Ο Ζόραν Ζάεφ μπροστά στο δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών στις 30 Σεπτεμβρίου:

Απορρίπτει: «Μια νίκη του «όχι» θα σήμαινε πλήρη απουσία ελπίδας, την απόλυτη απομόνωση της χώρας. Ισως τα δυτικά Βαλκάνια να επέστρεφαν πιθανόν σκοτεινά χρόνια του παρελθόντος που όλοι θυμόμαστε πώς ήταν».

Εγκρίνει: «Ονειρευόμασταν επί 27 χρόνια αυτή τη στιγμή και σήμερα είμαστε ένα βήμα μακριά από το όνειρο. Μια αποτυχία στο δημοψήφισμα δεν αποτελεί επιλογή. Είμαι τόσο πεπεισμένος για την επιτυχία που δεν εξετάζω άλλες επιλογές»,

Ο κ. Τσίπρας πέρασε από τον αντιπολιτευτικό στον κυβερνητικό λαϊκισμό. Υποσχέθηκε αρκετά δις ευρώ σε μία παλαιοκομματικού τύπου προεκλογική παροχολογία, όχι για ένα έτος, αλλά για την επόμενη τετραετία, ενώ γνωρίζει ότι δεν θα είναι στην κυβέρνηση. Επιχείρησε έτσι να προκαλέσει σύγχυση. Από την άλλη, ο κ. Μητσοτάκης δεν έκανε καμιά αναφορά σε ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Αμφισβήτησε την υπαρκτή διαχωριστική γραμμή αριστεράς – δεξιάς την στιγμή που η χώρα πρέπει να έρθει στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, με μια κεντροαριστερή και μια κεντροδεξιά παράταξη που αναμετρώνται προγραμματικά και όχι στη βάση του λαϊκισμού.

Όταν προ καιρού φίλος ξένος ιστορικός με ρώτησε αν αληθεύει ότι η πλειονότητα των υπουργών των ελληνικών κυβερνήσεων μετά το 2015 αποτελείται από πρώην κομμουνιστές, τον κοίταξα με αμηχανία. Όχι τόσο γιατί δεν ήξερα την απάντηση –που, όντως, δεν την ήξερα– όσο γιατί συλλογίστηκα ότι το να ήταν ή να μην ήταν οι πρώην κομμουνιστές πλειοψηφία δεν είχε δα και τόσο μεγάλη σημασία: τόσα και τόσα γεγονότα έχουν συμβεί από τις νεανικές «αμαρτίες» όλων μας, τόσες και τόσες προσωπικές ιστορίες έχουν σημαδέψει τη ζωή του καθενός μας, ώστε οτιδήποτε και να είχε συμβεί παλαιότερα να μη μετρά πλέον

Πριν από τη Σουηδία ήταν η Ιταλία, πιο πριν η Δανία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, και πάνω απ’ όλα οι ΗΠΑ. Κατά τα φαινόμενα, έπεται συνέχεια. Η ενίσχυση της Ακροδεξιάς σπέρνει τον τρόμο, αλλά δεν αποτελεί πλέον είδηση.

Τον τελευταίο καιρό έχω διαβάσει αναλύσεις επί αναλύσεων για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Η οικονομική κρίση που έφερε ανεργία και λιτότητα, η διάχυτη παραδοχή πως το ισχύον είναι μονόδρομος, η βαθμιαία παρακμή των παλιών ιδεολογικών παρατάξεων, η αίσθηση ότι δεν ελέγχουμε το τι μας συμβαίνει κ.ο.κ. Διαφορετικές, γόνιμες και συγκλίνουσες οπτικές γωνίες, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι καμία απ’ αυτές δεν είναι από μόνη της η ορθή διάγνωση.

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν μπορεί να σταματήσει την ιδιωτικοποίηση της Εγνατίας γιατί ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, όπου την έβαλαν οι προηγούμενοι.

Η κυβέρνηση δεν γνωρίζει αν υπάρχουν ακόμη και αρχαιολογικοί χώροι που μεταφέρθηκαν στο Υπερταμείο για αξιοποίηση και εγγύηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, ενώ η ίδια ψήφισε τον νόμο του Υπερταμείου, έφτιαξε τη λίστα των περίπου 10.000 ακινήτων και υπέγραψε τη μεταφορά τους στο Υπερταμείο για 99 χρόνια.

Τελευταία στην πολιτική συζήτηση τίθεται το θέμα της συγκρότησης προοδευτικού πόλου απέναντι στην νεοφιλελεύθερη δεξιά.
Ο Πρόεδρος της Βουλής με ολοσέλιδο άρθρο του μιλάει για ανασύνθεση του γενικότερου τοπίου της κεντροαριστεράς, και ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στο Συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ. μίλησε για έναν αστερισμό δυνάμεων, μια μεγάλη παράταξη με πολλά και διάφορα πολιτικά υποκείμενα.
Εδώ επισημαίνω, ότι υπάρχουν και ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές που ισχυρίζονται ότι η στάση που τήρησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015 μοιραία τον οδηγεί σε αναζήτηση πλέον σοσιαλδημοκρατικής ταυτότητας.