Η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Παρατηρούμε τη σταδιακή εξασθένιση της κυβερνητικής πλειοψηφίας καθώς και το σταδιακό αδιέξοδο της διακυβέρνησης Παράλληλα, όλες οι νέες οικονομικές εκθέσεις δεν αφήνουν αμφιβολίες : το «πρόγραμμα δεν βγαίνει». Ήταν και λάθος η συνταγή και λάθος το φάρμακο. Δεν χρειάζεται ωστόσο να το μάθουμε από τις εκθέσεις του ΔΝΤ. Το βλέπουμε καθημερινά στην κοινωνία που βουλιάζει στην απελπισία, στην οικονομία που βουλιάζει στην ύφεση, στις συμπεριφορές που ενισχύουν την απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Αρχίζει σήμερα το έκτακτο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Οι εξελίξεις του φαίνεται να μη συγκινούν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που αναζητούν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις, οι οποίες όμως θα εγγυώνται την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Εχουν όμως ενδιαφέρον.

Η ανανεωτική Αριστερά διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μέσα από την αντιπαλότητά της με τον φιλοσοβιετικό κομμουνισμό. Αυτή όμως ήταν η πρώτη όψη ενός πολύ βαθύτερου ζητήματος. Αυτός ο πολιτικός χώρος πρωτίστως εξέφρασε την πεποίθηση ότι καμία αλλαγή προς την κατεύθυνση της μείωσης των ανισοτήτων δεν θα μπορούσε να υπάρξει έξω από το δημοκρατικό πλαίσιο.

Στο δημόσιο διάλογο ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό ένα είδος αναλυτών και πολιτικών που διδάσκουν… ακινησία και διακονούν το αμετάβλητο. Λαμπρό παράδειγμα τα πονήματά τους περί ανανεωτικής Αριστεράς και κεντροαριστεράς, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν εκπονηθεί προ δεκαετίας, αφού αντιλαμβάνονται το κοινωνικό υπόστρωμα αυτών των χώρων ως να μην είχε υπάρξει η κρίση και οι τεκτονικές αλλαγές που τη συνόδευσαν.
Κάπως έτσι, η μεσαία τάξη, ο εκλογικός αιμοδότης της κεντροαριστεράς μέχρι το 2010, αντιμετωπίζεται με τα αναλυτικά εργαλεία της περιόδου Σημίτη, λες και δεν είναι αυτή που πλήρωσε το μάρμαρο της ύφεσης και μετανάστευσε σε άλλα πολιτικά λιμάνια. Με τον ίδιο τρόπο, το πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς απαιτείται να λειτουργεί ως κλαμπ … πολιτικού πολιτισμού που χορηγεί άλλους χώρους και όχι ως δύναμη που καλείται να συμβάλει στην ανάσχεση των επιπτώσεων της κρίσης

Το πρόβλημα με τη ΔΗΜ.ΑΡ είναι σήμερα πρόβλημα ταυτότητας. Όλες οι κινήσεις της που κατέληξαν σε αποτυχία οφείλονται στην έλλειψη σαφούς και συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού ο οποίος ξεκινάει από το τι είναι και τι εκπροσωπεί αυτό το Κόμμα ,το δικό μας κόμμα. Ίσως το πρόβλημα αυτό ενυπήρχε από τη στιγμή της ιδρύσεως της Δημοκρατικής Αριστεράς. Όσοι φύγανε τότε από τον Ενιαίο συνασπισμό δεν είχαν όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους την ίδια σκέψη για το γιατί φύγανε και το τι θέλανε να φτιάξουν.

Άλλοι φύγανε γιατί θέλανε να φτιάξουνε ένα νέο Καθαρά σοσιαλδημοκρατικό και εκσυγχρονιστικό Κόμμα, δηλαδή να ολοκληρώσουνε το ανολοκλήρωτο εκσυγχρονισμό της Σημιτικής Περιόδου γιατί αυτόν θεωρούσαν ότι έλειπε από την Ελληνική Κοινωνία.

Μπαίνοντας ήδη σε μία προεκλογική ή οιονεί προεκλογική περίοδο, ενόψει προεδρικής εκλογής, διατυπώνεται σε κάθε ευκαιρία από τους επικεφαλής των δύο κομμάτων της κυβέρνησης, αλλά και από τα στελέχη τους, η εκτίμηση ότι πρέπει να αποφευχθούν οι εκλογές, ότι η χώρα δεν πρέπει να διακινδυνεύσει το μέλλον της, να μπεί σε περιπέτειες ή να καταστρέψει όσα με τόσο κόπο έχτισε την τελευταία περίοδο. Πολιτικός λόγος δηλαδή που συνήθως χαρακτηρίζεται με τη φράση-κλισέ, κινδυνολογία.

Μπορεί όμως σε μία δημοκρατία και μάλιστα ευρωπαϊκής χώρας οι εκλογές να αποτελούν απειλή καταστροφής ή κατάρρευσης;

Με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και την χυδαία εκλαΐκευσή τους από τον γραφικό ακροδεξιό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ) η κυβέρνηση διέβη τον Ρουβικώνα. Πανικόβλητη μπροστά στην προοπτική της ήττας της, ακολουθεί πλέον την τακτική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Καθίσταται έτσι διπλά επικίνδυνη για τη χώρα.
Η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος αποτελεί ακραία, αλλά λογική συνέπεια των θέσεων πάνω στις οποίες στηρίζουν εδώ και χρόνια την προπαγάνδα τους η κυβέρνηση και πολλοί από τους υποστηρικτές της: «πολιτική αυτοκτονία της χώρας» οι τυχόν εκλογές, αναπόφευκτα τα σενάρια Αργεντινής και Βενεζουέλας, αν όχι και των Μπολσεβίκων, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως» αν έρθει ο Τσίπρας