Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια κρίσιμη καμπή στην προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα. Σηματοδοτεί το τέλος της πρώτης περιόδου και εγκαινιάζει μια νέα στη θητεία του αμερικανού προέδρου. Η περίοδος των υποσχέσεων και του αρχικού ενθουσιασμού μετά την ανάληψη της προεδρίας έλαβε τέλος.

-Οι (ευρω)εκλογές τελείωσαν, οι εκλογές έρχονται,
οφείλουμε να πάρουμε τα μέτρα μας
-η Δεξιά έχασε, η Ακροδεξιά κέρδισε,
ας σοβαρευθούμε πριν μας πάρουν τα μέτρα (και όχι μόνο σ’εμάς)
-ο Αλέκος έφευγε ,ο Αλέκος μένει,
η αξιοπιστία αναζητά το μέτρο της (ας την βοηθήσουμε)
- ο Αλέξης μπορεί ; ο Αλέξης θα μπορέσει ;

«Μποϊκοτάρετε τη Νokia επειδή πούλησε στο καθεστώς του Αχμαντινετζάντ τεχνολογία παρακολούθησης των πολιτών»: οι διαδηλώσεις στο Ιράν μπορεί να σταμάτησαν, αλλά το Διαδίκτυο έχει πάρει φωτιά.

Ολοι αποδοκιμάζουμε τη βία, και μάλιστα «από όπου και αν προέρχεται». Και πώς θα ήταν δυνατόν να είναι διαφορετικά; Η ανθρώπινη συμπεριφορά «πρέπει» να υπακούει σε κανονισμούς που εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο κοινωνικής αρμονίας.

Ποιος το περίμενε; Ποιος θα διακινδύνευε πριν μόλις έναν μήνα μια τέτοια «προφητεία»; Οτι δηλαδή θα ξεσπούσε μαζικό κίνημα αντίστασης στο Ιράν.

Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου διαφημίζει στο βιογραφικό του ότι στην παράπλευρη δημοσιογραφική του καριέρα είχε δέκα παραιτήσεις. «Δικός του λογαριασμός», θα πουν κάποιοι, «και μπράβο του». Έλα, όμως, που η κρίση του Τύπου τον κάνει και δικό μας λογαριασμό.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες, με συγχωρείτε που θα σας απασχολήσω με ένα προσωπικό μου όνειρο, μια προσωπική μου ιστορία, ελπίζω να με ανεχτείτε. Πριν από τρία χρόνια, η μακαρίτισσα η πεθερά μου, που ήταν πολύ ζόρικη, πάνω σε έναν καβγά μας σήκωσε το τηγάνι και με χτύπησε στο κεφάλι. Αυτομάτως έχασα τον κόσμο μου και ό,τι θα σας διηγηθώ μου τα είπαν οι δικοί μου, όταν, από ατύχημα πάλι, από τηγάνι, επανήλθα.

Αν και αυτά ανήκουν στη σφαίρα των κυρίων Σταυρακάκη, Βαρώτσου ή του δικού μας σ. Κουρουζίδη, ωστόσο και εμείς οι κοινοί συνασπισμένοι θνητοί διαπιστώνουμε σήμερα ότι πολλάκις οι μετασεισμοί αποδεικνύονται ισχυρότεροι και καταστροφικότεροι από την κυρίως σεισμική δόνηση. Έτσι, πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου, έπεσαν οι αλαζονικές δηλώσεις «σ’ όποιον δεν αρέσει να ζητήσει συνέδριο», οι αμετροεπείς αναφορές περί «δαμανακισμού» για στελέχη όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Φ.Κουβέλης, για να κλείσει το δεκαπενθήμερο με εκβιασμένες «έκτακτες» συνεδριάσεις της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ υπό την απειλή δηλώσεων παραίτησης on camera.

Kάθε χρόνο τέτοια μέρα η ελληνική κοινωνία ζει μια ιδιότυπη «Ημέρα της Μαρμότας». Ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης δημοσιοποιεί την ετήσια αναφορά του. Ολοι μένουμε με το στόμα ανοιχτό για τα επίπεδα διαφθοράς στον δημόσιο τομέα·

Η τρομοκρατία αποτελεί τεκμήριο καθυστέρησης μια κοινωνίας. Όπως επίσης οι συχνές διαδηλώσεις, η αυξημένη βία, οι μονότονα αδιάλλακτες κομματικές αντιπαραθέσεις, η αυθαιρεσία του «παίρνω το νόμο στα χέρια μου» ή του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Γιατί δεν αντιμετωπίζονται, χρόνια τώρα, τα οξυνόμενα σε ακραίο βαθμό πλέον διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, μολονότι «το τι πρέπει να γίνει είναι πια γνωστό και σ΄ αυτό υπάρχει απόλυτη σχεδόν σύμπνοια των οικονομολόγων και των τεχνοκρατών;»- ρώτησε προχθές ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ Μιχαήλ Κορτέσης σε εκδήλωση για τις προκλήσεις της οικονομικής πολιτικής.

Είναι σαφές πλέον ότι το εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών δεν ήταν καλό για το ΣΥΝ και το συμμαχικό του σχήμα το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή για τα εκλογικά δεδομένα της Ελλάδος αποχή, όχι μονάχα στα στρώματα της νεολαίας αλλά και στα ευρέως γνωστά ως δυναμικά μεσαία στρώματα. Αυτό δηλώνει σαφέστατα ότι ο ΣΥΝ δεν κεφαλαιοποίησε την δυναμική της δημοσκοπικής ανόδου αλλά ούτε και την όποια επιρροή μπορεί να είχε στη νεολαία.