Για να αλλάξει η ρότα της χώρας πρέπει να συνεργαστούμε
Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Οι άλλοι πρωταγωνιστές. Συνέντευξη στο Σταύρο Θεοδωράκη, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2009-02-28
Τα τελευταία χρόνια κάποια σαββατιάτικα μεσημέρια τον συναντούσα στο «Φίλιον», στις παρυφές του Κολωνακίου. Και βέβαια, στα βιβλιοπωλεία. Να «ανακατεύει» λογοτεχνία, πολιτική, ιστορία, οικολογία. Τώρα που το σκέφτομαι, γι΄ αυτό τον αγαπούσαμε τότε στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Μας δίδασκε- αρχές της δεκαετίας του ΄80- για την ΕΟΚ, αλλά μας μιλούσε και για τον έρωτα. ΄Η «πηδούσε» από τη Μεσόγειο στην Κίνα με την άνεση του κοσμοπολίτη που δεν τον βαραίνουν τα σύνορα. Και ο λόγος του είχε πάντοτε μια απλότητα που σε γοήτευε. Ένας δάσκαλος της λογικής με απαντήσεις γεμάτες ερεθιστικά ερωτηματικά.
Η Μπάρμπαρα Ε. έκανε ένα λάθος. Όταν προσελήφθη στο σούπερ μάρκετ δεν φρόντισε να υπάρχει στο συμβόλαιό της ένας όρος, μια ρήτρα όπως λένε, που να την προστατεύει από τα «διαφυγόντα κέρδη».
Στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ενωση κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο. Δύο περήφανοι σταχανοβίτες δούλευαν σε μια πλαγιά ανοίγοντας τρύπες. Ο ένας με την τσάπα έσκαβε και ο δεύτερος με το φτυάρι ακολουθούσε κλείνοντας τις τρύπες. Κάποιος περαστικός απόρησε: «Τι κάνετε εδώ;».
Η προβολή στην Ελλάδα του φιλμ του Αντρζέι Βάιντα «Κατίν» ατύχησε πολλαπλά. Κατ’ αρχήν ατύχησε όσον αφορά την προβολή του σε μιάμιση αίθουσα την πρώτη εβδομάδα και σε μισή τη δεύτερη και ύστερα. Ατύχησε όσον αφορά την κριτική του παρουσίαση από τους κριτικούς κινηματογράφου και ατύχησε όσον αφορά και τον διάλογο που «αναπτύχθηκε» στα διάφορα μπλογκς.
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο που ξέσπασε η χρηματοοικονομική κρίση στις ΗΠΑ, για να επεκταθεί αμέσως στην Ευρώπη, στις άλλες ηπείρους κατόπιν βυθίζοντας την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση, οι κυρίαρχες επί τρεις δεκαετίες αντιλήψεις για τη σοφία των αυτορρυθμιζόμενων αγορών και την ελαχιστοποίηση της παρέμβασης του κράτους έχουν ανατραπεί. Κανείς δεν τις υποστηρίζει πλέον.
Ο Δ. Παπαδημούλης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη επιλογή των μελών του Συνασπισμού
Η Ανανεωτική Αριστερά με τον ευρωπαϊσμό, ως συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς της, αγωνίζεται για την προώθηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, η οποία σήμερα, υπό τις συνθήκες της παρούσας πολυεπίπεδης διεθνούς κρίσης, αποτελεί τη ρεαλιστικότερη προοδευτική διέξοδο προς μια νέα δημοκρατική παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Μετά από μια άψογη και διεξοδική ακροαματική διαδικασία,
το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης αθώωσε την περασμένη Δευτέρα οκτώ «επίορκες» - κατά τον κ. Στυλιανίδη - βαθμολογήτριες των Αγγλικών στις Εισαγωγικές Εξετάσεις του 2007.
Μια απόφαση εναρμονισμένη με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που απέδωσε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», ρίχνοντας άπλετο φως στην πολύκροτη υπόθεση, και δικαίωσε τόσο τις βαθμολογήτριες όσο και τον αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος που τις συμπαραστάθηκε.
Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΜΑΣ, Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
Δημοσιευμένο: 2009-02-23
Η ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική ή δεν θα υπάρξει, ήταν το χαρακτηριστικό δίλημμα που έθεσε ο Δ. Παπαδημούλης ενόψει της κρίσιμης μάχης των ευρωεκλογών. Μιλώντας χθες σε εκδήλωση με τη συμμετοχή 500 ατόμων, που είχε χαρακτήρα αποτίμησης της θητείας του στις Βρυξέλλες, παρόντος του Λεωνίδα Κύρκου, του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα, των βουλευτών Φ. Κουβέλη, Θ. Λεβέντη , Ν. Τσούκαλη, Α. Φιλίνη, και στελεχών του ΣΥΝ, ο Δ. Παπαδημούλης αναφέρθηκε στην ευρωπαϊκή αριστερά και τις επερχόμενες ευρωεκλογές, διαπιστώνοντας πως "η βαθιά κρίση βρίσκει πλήρως ανέτοιμη την ελληνική οικονομία και την κυβέρνηση", τονίζοντας πως “η χώρα χρειάζεται σοβαρές και μεγάλες αλλαγές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, στην ασκούμενη πολιτική, το πολιτικό σύστημα, τη λειτουργία της διοίκησης”.
Εχει κανείς την εντύπωση πως η ελληνική κοινωνία είναι κομμένη στη μέση. Η πρώτη εκδοχή αυτού του τεμαχισμού σχετίζεται με την εξουσία και τον πλούτο. Από τη μια μεριά έχουν «βολευτεί» οι έχοντες και οι κατέχοντες, το κατεστημένο, το σύστημα κι από την άλλη επιβιώνουν (με λιγότερες ή περισσότερες πιθανότητες) οι χαμένοι του οικονομικού ανταγωνισμού. Η άλλη εκδοχή δεν τέμνει τα κοινωνικά στρώματα καθέτως όπως η προηγούμενη αλλά οριζοντίως. Ανεξαρτήτως δηλαδή των ποσοτικών χαρακτηριστικών κάθε ομάδας (χρήμα, θέσεις, αγαθά) αυτές διακρίνονται κυρίως από τα ποιοτικά τους στοιχεία.
Περισσότερη ανεργία ή ακόμη πιο ευλύγιστες εργασιακές σχέσεις; Το ερώτημα βρίσκεται στα χείλη όλων, με τη μορφή επιτακτικού διλήμματος. Οι τραπεζίτες, οι εργοδότες και οι κατ΄ επάγγελμα φιλελεύθεροι το βροντοφωνάζουν με αυτάρεσκη βεβαιότητα, οι πολιτικοί άνδρες το υπαινίσσονται με εύλογη δυσφορία, οι συνδικαλιστές προσπαθούν να το αποφύγουν με ρητορικούς εξορκισμούς.
Αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας έβρισκε το κουράγιο να διατυπώσει την ουσία του άμεσου οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και, εν συνεχεία, επέμενε με συνέπεια στη διεξαγωγή μιας μεγάλης δημόσιας αναζήτησης για τους τρόπους αντιμετώπισής του
...Οι βάρκες από το Τομπρούκ δεν άρχισαν να παίρνουν ρότα προς την Κρήτη επειδή η Ελλάδα είχε χαλαρή μεταναστευτική πολιτική. Η ίδια κυβέρνηση με την ίδια πολιτική ήταν στα πράγματα και πέρυσι και πρόπερσι το καλοκαίρι. Για να αντιμετωπίσει την κρίση, η Αθήνα πρέπει να επιστρατεύσει και κάτι περισσότερο από τα υπουργικά «ξουτ».
Μετά τον ιερομόναχο Διονύσιο τον εκ Φουρνά, αγιογράφο και συγγραφέα της «Ερμηνείας της ζωγραφικής τέχνης», με την οποία κωδικοποίησε τη βυζαντινή εικονογραφία, ο Κυριάκος ο εν Φουρνά. Στο ιστορικό χωριό της Ευρυτανίας βρισκόταν στις 16 Ιουλίου ο πρωθυπουργός, όταν ανακοίνωσε ένα επιπλέον «στοίχημά του»: «Είναι προσωπικό μου στοίχημα να μην καταλήξουν σε τσέπες επιτηδείων τα χρήματα που προορίζονταν για τους νέους αγρότες». Λαμπρά; Μάλλον όχι.
Το αποστομωτικό επικοινωνιακό τέχνασμα κάθε κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση είναι αυτό που κάποτε αποκαλέσαμε «η άδικη “προτασιολογογία”» (9.3.2025), η αντίκρουση δηλαδή των αντιρρήσεων στα κυβερνητικά μέτρα με το «κι εσύ τι προτείνεις;». Αυτό μεταφράζεται από τους αφιονισμένους του εκάστοτε κυβερνητικού στρατοπέδου με ένα άλλο σόφισμα: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προτείνει καμιά λύση, βρε αδελφέ…».
«Καθώς σκέφτομαι το μέλλον, με κυριεύει ένα κακό προαίσθημα. Βλέπω ποτάμια να αφρίζουν από το αίμα». Η φράση είναι ιστορική. Εκφωνήθηκε το 1968, στην Αγγλία. Κι είναι ο πρόγονος όλων όσων ακούμε σήμερα για την «απειλή κατά της ζωής του έθνους», οποιουδήποτε έθνους, που αντιπροσωπεύει η μετανάστευση. Ώστε να δικαιολογεί έως και την αναστολή της εφαρμογής της σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ άνοιξε τις πύλες της κολάσεως με την απόφασή του να κλιμακώσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή ξεκινώντας μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του Ιράν. Στόχος του ομολογημένος να βάλει τέλος στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας που θεωρεί ως υπαρξιακό κίνδυνο για το Ισραήλ. Ανομολόγητος στόχος, που προκύπτει όμως σαφώς από τις ενέργειές του κ. Νετανιάχου, είναι η κυριαρχία του Ισραήλ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Με την προϋπόθεση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίζουν να το στηρίζουν. Με άλλα λόγια, κάτι σαν περιφερειακή κυριαρχία με πληρεξούσιο από την παγκόσμια υπερδύναμη.
Είναι τόσο εξόφθαλμα και τόσο εξοργιστικά όσα έχουν έρθει τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια με το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων των αγροτών, που κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των συντακτών του αστυνομικού δελτίου. Οι Κρητικοί αγρότες (ή «αγρότες»), που δηλώνουν ως βοσκοτόπια σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα, ακόμη και στη Μακεδονία ή στη Θράκη, και επιδοτούνται πλουσιοπάροχα για αυτό, με χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου, είναι η βιτρίνα της χειρότερης Ελλάδας – το ίδιο φυσικά και οι συνάδελφοί τους από τις άλλες περιφέρειες.
...Τι εισπράττει η κοινωνία όταν ακούει ότι εγκαλείται κάποιος για «εσχάτη προδοσία»; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας. Μοιραία οι συνειρμοί παραπέμπουν ιστορικά π.χ. στην καταδίκη των Έξι για την Μικρασιατική Καταστροφή, και για τους νεότερους, που απλώς «κάτι έχουν ακούσει», σε υπέρτατο έγκλημα εναντίον της χώρας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της.
Με τέσσερις προτάσεις για τη σύσταση Προανακριτικής, δύο από τις οποίες ζητούν την παραπομπή (και) του Πρωθυπουργού για κακουργήματα, η σκιά της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών πέφτει ξανά πάνω από το κοινοβούλιο - πιο βαριά από όσο περίμενε η κυβέρνηση.
Η πρωτοβουλία της Μαρίας Καρυστιανού να κατατεθεί πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής από συγγενείς θυμάτων των Τεμπών αλλάζει την ατμόσφαιρα στη δημόσια σφαίρα και πυροδοτεί, ενδεχομένως, πολιτικές διεργασίες.
...Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, σήμερα αναμένουμε την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία θα επιβεβαιώνεται ότι το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο δεν επιτρέπει καμία παράταση στην υλοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης. Δεν αποτελεί αυτό κεραυνό εν αιθρία. Ήταν ήδη σαφές ότι παράταση της ζωής του Ταμείου Ανάκαμψης απαιτεί τροποποίηση – με ομοφωνία – του σχετικού κανονισμού της ΕΕ.
...Όσο η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κλείνει τα μάτια σε μια κατάσταση που προσβάλλει τον ελληνικό αθλητισμό και τον διασύρει διεθνώς, το αλαλούμ θα συνεχιστεί εντός και εκτός των γηπέδων. Για ποια νομιμότητα θα μπορούν να μιλάνε στο μέλλον ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη από τη στιγμή που ανέχθηκαν την ατιμωτική - και ατιμώρητη - προσβολή της στοιχειώδους νομιμότητας στο κατ’ ευφημισμό «Στάδιο Ειρήνης και φιλίας»;
Έχουμε πρόβλημα με τους μετανάστες: Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν έχει μετανάστες, με συνέπεια οι ελλείψεις στην αγορά εργασίας να ξεπερνούν τις 200.000. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραστικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Για παράδειγμα, η πιο καλά ενσωματωμένη ομάδα στην ελληνική κοινωνία, αυτή των Αλβανών μεταναστών, μειώθηκαν από 700.000 σε 350.000 και οι μετανάστες από τις Φιλιππίνες μειώθηκαν από 40.000 σε 15.000.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2025-05-26
Αλλάζουν οι καιροί; Αλλάζουν. Αυτό που χθες αποδοκίμαζες, συκοφαντούσες και πολεμούσες με πάθος, αύριο για διάφορους λόγους, είτε γιατί ανατράπηκαν οι συσχετισμοί και σε υποχρεώνουν να προσαρμοστείς, είτε γιατί τα συμφέροντά σου σε οδηγούν σε μεταβολή θέσης, το στηρίζεις, το καθαγιάζεις και το υπηρετείς με το ίδιο πάθος που το πολεμούσες στην προηγούμενη φάση.
