Σύμμαχος ή εκβιαστής;

Αν δεν ήταν υπουργός Άμυνας, ελάχιστοι θα ασχολούνταν μαζί του. Η θέση του όμως και ο θεσμικός του ρόλος τον καθιστούν αυτόχρημα επικίνδυνο. Και ο Πάνος Καμμένος με ένα μπαράζ λεονταρισμών και ανεύθυνων δηλώσεων, που φτάνουν μέχρι την πρόβλεψη επεισοδίου στην Κύπρο, επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους μας. Στο εσωτερικό μολύνει με το ύφος και ήθος που ανέκαθεν τον χαρακτήριζε στη Βουλή. Την ίδια ώρα αυτοαναγορεύεται σε ισότιμο με τον πρωθυπουργό παράγοντα, σε συνεργασία με την Εκκλησία απολύει υπουργούς και γενικότερα ασύστολα και πληθωρικά ασχημονεί. Ποια είναι η εξήγηση αυτής της συμπεριφοράς;

Το «Εξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν» δεν επαρκεί. Νομίζω ότι πίσω από τους όρκους πίστης στην κυβέρνηση και τις ερωτικές εξομολογήσεις προς τον κύριο Τσίπρα, εύκολα διακρίνονται η απειλή και ο εκβιασμός: «Καθίστε καλά γιατί ανά πάσα στιγμή μπορώ να τραβήξω το χαλί κάτω από τα πόδια σας». Και φοβάμαι ότι δυστυχώς επ’ αυτού έχει δίκιο. Τώρα ο κύριος Τσίπρας εισπράττει τα αποτελέσματα της κοντόθωρης επιλογής του να συνεργαστεί με τον κύριο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Τώρα ελλείψει άλλου συμμάχου -γιατί ουδείς έχει αυτοκτονικές τάσεις ώστε να πάρει τη θέση του κυρίου Καμμένου την ώρα της πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ- είναι αναγκασμένος να υπομένει τα καμώματα του συμμάχου του για να κρατηθεί στην εξουσία. Και όσο θα εξαρτάται από τους ΑΝΕΛ για να διατηρήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία τόσο θα αυξάνουν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ από ανθρώπους που διατηρούν κάποια στοιχειώδη αριστερά αντανακλαστικά.

Μπορούμε με ασφάλεια να προβλέψουμε ότι τα έντονα εθνικολαϊκιστικά χαρακτηριστικά για τα οποία επαίρεται ο εν Ελλάδι οπαδός του Τραμπ θα πολλαπλασιάσουν εκδηλώσεις δυσφορίας. Ο εκβιασμός έχει και μια άλλη στόχευση. Επειδή μόνο σε έκτακτες συνθήκες μπορεί να διατηρήσει τον «αναντικατάστατο» ρόλο του, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αποτρέψει επιστροφή στην πολιτική κανονικότητα. Υπονομεύει λοιπόν με τη ρητορική του μίσους κάθε προσπάθεια αναζήτησης στοιχειώδους συναίνεσης. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον αξιότιμο κύριο Βαξεβάνη, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ηρεμήσει τον σύμμαχό του διαβεβαιώνοντάς τον για τη σταθερότητα της συνεργασίας τους.

Συνήθως οι πρόεδροι των ομάδων λίγο πριν απολύσουν τον προπονητή ξορκίζουν και διαψεύδουν το ενδεχόμενο. Στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Και η ευθύνη βαρύνει εξ ολοκλήρου τον πρόεδρο που τον προσέλαβε.