Να που φθάσαμε και στα σχέδια της αναδιάρθρωσης του χρέους, με τον υπουργό Οικονομίας να μιλά για 50%! Και από την Ευρώπη να πολλαπλασιάζονται οι δηλώσεις για ελεγχόμενη πτώχευση - δηλαδή στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση. Εξέλιξη που προκαλεί πολλαπλή ανησυχία.
Η ΕΠΙΜΟΝΗ στο επίθετο “ελεγχόμενη” είναι μόνον ευφημισμός, ελαφρότητα και επίδειξη αλαζονείας. Όσοι το υποστηρίζουν τώρα -ή στο παρελθόν και τώρα σιωπούν- ούτε μας λένε ένα ιστορικό υπόδειγμα ούτε μας περιγράφουν το περιβόητο σχέδιο “ελέγχου”.

Όσοι θεωρούν ότι η κατάσταση στην Κύπρο, με τις διασταυρούμενες γεωτρήσεις, εκτονώθηκε, ίσως και να σφάλλουν. Η κατάσταση είναι ακόμη τεταμένη και η Τουρκία δεν αντιδρά πάντα εν θερμώ - στην περίπτωση του ’74 ενήργησε εν ψυχρώ. Εξάλλου, ο Τ. Ερντογάν υπήρξε σαφής: «Θα αναλάβετε στρατιωτική δράση για τις κυπριακές γεωτρήσεις;» ρωτήθηκε. «Όχι ακόμη» απάντησε κι άφησε τον αστερίσκο να κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια των Κυπρίων.

...Μας ερωτούν, καλόπιστα, πολλοί/ές από τον χώρο της αριστεράς, ενταγμένοι/ες ή μη: «Μα γιατί, αφού είναι απόλυτη ανάγκη να ανατραπεί σε κάθε περίπτωση αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δεν ενώνεστε σε ένα ευρύτατο μέτωπο ανατροπής, με τη συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων πέραν των κυβερνητικών και, προφανώς, πέραν της δεξιάς- κεντροδεξιάς; Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, πολιτική δύναμη του διαλόγου, της επιδίωξης των συγκλίσεων, γιατί απορρίπτει ένα τέτοιο σχέδιο που μπορεί να αποτελέσει και εναλλακτική δύναμη εξουσίας;»

Άλλη μία εβδομάδα σοβαρής υποχώρησης των Χρηματιστηρίων ανά τον πλανήτη ήταν η περασμένη, καθώς οι νέες, δυσμενέστερες εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την παγκόσμια οικονομία φάνηκαν να παίρνουν αυτοεκπληρούμενο χαρακτήρα. Δεν ήταν μόνον οι αναθεωρημένες προς τα κάτω προβλέψεις της τελευταίας εξαμηνιαίας έκθεσης για τη μεγέθυνση - 4% το 2011 και το 2012, αντί 4,5% που προβλεπόταν ακόμα τον Απρίλιο, με τις προηγμένες οικονομίες να περιορίζονται σε ένα 1,6% μόλις και όλη τη δυναμική να προέρχεται από τις αναπτυσσόμενες.

Σύμφωνα με πρόσφατη πρόβλεψη του ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος της χώρας μας θα φτάσει το 2012 στο 189% του ΑΕΠ, έναντι 166% το 2011.

Το ύψος του χρέους μίας χώρας έχει μεγαλύτερη σημασία ως ποσοστό του ΑΕΠ, γιατί δείχνει τη δυνατότητα αποπληρωμής που έχει η χώρα με δεδομένο το συνολικό ετήσιο προϊόν της.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των αλλαγών που έχει επωμιστεί με βάση τις συμφωνίες με την τρόικα.

Στην αρχή ο Γ. Παπανδρέου έδινε την αίσθηση στους ευρωπαίους ηγέτες ότι μπορεί να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Οσο περνούσε ο καιρός κατάλαβαν ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί. Σήμερα πλέον δεν είναι σίγουροι για το αν θέλει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι βέβαιοι ότι δεν μπορεί

Εδώ και αρκετά χρόνια, στον τόπο μας, στην Ελλάδα, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη. Απουσιάζει σχεδόν παντελώς από όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, από όλους του πολιτικούς οργανισμούς. Υπάρχουν μόνο μεμονωμένες και ευκαιριακές εκφράσεις κοινωνικής συμπόνιας ή έστω κοινωνικής συμπάθειας, αλλά δεν υπάρχει συνειδητή και διαρκής κοινωνική αλληλεγγύη. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα βαθύ και σταθερό νοιάξιμο για τον άλλον τον διπλανό.

Να ξεκινήσουµε από το θεµελιώδες: ∆εν υπάρχει κανείς απολύτως τρόπος να διατάξει η Ευρωπαϊκή Ενωση ή η Κεντρική Τράπεζα να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Η Ελλάδα δεν είναι συνδεδεµένο µέλος στην ευρωζώνη για να διακοπεί η συµφωνία προσχώρησης όπως γινόταν παλιά µε τα αφρικανικά κράτη και τη Ζώνη του Φράγκου.

Η Ελλάδα έχει εισέλθει εμφανώς στη δυσκολότερη φάση μιας πολυεπίπεδης εθνικής κρίσης, και τα σενάρια εξόδου από αυτήν κυμαίνονται ανάμεσα στο κακό, στο χειρότερο και στο καταστροφικό. Το κακό σενάριο είναι το καλύτερο! Προβλέπει μια συντεταγμένη πορεία σε συνεννόηση με τους θεσμικούς δανειστές (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ).

Παλιότερα, το όνειρο όλων των Ελλήνων ήταν να βρουν λίρες. Η έξοδος από την ανέχεια δεν ήθελε πολλή δουλειά, αλλά λίγη τύχη. Αργότερα, το όνειρο του «τενεκέ με λίρες» αντικαταστάθηκε με το τζακ-ποτ. Χιλιάδες ξημεροβραδιάζονται στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ, προσπαθώντας να πετύχουν τους μαγικούς αριθμούς που θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα.

Σήμερα η παθογένεια της κοινωνίας μας εμφανίζεται μέσα από τη γενικευμένη κρίση σ΄ όλους τους θεσμούς της χώρας, τη δημοκρατία, τη πολιτική, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τον συνδικαλισμό, κλπ.
Το κυρίαρχο πρότυπο άσκησης και διαχείρισης πολιτικής, σ΄ όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό κοινωνικό, με το οποίο οι καθεστωτικές καταρρέουσες και απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας πορεύτηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι οριστικά χρεοκοπημένο και απαξιωμένο. Απαξιωμένο στην συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών και στην ίδια την ιστορία, που αυτή την φορά γράφεται από τους ηττημένους μιας διαλυμένης και πτωχεύσασας κοινωνίας και όχι από τους νικητές. Γιατί νικητές δεν υπάρχουν.

 

Οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες από μια (θεωρητικώς) ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από το ευρώ και από την ευρωζώνη έχουν συζητηθεί εκτεταμένα (δραστική μείωση ευημερίας, καλπάζων πληθωρισμός, συνέπειες για τραπεζικό σύστημα κ.λπ.). Παρά ταύτα, ορισμένοι - και μάλιστα ακαδημαϊκοί - επιμένουν ότι θα μπορούσε να είναι η λύση.