηρίξει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου πιστεύει σ’ αυτό που έχει υποσχεθεί να κάνει.

Ο πρωθυπουργός είναι σκιά του εαυτού του. Δίνει την εντύπωση ότι έχει περιέλθει σε κατάσταση μελαγχολίας. Ούτε τη στοιχειώδη υποχρέωσή του προς έναν καθημαγμένο και απελπισμένο λαό δεν δείχνει ικανός να εκπληρώσει.

Oσο προφανές είναι ότι µια κοινωνία δεν µπορεί να αντέξει για πολύ να ζει µέσα στην αγωνία, το άγχος και τον φόβο για το αν, πότε και µε ποιους όρους θα χρεοκοπήσουµε, χωρίς να διακρίνεται πουθενά µια αχτίδα ελπίδας, άλλο τόσο προφανές είναι ότι αυτή η αχτίδα δεν θα φανεί αν και οι πολίτες δεν ξεκαθαρίσουν, κυρίως µε τον εαυτό τους, µε ποιες θυσίες, µε ποιους πολιτικούς διαχειριστές, µε ποιους συµµάχους θα βρούµε διέξοδο στην κρίση.

Διάφοροι πολιτικοί και εμπειρογνώμονες μάς διαβεβαιώνουν ότι έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι δυνατή, διότι δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες η αποχώρηση χώρας ή η αποπομπή της. Μας καθησυχάζουν, λοιπόν, λέγοντας: μη φοβάστε, δεν συμφέρει την Ενωση να αποχωρήσουμε, δεν θα εμμείνουν στις απαιτήσεις τους, γιατί αλλιώς θα καταστραφούν και οι ίδιοι.

Από την αρχή υπήρχαν δύο δρόμοι για την αντιμετώπιση του ελλείμματος και της κρίσης χρέους της χώρας. Ο ένας ήταν η διαμόρφωση και υλοποίηση ενός σχεδίου με τη συμμετοχή, τη συναίνεση της κοινωνίας, δηλαδή δρόμος με ισχυρές πιθανότητες εφαρμογής και επιτυχίας. Ο άλλος ήταν η επιβολή μέτρων με εκβιασμούς και πιέσεις, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα
Ο ΠΡΩΤΟΣ δρόμος θα στηριζόταν στη βούληση της πλειοψηφίας να ξεπεράσει την κρίση, στην ικανότητα του κράτους να ξεπεράσει την πελατειακή παράδοση, να διευθύνει τη διαδικασία και στην πολιτική διαδικασία που θα έπρεπε να μοιράσει στοιχειωδώς δίκαια το κόστος και να δώσει τις αναγκαίες εγγυήσεις για το μέλλον.

Με την υπερψήφιση της διεύρυνσης του προσωρινού Ευρωπαϊκού Ταμείου για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα (EFSF) στο γερμανικό Κοινοβούλιο, μοιάζει στρωμένος ο δρόμος για να υλοποιηθεί το ένα σκέλος των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου. Μετά τη φινλανδική και την αυστριακή κύρωση, μείζονα εμπόδια από τρεις χώρες της Ευρωζώνης που ακόμα υπολείπονται (Ολλανδία, Μάλτα, Σλοβακία) δεν αναμένονται. Στον αέρα παραμένει ωστόσο το άλλο, κρίσιμο για εμάς, σκέλος: το δεύτερο μεγάλο πακέτο χρηματοδότησης που θα χρειαστεί η Ελλάδα για την περίοδο 2012-2014,

Όλα τα βλέμματα αυτή την εβδομάδα ήταν στραμμένα στη γερμανική Βουλή και στην απόφασή της για την ενίσχυση του προσωρινού ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης EFSF. Μια απόφαση που ήταν εξ αρχής δεδομένη, καθώς όλα τα κόμματα πλην της Αριστεράς είχαν ταχθεί υπέρ, μία απόφαση που είχε συστατικά θρίλερ καθώς εντός των κυβερνώντων κομμάτων υπήρχαν δηλωμένοι και αδήλωτοι αντάρτες.
Τελικά το επίμαχο νομοσχέδιο πέρασε με 523 ψήφους υπέρ, σε σύνολο 620 βουλευτών, ενώ παρά τους φόβους της η καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ κατάφερε να κερδίσει και την κυβερνητική της πλειοψηφία.

Την περασµένη Παρασκευή το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο δεν µπόρεσε να καταβάλει µισθούς στο προσωπικό του και έδωσε υπόσχεση σε γιατρούς και νοσηλευτές ότι η µισθοδοσία τους θα µπει στους τραπεζικούς τους λογαριασµούς την προσεχή Τρίτη.

Ας το δούμε σαν ένα διδακτικό δράμα, σε τρεις πράξεις.

Πράξη πρώτη: Κάποιος καλός άνθρωπος, με τις καλύτερες προθέσεις στον κόσμο, εισηγείται το μέτρο των αποδείξεων. Ο σκοπός είναι άγιος: αν οι πολίτες επιβραβεύονται από το κράτος, με φοροαπαλλαγές, όταν ζητούν αποδείξεις για καθημερινές οικονομικές συναλλαγές

Bρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολιτικό κενό. O παραδοσιακός χώρος του Σοσιαλισμού, ο χώρος της Kεντροαριστεράς είναι ορφανός. Tο ΠAΣOK έχει μετακινηθεί προς στις θέσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και η Aριστερά (KKE - ΣYPIZA) επιστρέφουν ταχύτατα σε παλαιοκομμουνιστικές, αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις. Πρόκειται για μια ολοφάνερη πραγματικότητα. Xιλιάδες άνθρωποι που πίστεψαν στις επαγγελίες της «αλλαγής», που επένδυσαν στις μεταρρυθμιστικές ιδέες της Σοσιαλδημοκρατίας, παρακολουθούν αμήχανοι τόσο τη μετάλλαξη του ΠAΣOK όσο και την επιστροφή της Aριστεράς στη δογματική ορθοδοξία.

Ανεξάρτητα από τα τρέχοντα προβλήματα στη διαδικασία έγκρισης του τελευταίου πακέτου για τη στήριξη της Ελλάδας και την ενίσχυση των σχετικών μηχανισμών της ΕΕ, φαίνεται ότι η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη κρίση στην ευρωζώνη οδηγεί, αν και με αργό και κάπως απρόθυμο τρόπο, στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Ας υποθέσουμε ότι έχεις έναν μεγάλο, πολυδάπανο και ανοργάνωτο στρατό και είσαι υποχρεωμένος με αυτόν τον στρατό να μπεις σε μάχη και να δώσεις έναν μακροχρόνιο πόλεμο. Τι κάνεις; Σίγουρα δεν επιλέγεις τους "κηπουρούς σου" για το επιτελείο.

Στην πρόσφατη απόφαση της Κ. Ε. του κόμματος της ΔΗΜ.ΑΡ. (17/09/11) καταγράφεται σαφώς η βούληση για την ανάγκη ενός εκπόνησης ενός σχεδίου πολιτικής ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου, καθώς και η πρωτοβουλία ενός καλέσματος σε όλες τις κομματικά ενταγμένες ή ανένταχτες δημοκρατικές δυνάμεις που θα ήθελαν να συμβάλουν σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, καθοριστικό για τις πολιτικές εξελίξεις. Το κάλεσμα αυτό αφορά τους πολίτες του ευρύτερου χώρου της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας και όλους τους προοδευτικούς πολίτες.