...O Μαρκ Λαζάρ, καθηγητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, αναλύει τα γνωρίσματα αυτού του πρωτόγνωρου κινήματος των «αγανακτισμένων».

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» (indignados) παρουσιάζει παραδοσιακά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα ανανεωτικές όψεις, που έχουν μια σημασία η οποία υπερβαίνει τα όρια της Ιβηρικής Χερσονήσου

Ας υποθέσουµε ότι οι «αγανακτισµένοι» (δύστυχε Στεφάν Εσέλ, τι σου έµελλε να πάθεις στην Ελλάδα...) θριαµβεύουν, κυβέρνηση και τρόικα αποχωρούν από την Αθήνα µε το ίδιο ελικόπτερο, οι βουλευτές εξαφανίζονται. Και µετά, τι;

Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τους µισθούς και τις συντάξεις, ενώ χωρίς νέο δάνειο λεφτά δεν θα υπάρχουν.

Προ ηµερών ο Γιώργος Παπανδρέου επανέφερε την ιδέατου δηµοψηφίσµατος. Ενώ το ερώτηµα εξακολουθούσε να µη διατυπώνεται, διαβάζαµε µια οργισµένη κυβερνητική ανακοίνωση ενάντια στα ΜΜΕ και τονυπονοµευτικό ρόλο τους στην πολιτική ζωή. Οι κινήσεις αυτές, σε συνδυασµό, θυµίζουν τη ρελάνς που επιχειρούσε σε µια περίοδο πολιτικού κενού ο τότε αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, προτάσσοντας την ανάγκη για την «αυτονοµία της πολιτικής».

Εχει υποστηριχθεί, εντύπως και τηλεοπτικώς σε προωινές εκπομπές, από έγκριτο και σεβαστό συνάδελφο, τον κ. Κασιμάτη -συνεπικουρούμενο από τον κ. Κατρούγκαλο- ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης των ογδόντα εκατομμυρίων ευρώ, που συνοδεύεται από το Μνημόνιο, και συνήψε η Ελλάδα με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον Μάιο του 2010, περιέχει όρο (άρθρο 14 παρ. 5) «παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας» και ότι «πρόκειται για όρο που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου».

Ο Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος θεωρείται ο "πατέρας" του Κέντρου Κοινωνικών Σπουδών, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους κοινωνιολόγους εντός αλλά κι εκτός Πορτογαλίας. "Αποκωδικοποίησε" μιλώντας στην "Αυγή" της Κυριακής τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής εξηγώντας τη σύγκλιση σοσιαλιστών και δεξιών, αλλά και την αποτυχία της αριστεράς.

Η Μαρίζα Ματιάς, ευρωβουλευτής του πορτογαλικού Μπλόκο, μίλησε στην "Αυτή" της Κυριακής για τις εκλογές στην πατρίδα της, την επικράτηση των συντηρητικών σοσιαλδημοκρατών, καθώς και τη μεγάλη υποχώρηση του κόμματός της.

"Θεωρώ ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο, έπρεπε να εξηγήσουμε καλύτερα τις θέσεις μας στον κόσμο. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε την αυτοκριτική μας, γιατί τα αποτελέσματα δεν εξηγούνται μόνο από εξωγενείς παράγοντες, την κακή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, πρέπει να στοχαστούμε βαθιά σε ό,τι αφορά το κόμμα μας."

Η Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2011, θα βρει για τρίτη συνεχή φορά νικητή των εκλογών στην Τουρκία τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Ο Ερντογάν φαίνεται ότι κερδίζει με μεγάλη ευκολία τις 276 από τις 550 έδρες του τουρκικού κοινοβουλίου, που απαιτούνται για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Βασικός στόχος του είναι η μεταρρύθμιση του τουρκικού συντάγματος της χούντας του Κενάν Εβρέν, από τη δεκαετία του 80, προκειμένου να μετατρέψει το πολίτευμα σε προεδρική δημοκρατία γαλλικού τύπου και να εκλεγεί ο ίδιος, το 2014, πρόεδρος απευθείας από το λαό.

Μετά την ήτα της Ν.Δ. στις εκλογές και την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ περίμενα να δω να ξεδιπλώνεται το περίφημο σχέδιο εξόδου από την κρίση που υποτίθεται ότι διέθετε η πολιτική ηγεσία του. Αντ’ αυτού παρατήρησα μία παροχολογία στα χαρτιά και μία νέα προσπάθεια απογραφής του χρέους, τύπου Αλογοσκούφη, με το ποσοστό του σε σχέση με το ΑΕΠ να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα αλλά να μην λαμβάνεται κανένα μέτρο εισροής εσόδων. Έτσι φθάσαμε στην προσφυγή στο ΔΝΤ και στην υπογραφή του περιβόητου μνημονίου.

Ο "πυρήνας" του ελληνικού προβλήματος είναι και παραμένει το μεγάλο χρέος, που συνεχώς αυξάνεται, παράλληλα με την αμφισβήτηση της βιωσιμότητάς του.

Ο συνεχής δανεισμός από την τρόικα, σε συνδυασμό με μια σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, "ταχύτερη" απ’ ό,τι μπορεί να αντέξει η πραγματική οικονομία, ανατροφοδοτεί την ύφεση και καθιστά ανίκανη την οικονομία μας να "αντιδράσει" θετικά, ακόμα και σε σωστά μέτρα.

Πληθαίνουν στην Ελλάδα όσοι απαξιώνουν τα κόµµατα, µιλώντας για κοµµατοκρατία και για τα προβλήµατα που προκύπτουν από αυτή. Σύµφωνα µε αυτούς, το µεγάλο µειονέκτηµα του ελληνικού κοινωνικού σχηµατισµού είναι η ισχυρή θέση των κοµµάτων και αυτή η δεσπόζουσα θέση της ευθύνεται για όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας.

Όταν άκουσα στις ειδήσεις για το κείμενο των 32 "προσωπικοτήτων", προτού να το έχω διαβάσει και χωρίς να γνωρίζω τους υπογράφοντες, είπα, απευθυνόμενος στον εαυτό μου: επιτέλους, έστω και αργά, μιλούν δημόσια κάποιοι άνθρωποι του συγγραφικού, πανεπιστημιακού κατεστημένου, κάποιοι άνθρωποι της τέχνης που κατά τεκμήριο ασκούν ευρύτερη επιρροή στην κοινωνία! Όταν, ωστόσο, το διάβασα -με πολλή προσοχή, όπως όφειλα- κατάλαβα το... υπονοούμενο και χαμογέλασα πικρά!

Ο Ομπάμα ανησυχεί σφόδρα, ο Σόιμπλε είναι αγχωμένος, οι Μπαρόζο, Γιουνκέρ και Ρεν δεν κρύβουν την αμηχανία και την απογοήτευσή τους, ο Φιγιόν προτρέπει για συναίνεση, αλλά τελικά όλα ίσως κριθούν από τις διαθέσεις της Τόνιας Αντωνίου, του Μίμη Ανδρουλάκη, της Χρύσας Αράπογλου και άλλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.