Που πάει ο Συνασπισμός;

Μερικά φαινόμενα στον ΣΥΝ γεμίζουν σκεπτικισμό αφοσιωμένους φίλους και οπαδούς. Το αποτέλεσμα είναι πως χάθηκε ο ενθουσιασμός, η φλόγα πως επιχειρούσαμε κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο, κάτι που ενέπνεε στο να ενταχθείς στην προσπάθεια αδιαφορώντας για τις προσπάθειες και τις θυσίες που συνεπάγονταν. Πολλοί αναρωτιούνται: αξίζει τον κόπο να αναλωνόμαστε σε μια προσπάθεια χωρίς καμία προοπτική, εκτός του να συντηρήσουμε ένα μίζερο μικρό ποσοστό που κι αυτό είναι έξω από το "παιχνίδι" και νάχουμε μια ελάχιστη βάση να στηλιτεύσουμε τον δικομματισμό, τη φτώχεια, την ανεργία, την εξάρτηση και όλα τα κακά του σύγχρονου καπιταλισμού; Μήπως έχουμε γίνει κι εμείς μέρος της κρίσης του συστήματος που επιζητούμε ν’ αλλάξουμε; Χωρίς να μπορούμε να υποδείξουμε δρόμους ρεαλιστικούς, κατανοητούς, που να δείχνουν φως και να δίνουν ελπίδα. Όλα μαρτυρούν μια ιλιγγιώδη στροφή προς τα πίσω. Τα συνέδρια ξανάγιναν "ιερές σύνοδες" που εκπέμπουν τη μόνη αλήθεια και χρησιμοποιούνται για να βουλώνουν τα στόματα των αιρετικών που αρνούνται να δουν -και να κατανοήσουν- το φως το αληθινό που ακτινοβολούν. Και οι αιρετικοί ωθούνται στο περιθώριο, παροπλίζονται, ενοχοποιούνται για τη στασιμότητα, καταλαβαίνουν πως είναι ενοχλητικοί και ανεπιθύμητοι και αντιμετωπίζουν το μεθοδευμένο δίλημμα ή να σιωπήσουν ή να απομακρυνθούν.

Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας ακούστηκε χωρίς διαμαρτυρία η φωνή: "Δεν χωράτε με τις απόψεις σας στο πολιτικό σχέδιο που επεξεργάστηκε το συνέδριο"(συγγνώμη, η Ιερά Σύνοδος). Και μ’ αυτό το ανατριχιαστικό σκεπτικό - του οποίου μύρια δεινά έπονται- καρατομείται ένα επιφανές στέλεχος του ΣΥΝ, από τους πιο μαζικούς και αποδεκτούς από την κοινωνία για τους αγώνες του ηγέτες της αριστεράς, ο σ. Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Δηλαδή, Ο Μιχάλης έκανε το ... λάθος να αποδεχτεί πρόταση του προέδρου του ΣΥΝ σ. Αλέκου Αλαβάνου να είναι υποψήφιος για δήμαρχος στις δημοτικές εκλογές! Και μαζί με άλλους σ. υποστηρίζει την ανάγκη πλατιών συνεργασιών αποδεσμευμένος από την ατυχή σεκταριστική περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ. Προεξοφλώντας τα αποτελέσματα των εκλογών, θυμίζω την κραυγή του Ν.Ζαχαριάδη, που πίσω από αυτήν έκρυβε τις παταγώδεις αποτυχίες του : "Η γραμμή σωστή, η εφαρμογή της λάθος".

Είναι, λοιπόν, ώρα να ξανασκεφτούμε την πολιτική μας γραμμή και εν όψει των δημοτικών και γενικότερα. Πρέπει να αποφασίσουμε: Πώς πιστεύουμε πως θα ανοίξουμε τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, που είναι ο σταθερός μας στόχος; Μέσα από τη βία; Ή με δημοκρατικό δρόμο; Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται, η μεγίστη δυσφορία πλατιών λαϊκών στρωμάτων, η οργή και η απογοήτευση, η ατέλειωτη διεύρυνση της ψαλίδας ανάμεσα στη φτώχεια και τον προκλητικό πλούτο, η αποτυχία όλων των "λαοπρόβλητων" κυβερνήσεων να λύσουν στοιχειώδη προβλήματα των πολλών, η καθημερινή πίεση εις βάρος των δημόσιων και των ατομικών ελευθεριών, γεννούν τη δυσπιστία στην αποτελεσματικότητα των δημοκρατικών μεθόδων, ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία και φέρνουν στη σκέψη ιδέες για την προσφυγή σε βία. Η απελπισμένη κραυγή "θα υπερασπίσουμε με ζωή ή με θάνατο το δικαίωμα να υπάρχουμε με αξιοπρέπεια εμείς και τα παιδιά μας" που ακούγεται από τους απολυμένους-ες των εργοστασίων και όσους σπρώχνονται στην ανεργία, την πείνα και το περιθώριο, εκφράζει μια πραγματικότητα που δείχνει πως φτάνουμε στα όρια της ανοχής και της αυτοσυγκράτησης και πως σ’ αυτές τις συνθήκες μπορούν να ξαναγεννιούνται ιδέες βίαιων αντιδράσεων. Τα γεγονότα του Παρισιού αυτών των ημερών κάτι σηματοδοτούν.

Εμείς, η ανανεωτική αριστερά του ΣΥΝ, από χρόνια έχουμε κάνει την επιλογή μας. Είναι η πορεία προς τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Μια πορεία μέσα από τους θεσμούς, με την αξιοποίησή τους με την κατάκτηση όλο και πιο καίριων θέσεων όχι για την ένταξη στο σύστημα, για την απάρνηση ή την καταπίεση των κοινωνικών δικαιωμάτων, με πρώτο το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή, αλλά για την απελευθέρωση και την ικανοποίησή τους. Όμως αυτή η επιλογή, που δικαιώθηκε και από την κατάρρευση του συστήματος του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, σημαίνει ταυτόχρονα την αδιάκοπη προσπάθεια για τη συγκρότηση της πλατύτερης δυνατής κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας για την υπερνίκηση των αντιδράσεων των κατεστημένων συμφερόντων. Αυτή την προσπάθεια υπονομεύει η ελλιπής κατανόηση του τι σημαίνει "πάλη μέσα από τους θεσμούς" που εκφράζεται είτε με τις ανόητες κατηγορίες για "θεσμολαγνία" είτε με την ενθάρρυνση ακόμη πιο ανόητων και τελείως αφιλοσόφητων θεωριών και πρακτικών που επικαλούνται τον βαρύγδουπο τίτλο "αντιεξουσιαστικές" και χάρη στην ιδεολογική ανοχή της αριστεράς ασκούν μια φθοροποιά επίδραση στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα πιο "επαναστατημένα" (όχι επαναστατικά) στρώματα της νεολαίας. Αυτή την επιλογή αντιστρατεύεται καθαρά και απόλυτα η ηγεσία του ΚΚΕ που αγνοεί την τεράστια σημασία του θεσμού της αυτοδιοίκησης, τον αναγορεύει σε εργαλείο του συστήματος και γυρίζει την πλάτη στη μεγάλη του συμβολή στους αγώνες για τη δημοκρατία, την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού και την εκπαίδευσή του στη λαϊκή συμμετοχή. Από αυτή την επιλογή της εμμονής στην πρόοδο μέσα από τους θεσμούς κατά τη γνώμη μου παρεκκλίνει και η σημερινή γραμμή του ΣΥΝ.

Αλλά το αύριο της δημοκρατίας μας δεν είναι θέμα μόνο του ΣΥΝ. Είναι θέμα και των πλατιών μαζών που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ ακόμα και των λαϊκών ανθρώπων που στηρίζουν τη Ν.Δ. είναι θέμα των σύγχρονων κινημάτων, που με την πρωτοτυπία τους, τη φρεσκάδα και την ευρηματικότητά τους ζωογονούν την κοινωνία, τσαλαπατούν τα κατεστημένα συμφέροντα και αντιλήψεις και ψυχανεμίζονται το αύριο. Συνεπώς η σκόπευσή μας για πλατιά συμμαχία για την πρόοδο πρέπει να περιλαμβάνει και αυτούς ανεξάρτητα από τις βαθιές διαφωνίες με την ηγεσία του. Ένας όρος είναι να προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις στα προβλήματα όπως αυτές της ομάδας Δραγασάκη για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης κ.ά. Μια εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα, με λαϊκές συνελεύσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις α λα Λαμπράκηδες, ανοιχτό διάλογο με όλους τους πολίτες, χωρίς σημαίες και αρχηγισμούς θα ήταν μια σπουδαία εκκίνηση για την αναγέννηση του πάθους για την πολιτική και την επανεμφάνιση του λαού στο προσκήνιο.