Για να το πω κομψά, σκοτίστηκα για τις παρελάσεις. Έχω ξαναγράψει ότι οι μαθητικές παρελάσεις (που μόνο στην Ελλάδα και στην Τουρκία γίνονται), αποτελούν ακραία μιλιταριστική τακτική διαπαιδαγώγησης και θα έπρεπε να καταργηθούν. Είμαι υπερήφανος που δεν παρέλασα ποτέ ως μαθητής, αν και αριστούχος – τα πλεονεκτήματα του να είσαι κοντός. Θυμάμαι βέβαια πάντοτε με νοσταλγία τα εφηβικά φλερτ, που σηματοδοτούσαν την έναρξη της χρονιάς. Τα ραντεβού μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και στην συνέχεια, τα εαρινά ερωτικά σκιρτήματα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Βήμα της Κυριακής αναδεικνύεται μια ακόμη φορά η σταθερή αύξηση των ποσοστών της Δημ. Αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα από 2.3% (εκτίμηση της χωρίς ανάγωγη της Κάπα Research) τον προηγούμενο μήνα το ποσοστό της Δημ. Αριστεράς κυμαίνεται στο 4.2% (χωρίς ανάγωγη). Με αναγωγή το εκλογικό ποσοστό ανεβαίνει στο 5.7% . Αναλυτικά τα αποτελέσματα με αναγωγή είναι : ΝΔ 30% , Πασοκ 20% , ΚΚΕ 12,4% , Λαος 8,5% Συριζα 7% , Δημ. Αριστερά 5,7% , Οικ. Πράσινοι 4,6% , Δημ. Συμμαχία 3,5% , Άρμα 2,4% , λοιπά 5,6%.

Τέλος στην ερώτηση για το πιο δημοφιλή πολίτικο πρόσωπο ο Φ. Κουβέλης αναδεικνύεται πρώτος με 56 % θετικές γνώμες.

Πολλά κρίσιμα σημεία μένει να διευκρινιστούν στην κατʼ αρχήν συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης την Πέμπτη τα ξημερώματα. Παρά τη μεγάλη ευφορία των αγορών, οι αμφιβολίες εντείνονταν όσο προχωρούσε η μέρα. Ιδίως όσον αφορά την περικοπή του τμήματος του ελληνικού χρέους που κατέχουν τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και άλλοι ιδιωτικοί φορείς κατά 50%, ανοικτό είναι το ερώτημα πόσοι θα μετάσχουν «εθελοντικά», όπως προβλέπεται. Και συναρτάται με τους όρους / κίνητρα που δεν έχουν ακόμα οριστεί. Μια ομαλή, με αυξημένα έστω κοινωνικά βάρη, πορεία για τη χώρα δεν έχει ιχνογραφηθεί, διόλου δεν προτείνεται ως εξασφαλισμένη.

Όταν πριν από δύο χρόνια το κόμμα της Αριστεράς στη Γερμανία άρχιζε τη μακρά προετοιμασία για το προγραμματικό του συνέδριο ήταν ένα νεαρό κόμμα υπό διαμόρφωση και πολλά υποσχόμενο. Μόλις είχε βγει από τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 με ένα εντυπωσιακό 12%, η διεισδυτικότητά του στα δυτικά κρατίδια της χώρας αυξανόταν συνεχώς -στα ανατολικά ήταν από καιρό σχεδόν λαϊκό κόμμα- και οι μάχες που έδινε πρωτίστως για τα εργασιακά δικαιώματα και για μια δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος σε μια Γερμανία συνεχούς συμπίεσης των κοινωνικών παροχών κέρδιζαν τον σεβασμό όλο και πλατύτερων στρωμάτων.

Η πρώτη εικόνα, μετά τις αποφάσεις για το ευρωπαϊκό χρέος και το ελληνικό, είναι ότι πρόκειται για ένα τετελεσμένο γεγονός με μεγάλη “δύναμη πυρός” - οικονομική και πολιτική. Και ότι η ελληνική κυβέρνηση ανακτά κάποια πρωτοβουλία κινήσεων και στο εσωτερικό μέτωπο μετά την τρομερή πίεση του περασμένου μήνα.
ΑΝ ΚΑΙ δεν γνωρίζουμε, λίγες ώρες μετά τη συμφωνία, τις λεπτομέρειές της -ορισμένες από τις οποίες είναι κρίσιμες- οι δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν δεν δημιουργούν την υποψία ότι η συμφωνία του Οκτωβρίου θα έχει την τύχη εκείνης του Ιουλίου, να πεταχθεί δηλαδή στα σκουπίδια πριν καν εφαρμοστεί.

Θα πρέπει να έχετε παρατηρήσει ότι δεν χρησιμοποιώ βαριές εκφράσεις στα άρθρα μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Πρώτον γιατί η φράση «χρήσιμοι ηλίθιοι» έχει ενσωματωθεί στην πολιτική ορολογία από τότε που την χρησιμοποίησε ο Λένιν και δεύτερον γιατί μου είναι δύσκολο να περιγράψω με ελαφρύτερους όρους την συμπεριφορά και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης.

Καθώς ο βόμβος της συζήτησης σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει η νέα «συμφωνία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης αντηχεί ακόμα στʼ αυτιά μας, έπειτα από μια μακρά νύχτα κατά την οποία παρακολουθούσαμε γεμάτοι ανησυχία τις διαπραγματεύσεις των ηγετών μας, είναι εξαιρετικά εύκολο να χάσουμε από τα μάτια μας τη μοναδική αλήθεια για τη νέα αυτή εξέλιξη στο σήριαλ της κρίσης του ευρώ: δεν υπήρξε καμιά συμφωνία.

Και μια Αριστερή-Πατριωτική πρόταση για την καθιέρωση του εορτασμού της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ από τους Ναζί, στις 12 Οκτωβρίου, αντί του ανιστόρητου εορτασμού της ΚΗΡΥΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (28 Οκτ.)

Κανείς αληθινός δημοκράτης δεν θα ήθελε να συμβούν αυτά που συνέβησαν σήμερα στις παρελάσεις, σε όλη τη χώρα – κανείς, υπό κανονικές συνθήκες εννοείται…
Όμως σήμερα οι συνθήκες είναι, ολοφάνερα, έκτακτες. Κι οι συμβολισμοί, καθεστωτικοί και άλλοι, χάνουν μοιραία το κύρος και την άλω που τους περιβάλλει, καταρρέουν κενοί περιεχομένου όταν η αδικία κι η κοροϊδία περισσεύουν – και μάλιστα από τη μεριά εκείνων που οφείλουν πάνω απ’ όλους να υπερασπίζονται τα σύμβολα και το ιστορικό τους περιεχόμενο: τους πολιτικούς ταγούς.

Είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση των πολιτών και δημοκρατικό δικαίωμα οι διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό από το να εμποδίζεται η παρέλαση, η οποία αναφέρεται στην τιμή και στη μνήμη του αντιφασιστικού αγώνα του ελληνικού λαού.

Είναι ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας, αλλά και προσβάλλουν μια σημαντική μέρα όπως η σημερινή που συμβολίζει το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα.

Οι εξελίξεις στη Σύνοδο Κορυφής επιβεβαιώνουν αυτά που φαίνονταν ως ένδειξη μέχρι πριν από λίγες ημέρες: η ευρωζώνη είναι αποφασισμένη να βγάλει από τη μέση το «πρόβλημα Ελλάδα», ώστε να επικεντρωθεί στα μεγάλα προβλήματα, όπως η Ιταλία. Από τη στιγμή που οι προθέσεις των Γερμανών έγιναν διαφανείς, όλη η φιλολογία για κατάρρευση σύμπαντος του χρηματοπιστωτικού συστήματος από την ενεργοποίηση των CDS και των δεκάδων παραγώγων προϊόντων που υποτίθεται είχαν κτιστεί πάνω σ’ αυτά, σταμάτησε. Η προγραμματιζόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σταμάτησε και τη φιλολογία περί μεταστάσεως.

Η απόφαση εξυπηρετεί ως ένα βαθμό τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Υπάρχουν, όμως, σε εκκρεμότητα τα μεγάλα ζητήματα της παρατεταμένης βαθιάς λιτότητας, της αποτελεσματικότητας και της ικανότητας των ασφαλιστικών ταμείων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τους ασφαλισμένους. Δηλαδή ένα ζήτημα που αφορά στον πυρήνα της λειτουργίας του κοινωνικού κράτους.
Εξακολουθεί να είναι σε εκκρεμότητα και να παραμένει διεκδίκηση η εκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας.
Στο βαθμό που δεν θα πρόκειται για τεχνική βοήθεια, αλλά για μία βαριά εποπτεία, αυτή θα πρέπει να αποκρουστεί. Δεν έχει ανάγκη η χώρα από βαριά εποπτεία, ίσως έχει ανάγκη μόνο από παροχή τεχνικής βοήθειας και τεχνογνωσίας.
Η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει στην επί της ουσίας πολιτική της ενότητα, στην ουσιαστική συνοχή της. Αυτή η Ευρώπη χρειάζεται για τα κράτη μέλη της και για τους λαούς της Ευρώπης.

Στην περίοδο της κρίσης οι μαζικές περικοπές προσωπικού θεωρούνται ως ένα βασικό εργαλείο αντιμετώπισης των κοστολογικών πιέσεων που δέχεται μια επιχείρηση. Θεωρείται ότι με την μείωση του μισθολογικού κόστους θα επέλθει ανάσα στην ανταγωνιστικότητα των παραγομένων προϊόντων αλλά και ότι θα βελτιωθεί η απόδοση της επένδυσης (ROI). Η εμπειρία όμως του κόσμου των επιχειρήσεων έχει δείξει τα προβλήματα που δημιουργούνται από την μαζική περικοπή προσωπικού.