Στο ζήτημα της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία παρεμβάλλεται ως σημαντικό μέγεθος η αναγνώριση της Κύπρου από την Άγκυρα, με δεδομένες τις σχετικές πιέσεις που ασκούνται από τη Γαλλία, αλλά και από άλλες χώρες, για την αναγνώριση αυτή.

Είναι προφανές ότι οι πιέσεις αυτές, οι οποίες γίνονται στο όνομα της υποχρέωσης της Τουρκίας να σεβασθεί την Ευρώπη των 25, έχουν σχέση και με εσωτερικά προβλήματα των χωρών που ασκούν τις πιέσεις και με τη γενικότερη στάση τους έναντι της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η πλειονότητα των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με προεξάρχουσα τη Βρεττανία, που ασκεί την Προεδρία, δεν φαίνεται διατεθειμένη να αξιώσει από την Τουρκία να ανακαλέσει τη δήλωσή της για την μη αναγνώριση της Κύπρου, υπολογίζοντας προφανώς τις έντονες εντάσεις και ανισορροπίες που θα προκαλέσει στο εσωτερικό της Τουρκίας μια τέτοια ενέργεια, αλλά και επί μέρους συμφέροντά τους που θέλουν να εξυπηρετήσουν με τη μη άσκηση πιέσεων σ΄ αυτή.

Δεν είναι όμως επιτρεπτό, ούτε θεσμικά ούτε πολιτικά, για την Ευρωπαϊκή Ένωση να προχωρήσει στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αποδεχόμενη την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει το ισότιμο μέλος της, την Κύπρο.

Η λύση φαίνεται να αναζητείται στην ακύρωση της δήλωσης της Τουρκίας για τη μη αναγνώριση της Κύπρου με αντίθετου περιεχομένου δήλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που θα ισορροπεί την όλη κατάσταση, θα θέτει την Τουρκία «υπό διαρκή επιτήρηση», όπως προσφυώς ελέχθη και θα την απομακρύνει σταδιακά από την άρνησή της να αναγνωρίσει την Κύπρο.

Θα ήταν άκαιρο και πολιτικά απρόσφορο η Ελλάδα και η Κύπρος να προβάλλουν σήμερα την επιλογή τους για ενδεχόμενη άσκηση βέτο ή ακόμη να πάρουν πρωτοβουλίες που θα προωθούν την άσκηση βέτο από άλλες χώρες.

Η ενδεδειγμένη κατά τη άποψή μου στάση της Ελλάδας και της Κύπρου πρέπει να είναι αυτή της αναμονής των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμμένοντας στη γραμμή ότι το ζήτημα των ενταξιακών διαδικασιών είναι υπόθεση που αφορά στις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας, η οποία οφείλει να μετακινηθεί από τη σημερινή αδιάλλακτη και απαράδεκτη στάση της και να σεβασθεί την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Αντίθετη επιλογή είναι δυνατό να εγείρει ζήτημα αναφορικά με την άρνηση της Κύπρου να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν, γεγονός που συστηματικά προβάλλει η Άγκυρα, προκειμένου να το συμψηφίσει με τη δική της άρνηση να αναγνωρίσει την Κύπρο.

Οι κινήσεις της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας οφείλουν να είναι εξαιρετικά προσεχτικές και μελετημένες. Να υπολογίζουν τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και τον δυνάμει ετεροκαθορισμό τους από τη στάση της Αμερικής και της Αγγλίας.

Θεωρώ δε αυτονόητο ότι η κυβέρνηση οφείλει να συνεννοηθεί με το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων για τον τρόπο αντιμετώπισης του όλου ζητήματος.