Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε σαν χώρα δέκτες μιας κινητοποίησης σχεδόν σε όλη την Ευρώπη με σύνθημα « Είμαστε όλοι Έλληνες». Η πανευρωπαϊκή αυτή κίνηση δεν αποτελεί μόνο μια εκδήλωση συμπάθειας προς τον σκληρά δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό , αλλά και μια αντίθεση στην πολιτική της Ε.Ε και ιδιαίτερα του Γαλλογερμανικού άξονα που σκοπό έχει να εφαρμόσει μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική με μέτρα λιτότητας που όμοιά τους δεν έχουν ξαναγίνει στην Ευρώπη.

Αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό και συνθήκες που καθιστούν δυσχερέστερη την επίτευξη αυτοδυναμίας προκαλούν η υπερψήφιση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, όπως αναδεικνύεται από το Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue.
Η Ν.Δ. διατηρεί αδιαμφισβήτητη πρωτοπορία, ωστόσο μοιάζει να «πληρώνει» τη στήριξη των σκληρών μέτρων για εργασιακά και συντάξεις, καταγράφοντας απώλειες τριών μονάδων, συγκριτικά με τις αρχές Φεβρουαρίου. Η εκλογική της επιρροή εκτιμάται στο 28%.
Στην Κεντροαριστερά, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να ανακτά ελάχιστο τμήμα των απωλειών και φθάνει στο 11% (8% προ μηνός) αλλά παραμένει τέταρτο κόμμα σε εκλογική δύναμη. Ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης επιφυλάσσει το Βαρόμετρο στη Δημοκρατική Αριστερά (16% έναντι 18%), ενώ ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ (12%) και το ΚΚΕ (11%). Εντός Κοινοβουλίου, με 4%, εκτιμάται ότι θα βρεθούν οι Οικολόγοι Πράσινοι.

(ανταπάντηση στο κείμενο του Μάνου Ματσαγγάνη «Αριστεροί, ευρωπαϊστές, μεταρρυθμιστές» 3/3/2012)

Η πολεμική που άσκησα στο άρθρο μου («Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται») δεν στρέφεται εναντίον κειμένων όπως αυτό του φίλου Μάνου. Με το τελευταίο σε λίγα διαφωνώ, και ειδικότερα συμφωνώ με την ανάγκη οι αριστεροί μεταρρυθμιστές να διαμορφώσουμε μιαν αρθρωμένη στρατηγική και προτάσεις.

(Ένα σύντομο σχόλιο στο άρθρο "Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται" (Σωτήρης Βαλντέν, 02/03/2012)

Ως γνωστόν, στο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς έχουμε ακόμη απομείνει αρκετοί που και αριστεροί ευρωπαϊστές είμαστε και την αναγκαιότητα κάποιου είδους Μνημονίου αναγνωρίζουμε.

Το «κίνημα της πατάτας» είναι μια ακτιβιστική κίνηση η οποία αναδεικνύει ένα υπαρκτό πρόβλημα . Για αυτό την χαιρετίζουμε και την υποστηρίζουμε.
Φέρνει στο προσκήνιο τη γκρίζα ζώνη των τιμών των προϊόντων, από τη στιγμή που εγκαταλείπουν το χωράφι και μέχρι να φτάσουν στο ράφι του καταναλωτή.
Θέτει την πολιτεία προ των ευθυνών της. Μια πολιτεία που μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να ελέγξει την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, τα καρτέλ, τον ανταγωνισμό.
Αλλά και οι παραγωγοί, καταλαβαίνουν πλέον τα πλεονεκτήματα της συλλογικής δράσης.
Μια νέα ισορροπία θα πρέπει να επιτευχθεί ανάμεσα στην αμοιβή του κόπου του παραγωγού που παράγει ποιότητα και συνεταιρίζεται και στο διαθέσιμο από τον καταναλωτή εισόδημα.
Στο πλαίσιο αυτό η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να έχει καταλυτικό ρόλο, υποβοηθώντας στην άμεση επαφή παραγωγών και καταναλωτών επ’ ωφελεία και των δυο μερών, προσεγγίζοντας το θέμα με φαντασία, δημιουργώντας νέες δομές που θα έχουν θετικό αντίκτυπο στην ζωή της πόλης .

Το πρωί συζητούσαμε για τη σημασία του δημόσιου χώρου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, με τον φίλο και συνάδελφο Λάμπρο Τσουκνίδα. Παρασκευή και είχε μυρίσει (επιτέλους) άνοιξη. Το απόγευμα στο facebοok, σε μια σπάνια για μένα κρίση σχετικού «κολήμματος», συνομιλούσα με ένα φίλο για τη σημασία της υπό όρους εμπορικής αξιοποίησης, «ως ασπίδα προστασίας», χώρων όπως ο παλιός σταθμός του ΟΣΕ που παραχωρείται πλέον στο δήμο Πειραιά. Φόβοι ότι μπορεί να μετατραπεί σε άλλη μία πανάκριβη καφετέρια, φόβοι ότι αν δεν υπάρξει (και) λελογισμένη εμπορική χρήση θα τον (ξανα)φάνε τα ποντίκια.

Η περίπτωση της Ελλάδας κινητοποιεί την ευρωπαϊκή κοινωνία. Αλλά και κάποιες νέες πραγματικότητες και νέες ισορροπίες, διακρατικές και πολιτικές, φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται ή να κυοφορούνται στην Ευρώπη, οι οποίες θα μπορούσαν να αλλάξουν το εδώ και χρόνια αποδεκτό πρότυπο πολιτικής/στρατηγικής για τη διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Ελληνες και η κυβέρνησή τους μας λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η Ευρώπη και για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Οι τεχνοκράτες ηγέτες της Ελλάδας έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, ο οποίος εξεγείρεται επειδή οι όροι για τη βοήθεια από την υπόλοιπη Ευρώπη είναι τόσο σκληροί ώστε η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα στο μέλλον χωρίς μια τέτοια «βοήθεια».

Την περασμένη εβδομάδα, παράλληλα με τις λοιδορίες κατά της χώρας μας του κ.Σόιμπλε και των συμμάχων του από τις χώρες-δορυφόρους, υπήρξε μια νέα, ελπιδοφόρα για την Ελλάδα, εξέλιξη. Για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, σημαντικές ευρωπαϊκές προσωπικότητες από ένα πλατύτατο φάσμα πολιτικών δυνάμεω, εκφράστηκαν με σαφήνεια κατά της ασκούμενης έναντι της Ελλάδας πολιτικής. Στο ευρωκοινοβούλιο και αλλού, Σουλτς, Σβόμποντα, Κον-Μπεντίτ, Φερχόιγκεν, αλλά και Φερχόφσταντ, Μόντι και Λεβί, προσέθεσαν τις φωνές τους σ’ αυτές των Σμιτ, Ολλάντ, Ντελόρ και αρκετών άλλων, για να καταγγείλουν τόσο την ουσία της πολιτικής της τρόικας

Τρία χρόνια, περίπου, μετά την εμφάνιση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στις Η.Π.Α., εξαιτίας των «τοξικών» ομολόγων της «τερατογένεσης» του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που ανέδειξε την ζοφερή εικόνα του Ελληνικού περιφερειακού κλεπτοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος, ο κατήφορος για την Χώρα μας και την κοινωνία είναι συνεχής και οδυνηρός. Χαρακτηριστική περίπτωση και κεντρικό ρόλο σ’ αυτό, παίζει το τραπεζικό κατεστημένο στην Ελλάδα, όπου, υπό τις «ιαχές» της σωτηρίας του τραπεζικού συστήματος, έχουν μεταφερθεί σε αυτό τεράστια ποσά,

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σαρωτική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η διαφοροποίηση των συσχετισμών, η παρουσία νέων κομμάτων, η δομική κρίση των κομμάτων εξουσίας αποτελούν βασικές εικόνες του νέου τοπίου. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αλλάζει. Πρέπει να αλλάξει!
Ο πολιτικός χάρτης που δημιουργήθηκε το 1974 ήταν αποτέλεσμα της εθνικής χρεοκοπίας με τη λήξη της δικτατορίας και την εισβολή στη Κύπρο. Το σημερινό big bang του πολιτικού συστήματος αν δεν εξελιχθεί ομαλά θα πραγματοποιηθεί - όπως το 1974 - με βίαιο τρόπο δηλαδή, μέσω μιας νέας χρεοκοπίας, αυτή τη φορά οικονομικής, με την έξοδο από το ευρώ.

Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και οι αντίστοιχες δηλώσεις ευρωπαίων πολιτικών και ανθρώπων του πνεύματος έτυχαν αρκετής προβολής από τα ΜΜΕ. Οσοι πάντως μίλησαν για τον νέο φιλελληνισμό, ας μη σπεύσουν να μνημονεύσουν τον Μπάιρον (και τον Μέτερνιχ), τους φιλέλληνες (και την Ιερά Συμμαχία). Βλέποντας αυτές τις συγκινητικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης μέσα από παραμορφωτικούς φακούς υπάρχει κίνδυνος να τις υπερτονίσουμε ή να τις εντάξουμε σε ένα φαντασιακό δίπολο, φιλελλήνων και μισελλήνων.