Αρχαίος και σύγχρονος πολιτισμός

Οταν ομιλούμε για πολιτισμό, εννοούμε συνήθως το λεγόμενο «εποικοδόμημα», την καλλιτεχνική δημιουργία, τα έργα τέχνης, υλικά και άυλα, του παρελθόντος και του παρόντος. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, με την πολύτιμη κληρονομιά της Αρχαιότητας και του Βυζαντίου, το βάρος του ενδιαφέροντος επικεντρώνεται στην προστασία, στη διαχείριση και στην προβολή αυτής της παρακαταθήκης.

Ο πολιτισμός στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται σήμερα από ένα μεγάλο παράδοξο: από τη μια, ποτέ δεν είχαμε τόσο πολλά και τόσο μεγάλης έκτασης εργοτάξια πολιτισμού και, από την άλλη, ποτέ δεν ήταν τόσο κραυγαλέα η απουσία πολιτικής πολιτισμού, η απουσία ενός «οδικού χάρτη» - για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση της υπουργικής μόδας - με τους κύριους άξονες της πολιτιστικής πολιτικής.

Το πιο ενδιαφέρον με τις πρόσφατες εξελίξεις στην Αργεντινή δεν είναι η χρεοκοπία, γιατί κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού η χώρα δεν απειλείται ούτε με δημοσιονομική κατάρρευση ούτε με υπέρογκα εξωτερικά ελλείμματα. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι θα υποστεί αρκετές συνέπειες σαν να είχε αυτά τα προβλήματα εξαιτίας της δικαιολογημένης απόφασης να μην καταβάλει 1,5 δισ. δολάρια σε ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο που είχε προσφύγει σε αμερικανικά δικαστήρια. Μετά την υποβάθμιση που έγινε θα πληρώνει υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, οι ξένοι θα είναι απρόθυμοι να επενδύσουν και η χώρα θα καταστεί κερδοσκοπικός στόχος για κάποιο διάστημα. Το κόστος για την Αργεντινή θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ποσό που αρνήθηκε να πληρώσει και το ερώτημα είναι γιατί επέλεξε αυτή τη στάση.

Αντισιωνισμός, αντισημιτισμός, ιουδαιοφοβία: οι όροι αυτοί, μαζί με τις παρεξηγήσεις που δημιουργούν, επανήλθαν στο προσκήνιο μετά τις επιθέσεις εναντίον εβραϊκών στόχων που συνόδευσαν μερικές διαδηλώσεις κατά του πολέμου της Γάζας. Και το ερώτημα είναι: μπορείς να είσαι αριστερός, αντίθετος στην πολιτική του Ισραήλ και να μη θεωρηθείς αντισημίτης;

Τι προκύπτει από τον πρώτο κύκλο των επαφών που προκάλεσε η πρωτοβουλία του Φώτη Κουβέλη για την αναζήτηση κοινών τόπων στον ευρύτερο χώρο που η παλαιά πολιτική ορολογία ονόμαζε «δημοκρατικές δυνάμεις»; Κατ’ αρχήν, ότι ως πολιτική κίνηση του βγαίνει - δεν έμεινε στα χαρτιά. Από μια άποψη, μάλιστα, εξελίσσεται και σε κάτι απίθανο ώς τώρα: σε εκ του σύνεγγυς επικοινωνία του ΠαΣοΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ! Η απευθείας επαφή μεταξύ των δύο κομμάτων θεωρείται εκατέρωθεν έγκλημα καθοσιώσεως. Αλλά εφόσον η ΔΗΜΑΡ συζητά με τις αντιπροσωπείες τους με την ίδια ατζέντα, κάτι αλλάζει.

Κι έτσι καταφέραμε να χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα ΚΑΙ για την Αργεντινή. Αφορμή μια δήλωση που, εν τη ρύμη του λόγου του, έκανε πριν από δύο χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν ψύχραιμα να αντλήσουμε μερικά μαθήματα από αυτή την «επιλεκτική χρεοκοπία». Κι έτσι καταφέραμε να χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα ΚΑΙ για την Αργεντινή.

1) Η υποχώρηση του ” συλλογικού” και η κυριαρχία του ιδιωτικού. Η κρίση στην κοινωνική της απόληξη, ιδιωτικοποιείται, εξατομικεύεται.
2) Το έλλειμμα ηγεσίας. Οι υπάρχουσες ηγεσίες αδυνατούν και αρνούνται να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα, να δράσουν τακτικά, να υπερβού…ν τις εμφανείς η λανθάνουσες ματαιοδοξίες τους.
3) Η απουσία επεξεργασμένης ,εναλλακτικής και εφαρμόσιμης στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
4) Η αυταπάτη αρκετών στελεχών της να αυτό-προσδιορίζονται ως προοδευτικοί, ενώ συνειδητά η ασυνείδητα θητεύουν στο νεοφιλελευθερισμό.
5) Η αυταπάτη αρκετών στελεχών της να υπερβούν τις μύχιες τριτοδιεθνιστικές τους εμμονές.

Διαβάζοντας για τη συγκίνηση που προκάλεσαν στον διοικητικό διευθυντή της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη οι αναμνήσεις από τον αγώνα συμπαράστασης προς τον αδελφό σερβικό λαό που έδωσε η ΑΕΚ με την Παρτιζάν Βελιγραδίου το 1999, σκέφτηκα, πάλι καλά που σήμερα, λόγω και της κρίσης, δεν φαίνεται πιθανό κάποια ελληνική ομάδα να τρέξει στο Ντονέτσκ για να παίξει κανέναν αγώνα με την τοπική ομάδα προς υποστήριξη των αγωνιζόμενων κατά του «ουκρανικού φασισμού» αυτονομιστών.

Ο δημόσιος λόγος ενός πολιτικού χωρίζεται σε αυτά που λέει, σε αυτά που αποφεύγει να πει και σε αυτά που προτείνει. Ας αξιολογήσουμε με αυτή τη μέθοδο την τελευταία ομιλία του προέδρου το ΠαΣοΚ Βαγγέλη Βενιζέλου - σε κομματικό ακροατήριο την Τετάρτη.Είπε τα συνήθη: δεν προβλέπονται νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα - εμείς κρατάμε ζωντανή τη χώρα και τη Δημοκρατική Παράταξη - το χρέος είναι βιώσιμο. Δεν είπε τίποτε για τη Γάζα, παρότι είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός και αρχηγός κόμματος με παραδοσιακά στενές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους που σφαγιάζονται εκεί. Και από τις προτάσεις ξεχώριζε μια επανάληψη: «Εμείς μιλάμε και πάλι για την ανάγκη μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης»

Η συμπλήρωση 40 χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το 1974, έδωσε την ευκαιρία να γραφτούν πολλά για τη Μεταπολίτευση, τα επιτεύγματα, τις αδυναμίες, τις παθογένειές της. Γενικά συμμερίζομαι την εκτίμηση του Κ. Σημίτη ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μια χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μια λειτουργούσα δημοκρατία με ελευθερίες που ποτέ άλλοτε δεν είχαν υπάρξει σε αυτόν τον τόπο».

Το κείμενο που δημοσίευσαν βουλευτές του Σύριζα και αρκετά άλλα επώνυμα μέλη του δεν είναι δυνατόν να αιωρούνται στην πολιτική ατμόσφαιρα, να μένουν αναπάντητα και να χρησιμοποιούνται ως πολιτικό όπλο εκείνες οι δυνάμεις που απορρίπτουν την ομοσπονδιακή ρύθμιση, επιμένουν επιστροφή στο παρελθόν, όπου η ελληνοκυπριακή κοινότητα διαχειριζόταν το κυπριακό κράτος και η τουρκοκυπριακή κοινότητα αποτελούσε αντικείμενο Δικαίου.

...Για να επιστρέψει η Δημάρ στην ιδρυτική της ρότα έχει ανάγκη ρυμουλκού που δεν θα είναι άλλο από 1.την πολιτική εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της, που θα προέλθει από τους βουλευτές, τα στελέχη και μέλη που έμειναν μακριά από τις αμφισημίες. 2. Την απόκτηση εμπιστοσύνης από τον αριστερό, προοδευτικό και οικολογικό χώρο μέσα από σαφής πολιτικές τοποθετήσεις π.χ. τη μη στήριξη νέου προέδρου στη παρούσα βουλή 3. την αναζήτηση πολυεπίπεδης στήριξης από τους μελλοντικούς πολιτικούς της συμμάχους ως αντίβαρο της κυβερνητικής περιφρούρησης στην οποία είναι εμπλεγμένη.