Τις αλλαγές δεν θα φέρουν μεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αμόλυντοι πολιτικοί, οραματιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν  ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρμονίζουν παραμυθητικά, και υποκριτικά, τα ασυμβίβαστα. Δεν θα έρθουν από ξεφτισμένες και αναχρονιστικές δοκιμές εξεγέρσεων κάθε λογής ούτε από φοβικά και τρεμάμενα βήματα αγκυλωμένα στο χθες. Θα προκύψουν όταν εμείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουμε την παρουσία μας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από το χυλό της παραλυσίας.

Ο πρωθυπουργός άκουσε τις προτάσεις μας. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η ακρόαση των προτάσεων, αλλά η αξιοποίηση των προτάσεων που κατατίθενται. Κι’ αυτό δεν υπάρχει.

Επεσήμανα, για παράδειγμα, ότι το έλλειμμα πρέπει να μειωθεί με αύξηση των εσόδων από δίκαιη φορολογία. Οι δαπάνες πρέπει να περισταλούν. Η κυβέρνηση απέτυχε και στα έσοδα και στις δαπάνες και η φορολογία που προωθεί θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους οικονομικά ανίσχυρους και θα τροφοδοτήσει την ύφεση. Δεν μπορεί η μόνη πηγή εσόδων να είναι η περικοπή αποδοχών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, την ώρα μάλιστα που η παραοικονομία και η διαφθορά εξακολουθούν να λυμαίνονται τεράστια ποσοστά του Α.Ε.Π.

Το κόμμα μας, από θέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας, πρότεινε μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση, που συνδυάζει την προσπάθεια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και τη διεκδίκηση στο επίπεδο της ΕΕ για θετική αναδιάρθρωση του χρέους και χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος επενδυτικών δραστηριοτήτων, το οποίο οφείλει να προωθήσει η ελληνική κυβέρνηση. Είχα την ευκαιρία να εκθέσεω προ ημερών στον πρωθυπουργό, στην κατ’ ιδίαν συνάντησή μας, αυτό το πρόγραμμα και να του υπογραμμίσω ότι εμείς δεν επενδύουμε πολιτικά στην καταστροφή της χώρας, αλλά υπερασπιζόμαστε την ανόρθωση της κοινωνίας.

«Τώρα πια τα κόµµατα δεν κατόρθωναν να συνοψίσουν τις αποκλίνουσες πολιτικές επιδιώξεις και να οδηγούν τα ετερόκλητα συµφέροντα σε µια ορισµένη κατεύθυνση. Εντυπωσιακά προγράµµατα και εντυπωσιακές νοµοθετικές πρωτοβουλίες αποκλείονταν, γιατί το δηµόσιο ταµείο ήταν άδειο και η Ελλάδα είχε τεθεί υπό τον διεθνή οικονοµικό έλεγχο». (Hering G., Τα πολιτικά κόµµατα στην Ελλάδα 1821-1936 , τ. Β’, σ. 723, Μορφωτικό Ιδρυµα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2004. Αναφέρεται στη µετά τη χρεοκοπία του 1893-97 περίοδο).

Η συγχαρητήρια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα προς την κυβέρνηση της Σερβίας με ευκαιρία την σύλληψη του κατηγορούμενου για γενοκτονία Ράτκο Μλάντιτς, αποτελεί το αποκορύφωμα της υποκρισίας. Διότι ως ασφαλώς γνωρίζει ο κ. Δρούτσας τόσο το κόμμα του όσο και ιδιαίτερα ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου, υποστήριζαν ανοιχτά τον Μλάντιτς κατά την διάρκεια του πολέμου στην Βοσνία.

Πόση λιτότητα µπορεί να δεχτεί µια οικονοµία σε ύφεση χωρίς να συνθλιβεί; Πόση «εµπιστοσύνη των αγορών» µπορεί να κερδίσει µια υπερχρεωµένη χώρα, υποβάλλοντας τον εαυτό της σε εξαντλητική αφαίµαξη; Και πώςείναι σωστό να συµµαζεύει τα ελλείµµατά της µια χώρα; Με περισσότερους φόρους ή µε περικοπή δαπανών;

Οταν την πρώτη φορά άκουσα τον πρόεδρο του ΣΕΒ κύριο Δασκαλόπουλο να δηλώνει πως «αν δεν τα καταφέρουµε, θα πεινάσουµε» – η χρήση πρώτου πληθυντικού συµπεριλαµβάνει και τους βιοµήχανους στους µελλοντικούς πεινασµένους – σκέφτηκα πως πιθανόν να πρόκειται περί lapsus µε τη ψυχαναλυτική του έννοια, ως ένα λάθος δηλαδή χωρίς προφανές νόηµα.

• Αφού ακόμα και η κα Lagarde ψέλλισε την πιθανή συμφωνία του Παρισιού στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, κόντρα στις μανιώδεις αντιδράσεις του κ. Trichet (τις οποίες ερμηνεύω εδώ), το θέμα έχει προφανώς κλείσει. Ήδη, τις προηγούμενες μέρες δημοσιεύονται μια σειρά από πορίσματα τα οποία, αν και παραδέχονται τους ελλοχεύοντες κινδύνους, υποστηρίζουν ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη και, σε τελική ανάλυση, το μη χείρον.

...Η τεράστια αυτή περιουσία  Ελληνικού Δημοσίουδεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει πηγή εσόδων.
Για το λόγο αυτό προτείνω μια εταιρεία ειδικού σκοπού θα εκδώσει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου διάρκειας 35-40 ετών με εγγύηση το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο της ακίνητης περιουσίας .
Το ύψος της έκδοσης θα πρέπει να γίνει σε συνάρτηση με την επαναγορά από την δευτερογενή αγορά μέρους του δημοσίου χρέους.
Θεωρώ ότι το ύψος της έκδοσης θα πρέπει να είναι μεταξύ 80-120ΔΙΣ ΕΥΡΩ με επιτόκιο όσο με τον γερμανικών ομολόγων.

.

Τη διαφωνία του με το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες εκφράζει με συνέντευξή του στη «metro» ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπύρος Λυκούδης, εκτιμώντας ότι οι εκλογές θα πολλαπλασιάσουν τα αδιέξοδα της χώρας. Ο κ. Λυκούδης είναι ιδιαίτερα αιχμηρός τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, που έχουν κατά καιρούς περιγράψει το κόμμα της ΔΗΜΑΡ ως «δεκανίκι» του ΠΑΣΟΚ και ανά πάσα στιγμή πρόθυμο για συνεργασία με την κυβέρνηση. «Πρόκειται για πολιτικές ανοησίες. Εμείς δεν είμαστε κομπλεξική Αριστερά. Δεν πιστεύουμε ότι θα αποδείξουμε την αριστεροσύνη μας καθυβρίζοντας τους αντιπάλους μας ή γιαουρτώνοντας πολιτικά πρόσωπα», τονίζει χαρακτηριστικά.

Να μια ερώτηση για δυνατούς λύτες. Μια ερώτηση που δεν παραπέμπει σε γρήγορη απάντηση.

Η χθεσινή βεβαιότητα φαντάζει ανώφελο φληνάφημα, έγκριτοι οικονομολόγοι ερίζουν για το πρακτέο και η κοινωνία γονατίζει από τον ολοένα και μεγαλύτερο κεφαλικό φόρο που καλείται για την επιβίωσή της να καταθέτει..

Στον Μινώταυρο στελνόντουσαν κάθε λίγο και λιγάκι καραβιές με λευχείμονες παρθένες για να ικανοποιήσουν τη βουλιμία του θηρίου.

Το σήμερα παραπέμπει στο μυθικό χθες. Μόνο που ο μύθος φρόντισε να υπάρχει Θησέας, Αριάδνη και φυσικά ο μίτος.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι εµείς µεν πρέπει σε κάθε περίπτωση να εξαλείψουµε το δηµόσιο έλλειµµα πληρώνοντας περισσότερους φόρους, υφιστάµενοι και νέες περικοπές, οι δε πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης να προχωρήσουν προς µια οριστική λύση της κρίσης του χρέους.
Το τελευταίο εικοσαήµερο ήταν µια περίοδος δραµατικής επιδείνωσης της ελληνικής κρίσης, όπως την προσλαµβάνουν και την µεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ. Για την «πιο επικίνδυνη φάση της κρίσης» έκανε λόγο π.χ. ο Μίνχαου των «Financial Times» προχθές.