Στο σκάνδαλο Folli Follie υπάρχουν ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ότι ορκωτός εκτιμητής ήταν το ίδιο πρόσωπο σταθερά επί μία 25ετία περίπου. Ή, άλλη, ότι πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου της εταιρείας είχε τοποθετηθεί ένας ηλικιωμένος κύριος, στενός συγγενής, εξαιρετικός γνώστης της οδοντιατρικής αλλά μάλλον όχι της λογιστικής. Υπάρχουν και γραφικές πινελιές, όπως ότι η Ε&Υ (η οποία εκλήθη να ελέγξει την εταιρική χρήση του 2017…) είχε χρίσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Folli σε «Επιχειρηματία της Χρονιάς», το 2015.

Ο μήνας Σεπτέμβριος, που σήμερα τελειώνει, στο πολιτικό πεδίο,
σημαδεύτηκε καθοριστικά από την παρουσία των δύο μονομάχων του μικρού
πλέον δικομματισμού, στη 83 η ΔΕΘ.
Φέτος όμως έχει μια ξεχωριστή αξία γιατί, όπως και να έχουν τα πράγματα, δεν
φαίνεται ότι στην … 84 η ΔΕΘ οι εικόνες θα είναι ίδιες!
Πριν από το πολύ-εκλογικό έτος 2019, ακούσαμε και τα δύο διαδοχικά
Σαββατοκύριακα τις δύο εκδοχές διακυβέρνησης. Διαφορετικές, όντως!
Την «Θεσσαλονίκη» του κ. Τσίπρα και την «Θεσσαλονίκη» του κ. Μητσοτάκη.

Η πιο συχνά συναντώμενη ερμηνεία των συνεχόμενων ηττών της σοσιαλδημοκρατίας είναι πως αυτή «δεν είναι αρκετά αριστερή, υποχώρησε στον νεοφιλελευθερισμό, στο κεφάλαιο, στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, στους Γερμανούς, στους Αμερικανούς» και ποιος ξέρει πού αλλού. Μια τέτοια «ερμηνεία» πλεονεκτεί γιατί είναι απλούστατη και επιδερμική. Απόρροια μιας «οκνηρής σκέψης». Αποτέλεσμα μιας τέτοιας ερμηνείας είναι και η πρόταση του πρόεδρου της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών κ. Ούντο Μπούλμαν για τη συγκρότηση μιας «προοδευτικής συμμαχίας» μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και ριζοσπαστών αριστερών για να αντιμετωπίσουν από κοινού «τη Δεξιά και την Ακροδεξιά».

Το ερώτημα που έθεσε η εφημερίδα που μας φιλοξενεί ήταν ένα από αυτά που με απασχόλησαν ιδιαίτερα στο πρόσφατο βιβλίο μου «Ποια Αριστερά;» (εκδόσεις Πόλις, 2017). Το συμπέρασμά μου, έπειτα από έντονο και αναστοχαστικό προβληματισμό, είναι ότι για τον ευρωπαϊκό χώρο το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να ιδωθεί μεμονωμένα. Περνάει μέσα από τη συνολικότερη αναδιάταξη του προοδευτικού χώρου, που θα αποβλέπει στη σταδιακή οικοδόμηση μιας Νέας – πλουραλιστικής, δημοκρατικής και ρηξικέλευθης – Αριστεράς, η οποία μάλιστα πρέπει να οργανωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο

Η κίνηση της αυτόφωρης διαδικασίας κατά δημοσιογράφων και του εκδότη της εφημερίδας «Φιλελεύθερος», μετά από μήνυση του Π.Καμμένου, ξεσήκωσε -και δικαιολογημένα- πολιτική θύελλα. Είναι, ωστόσο, αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στην αρχική αντίδραση των κομμάτων, κανένα δεν έθεσε θέμα κατάργησης της σχετικής διάταξης της παραγράφου 3 του άρθρου 242 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, με την οποία χαρακτηρίζονται πάντοτε ως αυτόφωρα τα εγκλήματα που τελούνται δια του Τύπου. Μόνη εξαίρεση απετέλεσε Το Ποτάμι, που κι αυτό όμως περιορίστηκε στην επισήμανση ότι η διάταξη θα πρέπει «κάποια στιγμή» να καταργηθεί.

«Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί» διαπίστωσε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1923. Αυτό επανέλαβε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για τις συντάξεις, μεταθέτοντας την προθεσμία νωρίτερα. Συνειδητοποίησε ότι οι συντάξεις απευθύνονται σε θνητούς, των οποίων η σύντομη παραμονή στον μάταιο τούτο κόσμο (υποθέτουμε η ματαιότης είναι βασικό συστατικό του Συνταξιοδοτικού της Ελλάδας) αποδεικνύεται η λύση στο αδιέξοδο και καθιστά την περικοπή που ψήφισε απλώς στυγνό δημοσιονομικό μέτρο.

Ατυχώς, ο υπουργός δεν προσέτρεξε στην πλήρη παραπομπή. «Αλλά αυτή η μακρά περίοδος παραπλανεί ως προς τα τρέχοντα

Οι στίχοι είναι παλιοί και γνωστοί ήδη από τα ρομαντικό χρόνια του 19ου αιώνα, τότε που μεσουρανούσε το άστρο του Αλεξάνδρου Σούτσου: Είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις / της Αρχής τους Υπαλλήλους, τους Κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους· / είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις. Η πρόσφατη δίωξη και το «αυτόφωρο» των δημοσιογράφων του Φιλελευθέρου για ένα πρωτοσέλιδο με τίτλο «Ανήθικο πάρτι» έφερε στο προσκήνιο της δημοσιότητας πολλά προβλήματα, που εδώ και καιρό, ναρκοθετούν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών: ένα τυποκτόνο νόμο, τη δυσανεξία της κυβέρνησης στην πολιτική κριτική, την επιλεκτική κατασκευή εχθρών.

Την Παρασκευή, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας συνέβη ένα έγκλημα απερίγραπτης βίας.
Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί βία και να αφαιρεί ζωές.
H Ελληνική πολιτεία δεν επιβάλει την θανατική ποινή. Ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής είναι απόλυτος. Για κάθε παραβατική πράξη, για κάθε έκνομη ενέργεια οφείλουμε ως κοινωνία να λειτουργούμε με την νόμιμη απόδοση ποινής και όχι με την αυτοδικία και τον νόμο του Λυντς.
Καταδικάζουμε τη χρήση βίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κανονικοποίησή της σε βαθμό που η κοινωνία να αδιαφορεί.
Έχασε τη ζωή του ένας ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής, αγωνιστής κατά του HIV, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας άνθρωπος που έχει πέσει ξανά και ξανά θύμα ξυλοδαρμού και ομοφοβικής βίας. Εκφράζουμε τη θλίψη μας για το χαμό του Ζακ Κωστόπουλου.