Είναι πράγματι εντυπωσιακή η αθρόα προσέλευση μικροεπενδυτών, και τελευταία αγροτών, στους διάφορους φορείς και τη ΔΕΗ προκειμένου να υποβάλουν αίτηση για φωτοβολταϊκή μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Αυτό, βέβαια, οφείλεται στη γενναιόδωρη τιμή αγοράς της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία καθορίσθηκε πρόσφατα περίπου στα 450 ευρώ τη MWh (εκατομμύρια βατ-ώρες). Σε αυτήν την τιμή και με ίδια κεφάλαια στο 30% του κόστους επένδυσης, ο επενδυτής μπορεί να επιτύχει καθαρή απόδοση που υπερβαίνει το 15% ετησίως.
Ο Νίκος Τσούκαλης, μετά την αποχώρηση της ΝΔ από την εξεταστική επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, έκανε την παρακάτω δήλωση:
"Θεωρούμε ως Δημοκρατική Αριστερά, ότι η αποχώρηση της ΝΔ από την Επιτροπή για τη διερεύνηση του σκανδάλου του Βατοπεδίου υπονομεύει την από κοινού απόφαση για διερεύνηση του μεγαλύτερου σκανδάλου της τελευταίας εικοσαετίας."
Η σοβαρή δυσκολία για την αύξηση των εσόδων, η διογκούμενη ανεργία και η έκρηξη του πληθωρισμού συνιστούν απαισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον.
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο με τα νέα μέτρα και η οριστικοποίηση των αποφάσεων στο συμβούλιο των Υπουργών οικονομικών επιτείνουν την ανησυχία των πολιτών.
Χρειάζεται έγκαιρα αλλαγή πολιτικής που να αντιμετωπίζει την ύφεση στην πραγματική οικονομία και την ανεργία.
Χρειάζονται πράξεις και όχι λόγια για ένα σχέδιο ανάπτυξης.
Η σημερινή εικόνα δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε αδιέξοδο.
Τις μέρες αυτές, και με αφορμή την πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη στο δήμο της Αθήνας, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης δύο βασικές δέσμες κριτικών, που προσπαθούν να υπονομεύσουν ή και να ακυρώσουν τη δυναμική ενός τέτοιου εγχειρήματος. Η μία προέρχεται από μερίδα του φιλοκυβερνητικού τύπου και στηρίζεται στη γνώριμη λογική των ενστάσεων για την «αναγνωρισιμότητα» του υποψηφίου. Η άλλη προέρχεται από μια ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που επανέφερε το μονότονο σενάριο της συνεργασιολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της κεντροαριστερής «συμμαχίας των προθύμων» υπέρ του Μνημονίου.
Το 1996 οι εκδόσεις του «Ελεύθερου Τύπου» εξέδωσαν το –εδώ και καιρό εξαντλημένο– βιβλίο του Ραούλ Βάνεγκεμ, διακεκριμένης μορφής των Καταστασιακών και συντρόφου του Γκυ Ντεμπόρ, με τίτλο Το Τέλος της Εξάρτησης, προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Η μπροσούρα του γάλλου καταστασιακού είχε κυκλοφορήσει το 1995 με πρωτότυπο τίτλο Avertissement aux ecoliers et aux lyceens αποτελώντας δημόσια παρέμβαση στο τοπίο που διαμόρφωναν οι μαθητικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία της εποχής. Πώς μου ήρθε τώρα ο Βάνεγκεμ στο μυαλό; Συναρτημένη η «έλευσή» του με τις εξελίξεις στην καθ’ ημάς Αριστερά, άλλοι θα μιλήσουν για αριστερίστικο αταβισμό κι άλλοι θα αναζητήσουν νέα τσιτάτα στον συγγραφέα της Επανάστασης της καθημερινής ζωής, η οποία τώρα μπορεί και να έχει μεταμορφωθεί σε συνταγές lifestyle.
Η κρίση του δημόσιου σχολείου ήταν εδώ από καιρό. Οι δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στο μηχανισμό στήριξης και στο μνημόνιο έρχονται απλώς να την εντάξουν στη μεγάλη εικόνα της χρεοκοπίας της χώρας αλλά και ν’ ανοίξουν την ατζέντα σχετικά με τα αίτια και τις προοπτικές διεξόδου. Και βέβαια, όπως και σ’ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, η κρίση του δημόσιου σχολείου δεν είναι μόνο ούτε κυρίως οικονομική, είναι δομική και λειτουργική. Είναι κρίση στόχων, προοπτικής και αποτελεσματικότητας και συμπεριλαμβάνει όλους τους δρώντες παράγοντες που το συναποτελούν και το επικαθορίζουν, τις κυβερνήσεις, το πολιτικό σύστημα, το συνδικαλισμό, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, την κοινωνία.
Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής «αποκάλυψε» πράγματα ήδη γνωστά στην εκπαιδευτική κοινότητα.
1. Υπάρχουν μαθητές πολλών ταχυτήτων που κυμαίνονται από 19,9 έως 0,9. Μαθητές με ικανότητες και οικογενειακή στήριξη που έχουν στόχους και εργάζονται σκληρά και εισάγονται σε αξιοπρεπείς, για τα ελληνικά δεδομένα, σχολές και μαθητές αδύναμους, αδιάφορους, που συμμετέχουν στις εξετάσεις για πλάκα και εισάγονται σε σχολές της πλάκας. Φυσιολογικά πράγματα. Σίγουρα το ταξικό στοιχείο παίζει το ρόλο του χωρίς να είναι απόλυτα καθοριστικό. Tα παιδιά της μεσαίας και ανώτερης τάξης έχουν πρόσβαση σε καλύτερα άρα και ακριβότερα φροντιστήρια, ζουν σε καλύτερες περιοχές και φοιτούν σε καλύτερα δημόσια ή και ιδιωτικά σχολεία, έχουν πιθανά μορφωμένους γονείς και φυσικά δημόσιες σχέσεις.
Νίκος Γ. Ξυδάκης, Η Καθημερινή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2010-08-29
Η εισαγωγή σε ανώτατες σχολές αποφοίτων λυκείου με βαθμό 4, 5, 3 ή και κάτω της μονάδος (0,91!) δεν εξέπληξε κανέναν. Ολοι γνώριζαν τι θα συμβεί με την κατάργηση της βάσης του μεσοσταθμικού 10. Το βλέπαμε να συμβαίνει επί σειρά ετών.
Δεν θα δοκίμαζα να διεκδικήσω τον Δήμο μόνο με την υποστήριξη της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Οικολόγων.
Γιώργος Καμίνης, Συνέντευξη στον Χρήστο Μαχαίρα, Έθνος της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Δημοσιευμένο: 2010-08-29
Συνηθισμένος στη θετική δημοσιότητα που του προσέφερε επί χρόνια ο ρόλος του Συνηγόρου του Πολίτη, ο Γιώργος Καμίνης καλείται τώρα να «κολυμπήσει» στα δύσκολα νερά των πολιτικών ζυμώσεων. Η πρόταση του Φώτη Κουβέλη να είναι αυτός ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς για τον Δήμο της Αθήνας δεν συνοδεύεται μόνο από σχόλια επιδοκιμασίας, αλλά από δισταγμούς, αμφιβολίες, αν όχι και ανοιχτές αντιδράσεις. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Εθνος», ο πρώην πλέον Συνήγορος εξηγεί γιατί ενδιαφέρεται για τον Δήμο, σχολιάζει τις μετρήσεις που διενεργούνται για το πρόσωπό του από εταιρείες δημοσκοπήσεων και θυμώνει όταν ακούει ότι «εκβιάζει το ΠΑΣΟΚ».
Κώστας Κάρης, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2010-08-29
Η υποψηφιότητα του καθηγητή Γ. Καμίνη για τη δημαρχία της Αθήνας είναι μια από τις καλύτερες προτάσεις για να δοκιμαστεί και να θεμελιωθεί μια νέα σχέση πολίτη και δήμου. Είκοσι πέντε χρόνια μονοκομματικής διοίκησης του δήμου είναι πολλά, έχει κλείσει ο κύκλος αυτός. Παρά τον συνεχή δανεισμό και τη συνεπαγόμενη αύξηση των τελών κ.λπ., η προσφορά του δήμου προς τους δημότες όλο και μικραίνει και υποβαθμίζεται. Ο επικεφαλής του Συνηγόρου του Πολίτη έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια - μαζί με τους συνεργάτες του - να αποδείξει ότι μπορεί στη σημερινή Ελλάδα να υπάρξει, να εφαρμοστεί μια διαφορετική σχέση με το Δημόσιο.
Περίσσεψαν αυτές τις μέρες τα εύσημα από επίσημα χείλη για την πορεία εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας. Δημοσιεύονται στα διεθνή μέσα την ώρα που η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται για ένα δύσκολο φθινόπωρο και χειμώνα, για νέα συμπίεση εισοδημάτων και άνοδο της ανεργίας, παρακινώντας μας να αντέξουμε. Πρώτα και κύρια όμως απευθύνονται στις αγορές, όπου διατηρείται ισχυρή η δυσπιστία αν μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Σε μια νέα λογική φαίνεται να εισέρχεται η ανατολική Μεσόγειος, όπου η ενέργεια μοιάζει να αναγορεύεται σε βασικό κίνητρο της σταθερότητας και της ασφάλειας. Ειδικότερα η διαμόρφωση ενός νέου δυναμικού κέντρου στην ανατολική Μεσόγειο, που θα περιλαμβάνει την Κύπρο, το Ισραήλ και την Ελλάδα, αλλά και ο αποχαρακτηρισμός της Ελλάδας ως «απειλής» για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας, είναι δύο πληροφορίες πρόσφατης εσοδείας και ιδιαίτερης σημασίας για την περιοχή μας.
...Οι βάρκες από το Τομπρούκ δεν άρχισαν να παίρνουν ρότα προς την Κρήτη επειδή η Ελλάδα είχε χαλαρή μεταναστευτική πολιτική. Η ίδια κυβέρνηση με την ίδια πολιτική ήταν στα πράγματα και πέρυσι και πρόπερσι το καλοκαίρι. Για να αντιμετωπίσει την κρίση, η Αθήνα πρέπει να επιστρατεύσει και κάτι περισσότερο από τα υπουργικά «ξουτ».
Μετά τον ιερομόναχο Διονύσιο τον εκ Φουρνά, αγιογράφο και συγγραφέα της «Ερμηνείας της ζωγραφικής τέχνης», με την οποία κωδικοποίησε τη βυζαντινή εικονογραφία, ο Κυριάκος ο εν Φουρνά. Στο ιστορικό χωριό της Ευρυτανίας βρισκόταν στις 16 Ιουλίου ο πρωθυπουργός, όταν ανακοίνωσε ένα επιπλέον «στοίχημά του»: «Είναι προσωπικό μου στοίχημα να μην καταλήξουν σε τσέπες επιτηδείων τα χρήματα που προορίζονταν για τους νέους αγρότες». Λαμπρά; Μάλλον όχι.
Το αποστομωτικό επικοινωνιακό τέχνασμα κάθε κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση είναι αυτό που κάποτε αποκαλέσαμε «η άδικη “προτασιολογογία”» (9.3.2025), η αντίκρουση δηλαδή των αντιρρήσεων στα κυβερνητικά μέτρα με το «κι εσύ τι προτείνεις;». Αυτό μεταφράζεται από τους αφιονισμένους του εκάστοτε κυβερνητικού στρατοπέδου με ένα άλλο σόφισμα: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προτείνει καμιά λύση, βρε αδελφέ…».
«Καθώς σκέφτομαι το μέλλον, με κυριεύει ένα κακό προαίσθημα. Βλέπω ποτάμια να αφρίζουν από το αίμα». Η φράση είναι ιστορική. Εκφωνήθηκε το 1968, στην Αγγλία. Κι είναι ο πρόγονος όλων όσων ακούμε σήμερα για την «απειλή κατά της ζωής του έθνους», οποιουδήποτε έθνους, που αντιπροσωπεύει η μετανάστευση. Ώστε να δικαιολογεί έως και την αναστολή της εφαρμογής της σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ άνοιξε τις πύλες της κολάσεως με την απόφασή του να κλιμακώσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή ξεκινώντας μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του Ιράν. Στόχος του ομολογημένος να βάλει τέλος στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας που θεωρεί ως υπαρξιακό κίνδυνο για το Ισραήλ. Ανομολόγητος στόχος, που προκύπτει όμως σαφώς από τις ενέργειές του κ. Νετανιάχου, είναι η κυριαρχία του Ισραήλ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Με την προϋπόθεση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίζουν να το στηρίζουν. Με άλλα λόγια, κάτι σαν περιφερειακή κυριαρχία με πληρεξούσιο από την παγκόσμια υπερδύναμη.
Είναι τόσο εξόφθαλμα και τόσο εξοργιστικά όσα έχουν έρθει τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια με το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων των αγροτών, που κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των συντακτών του αστυνομικού δελτίου. Οι Κρητικοί αγρότες (ή «αγρότες»), που δηλώνουν ως βοσκοτόπια σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα, ακόμη και στη Μακεδονία ή στη Θράκη, και επιδοτούνται πλουσιοπάροχα για αυτό, με χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου, είναι η βιτρίνα της χειρότερης Ελλάδας – το ίδιο φυσικά και οι συνάδελφοί τους από τις άλλες περιφέρειες.
...Τι εισπράττει η κοινωνία όταν ακούει ότι εγκαλείται κάποιος για «εσχάτη προδοσία»; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας. Μοιραία οι συνειρμοί παραπέμπουν ιστορικά π.χ. στην καταδίκη των Έξι για την Μικρασιατική Καταστροφή, και για τους νεότερους, που απλώς «κάτι έχουν ακούσει», σε υπέρτατο έγκλημα εναντίον της χώρας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της.
Με τέσσερις προτάσεις για τη σύσταση Προανακριτικής, δύο από τις οποίες ζητούν την παραπομπή (και) του Πρωθυπουργού για κακουργήματα, η σκιά της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών πέφτει ξανά πάνω από το κοινοβούλιο - πιο βαριά από όσο περίμενε η κυβέρνηση.
Η πρωτοβουλία της Μαρίας Καρυστιανού να κατατεθεί πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής από συγγενείς θυμάτων των Τεμπών αλλάζει την ατμόσφαιρα στη δημόσια σφαίρα και πυροδοτεί, ενδεχομένως, πολιτικές διεργασίες.
...Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, σήμερα αναμένουμε την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία θα επιβεβαιώνεται ότι το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο δεν επιτρέπει καμία παράταση στην υλοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης. Δεν αποτελεί αυτό κεραυνό εν αιθρία. Ήταν ήδη σαφές ότι παράταση της ζωής του Ταμείου Ανάκαμψης απαιτεί τροποποίηση – με ομοφωνία – του σχετικού κανονισμού της ΕΕ.
...Όσο η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κλείνει τα μάτια σε μια κατάσταση που προσβάλλει τον ελληνικό αθλητισμό και τον διασύρει διεθνώς, το αλαλούμ θα συνεχιστεί εντός και εκτός των γηπέδων. Για ποια νομιμότητα θα μπορούν να μιλάνε στο μέλλον ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη από τη στιγμή που ανέχθηκαν την ατιμωτική - και ατιμώρητη - προσβολή της στοιχειώδους νομιμότητας στο κατ’ ευφημισμό «Στάδιο Ειρήνης και φιλίας»;
Έχουμε πρόβλημα με τους μετανάστες: Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν έχει μετανάστες, με συνέπεια οι ελλείψεις στην αγορά εργασίας να ξεπερνούν τις 200.000. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραστικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Για παράδειγμα, η πιο καλά ενσωματωμένη ομάδα στην ελληνική κοινωνία, αυτή των Αλβανών μεταναστών, μειώθηκαν από 700.000 σε 350.000 και οι μετανάστες από τις Φιλιππίνες μειώθηκαν από 40.000 σε 15.000.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2025-05-26
Αλλάζουν οι καιροί; Αλλάζουν. Αυτό που χθες αποδοκίμαζες, συκοφαντούσες και πολεμούσες με πάθος, αύριο για διάφορους λόγους, είτε γιατί ανατράπηκαν οι συσχετισμοί και σε υποχρεώνουν να προσαρμοστείς, είτε γιατί τα συμφέροντά σου σε οδηγούν σε μεταβολή θέσης, το στηρίζεις, το καθαγιάζεις και το υπηρετείς με το ίδιο πάθος που το πολεμούσες στην προηγούμενη φάση.
